Fenna is aan mij doorwezen door een gezamenlijke vriendin. Ze komt in mijn praktijk, omdat ze met haar handen in het haar zit en niet meer weet hoe ze verder moet. Ze is er helemaal kapot van dat haar dochter een kindje heeft verloren. Ze wil haar graag helpen, maar heeft zelf ook zoveel verdriet […]
Lees meer
Deze week was het alweer 19 jaar geleden dat mijn man, de vader van mijn kinderen is overleden. In dezelfde maand zou hij dit jaar 60 jaar geworden zijn. Op welke manier kun je de herinnering aan een overledene levend houden? Heeft de relatie een nieuwe vorm gekregen? Is er nog een relatie? Of mag […]
Al jaren werkten ze samen. Iedere maandagochtend zag je ze pratend en lachend binnenkomen op het weekoverleg. En nu kwam Wouter in mijn praktijk. Zijn collega en maatje Leo was na een ziekbed overleden. Hij miste hem, op het werk was het druk, zijn gezin vroeg aandacht en de Coronamaatregelen vielen hem zwaar. Werken lukte […]
Wat begon als een stralende vakantiedag, eindigde in een groot drama. Hij was eigenlijk alweer bijna vergeten dat aan het einde van de dag de huisarts zou bellen met de uitslag van het onderzoek. Hij voelde zich alweer veel beter, dus had hij zich nog maar weinig zorgen gemaakt. Zijn vrouw wel, die was er niet gerust op, ‘maar ja, die maakte overal een drama van’, glimlacht hij toegeeflijk.
Ik lees veel om me te blijven ontwikkelen op het gebied van verliesverwerking. Een opmerking die ik in een aantal interviews tegenkwam in de afgelopen periode van achterblijvende ouders was: “Nooit kun je je trots zijn over de kinderen met hem of haar delen”. Het is een thema dat in je leven altijd blijft terugkomen. […]
Hulp bij rouwverwerking
Ze laat me de foto’s zien. In een donkergroene achtergrond van bladeren van oude bomen loopt een frèle vrouw trots voor de stoet uit. Een witte wollen jas, het haar opgestoken, het hoofd hoog. Kwetsbaar en krachtig. Daarachter de dragers met de kist en dan een lange stoet mensen. Heel veel mensen.
Ze doet zo haar best. Voor haar ouders, haar kinderen, haar werkgever en haar zus die niet voor zichzelf kan zorgen en zo dol is op haar. Ze werkt hard om de kinderopvang te kunnen betalen, want haar ouders kunnen niet meer oppassen. ,,Ze hebben heel veel bijgedragen hoor”, vertelt ze. En ik snap best dat het ze te veel wordt. Maar het was wel handig, en goedkoop.”
Ze heeft alles goed voor elkaar en haar zaakjes op orde. Haar beide kinderen wonen in de buurt en haar buren kijken naar haar om. Ze heeft vriendinnen zat, zit op allerlei clubjes en doet veel. Naar musea, de schouwburg, golfen en op pad met een vriendin die ook weduwe is geworden op haar leeftijd, net zeventig. Ze is flink en dat wil ze weten ook
“Het gaat niet goed met uw man, ik denk dat het verstandig is dat u de kinderen naar het ziekenhuis laat komen, zodat ze hun vader in deze situatie op de intensive care even zien”.
Wanneer kom je weer, is haar laatste vraag. Voorlopig kom ik niet, mama. Dat kan nu niet hè. Zodra het weer kan, ben ik bij je. Eigenlijk weet ze het wel, maar ze vergeet het ook weer. Mijn lieve mama, die nog maar net was verhuisd naar het verpleeghuis, heeft corona. En taai als ze is, lijkt ze weer een beetje op te krabbelen. Maar het meest schrijnend is dat ik niet bij haar op bezoek kan.
Mager en bleekjes zit ze tegenover me. Terwijl ze net een paar weken Portugal achter de rug heeft, ziet ze eruit alsof ze herstellende is van een heftige griep. ‘Ik heb alleen maar gebeld met mijn moeder, mijn zussen en de wijkzorg van mijn moeder. Wat een ellende, ik heb nauwelijks zon gezien’, verzucht ze. ‘Mijn man en kinderen hebben vakantie gehad, maar ik kwam gestrester thuis dan dat ik heen ging.’
Tegenover me zit een mooie, ingetogen vrouw, pratend met zachte stem in weloverwogen woorden. Haar vader is overleden, maar dat is niet de reden waarom ze komt. ‘Tuurlijk weet ik dat mijn kindertijd ver achter me ligt. En dat ik geen last meer hoef te hebben van mijn dominante vader en mijn afwezige moeder. Maar toch kom er ik elke keer weer op terug, merk ik dat ik er wel last van heb en dat ik in alles zo reageer als mijn ouders dat gewenst zouden hebben.’
Ze heeft net gesport en zit in haar strakke legging en top nog na te hijgen van het fietsen. Ze oogt opgewekt en blij en dat is ze ook, zegt ze. Ik ben zo blij en dankbaar voor wat ik allemaal heb. Maar ik had het mijn zus ook zo gegund. Nu ik bijna vijftig […]