Heerlijk dat regelen. We doen het samen, mijn broers en ik en dat geeft me een fijn gevoel. En het houdt me weg bij waar ik niet naar toe wil. Ik bel Annerie van de uitvaartonderneming, heb overleg met mijn broers, fiets naar mijn moeder met de liturgie voor de afscheidsdienst, zing alle liedjes met haar en samen kopen we een mooie outfit voor de begrafenis. ,,Ik ga in het rood”, zegt ze beslist. ,,Dat was zijn lievelingskleur.” We vinden een mooi zacht rood colbert. En een fijne trui. Ze ziet er mooi uit.
Lees meer
Ze stormt druk en zenuwachtig het kantoor binnen. Als ik haar vraag hoe gaat roept ze: “Goed!” En vervolgens een grote zucht. “Heb je last van de warmte?” vraag ik. “Nee” zegt ze, druk met haar armen zwaaiend. “Mijn tweelingzus is overleden. De tweeling Ik kijk haar aan. “Wat verschrikkelijk voor je, waarom ben je […]
Eva is bij mij voor een eerste consult. Ze heeft kortgeleden haar vader verloren en het lukt haar niet de draad van het leven op te pakken. Haar vader is 85 geworden en ze krijgt vooral reacties als: mooie leeftijd, het zal wel goed zijn zo, hij heeft een mooi leven gehad... Zij ervaart het anders; het maakt haar boos. Ze is verdrietig en vooral bezig met de relatie die zij en haar vader hadden. De liefde en het begrip dat ze voor elkaar voelden, de rots in de branding die er altijd voor haar was. Die relatie kan ze nog niet missen.
Fenna is aan mij doorwezen door een gezamenlijke vriendin. Ze komt in mijn praktijk, omdat ze met haar handen in het haar zit en niet meer weet hoe ze verder moet. Ze is er helemaal kapot van dat haar dochter een kindje heeft verloren. Ze wil haar graag helpen, maar heeft zelf ook zoveel verdriet […]
Deze week was het alweer 19 jaar geleden dat mijn man, de vader van mijn kinderen is overleden. In dezelfde maand zou hij dit jaar 60 jaar geworden zijn. Op welke manier kun je de herinnering aan een overledene levend houden? Heeft de relatie een nieuwe vorm gekregen? Is er nog een relatie? Of mag […]
Hulp bij rouwverwerking
Het was stil in de familiekamer op de Intensive Care. Mijn gedachten vlogen alle kanten op. We waren nog maar even geleden met loeiende sirenes naar het ziekenhuis gereden. De situatie was ernstig, hoe zou het verder gaan?
Ik lees veel om me te blijven ontwikkelen op het gebied van verliesverwerking. Een opmerking die ik in een aantal interviews tegenkwam in de afgelopen periode van achterblijvende ouders was: “Nooit kun je je trots zijn over de kinderen met hem of haar delen”. Het is een thema dat in je leven altijd blijft terugkomen. […]
De wetenschap is er nog niet over uit hoe het precies werkt, feit is dat paarden de gevoelens van mensen spiegelen. Als jij je verdrietig voelt, zal een paard ook verdriet laten zien. Ben je druk in je hoofd, dan kan het best zijn dat een paard door de bak rent en dartelt. En ook bij rouw kunnen paarden een coachende rol spelen.
Hij was in een soort van paniek. Het lukte hem niet om in zijn werk op zijn oude niveau te functioneren nu hij ook alleen voor de opvoeding van zijn twee jonge dochters (6 en 8 jaar oud) stond. Zijn werkgever begon de druk op te voeren. En dan sta je er alleen voor Zijn […]
Wat begon als een stralende vakantiedag, eindigde in een groot drama. Hij was eigenlijk alweer bijna vergeten dat aan het einde van de dag de huisarts zou bellen met de uitslag van het onderzoek. Hij voelde zich alweer veel beter, dus had hij zich nog maar weinig zorgen gemaakt. Zijn vrouw wel, die was er niet gerust op, ‘maar ja, die maakte overal een drama van’, glimlacht hij toegeeflijk.
Opstaan jongens! Het is vandaag een bijzonder dag. We moeten afscheid nemen van papa en dat gaan we doen zoals hij geleefd heeft, met plezier!
“Het gaat niet goed met uw man, ik denk dat het verstandig is dat u de kinderen naar het ziekenhuis laat komen, zodat ze hun vader in deze situatie op de intensive care even zien”.
Mager en bleekjes zit ze tegenover me. Terwijl ze net een paar weken Portugal achter de rug heeft, ziet ze eruit alsof ze herstellende is van een heftige griep. ‘Ik heb alleen maar gebeld met mijn moeder, mijn zussen en de wijkzorg van mijn moeder. Wat een ellende, ik heb nauwelijks zon gezien’, verzucht ze. ‘Mijn man en kinderen hebben vakantie gehad, maar ik kwam gestrester thuis dan dat ik heen ging.’