Ze stormt druk en zenuwachtig het kantoor binnen. Als ik haar vraag hoe gaat roept ze: “Goed!” En vervolgens een grote zucht. “Heb je last van de warmte?” vraag ik. “Nee” zegt ze, druk met haar armen zwaaiend. “Mijn tweelingzus is overleden. De tweeling Ik kijk haar aan. “Wat verschrikkelijk voor je, waarom ben je […]
Lees meer
Eva is bij mij voor een eerste consult. Ze heeft kortgeleden haar vader verloren en het lukt haar niet de draad van het leven op te pakken. Haar vader is 85 geworden en ze krijgt vooral reacties als: mooie leeftijd, het zal wel goed zijn zo, hij heeft een mooi leven gehad... Zij ervaart het anders; het maakt haar boos. Ze is verdrietig en vooral bezig met de relatie die zij en haar vader hadden. De liefde en het begrip dat ze voor elkaar voelden, de rots in de branding die er altijd voor haar was. Die relatie kan ze nog niet missen.
Fenna is aan mij doorwezen door een gezamenlijke vriendin. Ze komt in mijn praktijk, omdat ze met haar handen in het haar zit en niet meer weet hoe ze verder moet. Ze is er helemaal kapot van dat haar dochter een kindje heeft verloren. Ze wil haar graag helpen, maar heeft zelf ook zoveel verdriet […]
Deze week was het alweer 19 jaar geleden dat mijn man, de vader van mijn kinderen is overleden. In dezelfde maand zou hij dit jaar 60 jaar geworden zijn. Op welke manier kun je de herinnering aan een overledene levend houden? Heeft de relatie een nieuwe vorm gekregen? Is er nog een relatie? Of mag […]
Al jaren werkten ze samen. Iedere maandagochtend zag je ze pratend en lachend binnenkomen op het weekoverleg. En nu kwam Wouter in mijn praktijk. Zijn collega en maatje Leo was na een ziekbed overleden. Hij miste hem, op het werk was het druk, zijn gezin vroeg aandacht en de Coronamaatregelen vielen hem zwaar. Werken lukte […]
Hulp bij rouwverwerking
Ze doet zo haar best. Voor haar ouders, haar kinderen, haar werkgever en haar zus die niet voor zichzelf kan zorgen en zo dol is op haar. Ze werkt hard om de kinderopvang te kunnen betalen, want haar ouders kunnen niet meer oppassen. ,,Ze hebben heel veel bijgedragen hoor”, vertelt ze. En ik snap best dat het ze te veel wordt. Maar het was wel handig, en goedkoop.”
Het was stil in de familiekamer op de Intensive Care. Mijn gedachten vlogen alle kanten op. We waren nog maar even geleden met loeiende sirenes naar het ziekenhuis gereden. De situatie was ernstig, hoe zou het verder gaan?
Ik lees veel om me te blijven ontwikkelen op het gebied van verliesverwerking. Een opmerking die ik in een aantal interviews tegenkwam in de afgelopen periode van achterblijvende ouders was: “Nooit kun je je trots zijn over de kinderen met hem of haar delen”. Het is een thema dat in je leven altijd blijft terugkomen. […]
Wanneer kom je weer, is haar laatste vraag. Voorlopig kom ik niet, mama. Dat kan nu niet hè. Zodra het weer kan, ben ik bij je. Eigenlijk weet ze het wel, maar ze vergeet het ook weer. Mijn lieve mama, die nog maar net was verhuisd naar het verpleeghuis, heeft corona. En taai als ze is, lijkt ze weer een beetje op te krabbelen. Maar het meest schrijnend is dat ik niet bij haar op bezoek kan.
Ze is een mooie jonge dame. Ze heeft het goed voor elkaar; leuke opleiding gedaan, mooie baan, woont samen met een lieve man. Ik ontmoet haar in mijn praktijk, want ze heeft verdriet.
Ze heeft net gesport en zit in haar strakke legging en top nog na te hijgen van het fietsen. Ze oogt opgewekt en blij en dat is ze ook, zegt ze. Ik ben zo blij en dankbaar voor wat ik allemaal heb. Maar ik had het mijn zus ook zo gegund. Nu ik bijna vijftig […]
Kunnen we niet stoppen met behandelen? Dit leidt toch nergens toe? Het lijden is werkelijk niet meer te verdragen.
Ze is boos, zó verschrikkelijk boos. Het leven heeft haar een streek geleverd. Ze zouden met pensioen, de camper stond al voor de deur om hen ontspanning en naar mooie oorden te brengen en toen ging haar man dood.