Deze week was het alweer 19 jaar geleden dat mijn man, de vader van mijn kinderen is overleden. In dezelfde maand zou hij dit jaar 60 jaar geworden zijn. Op welke manier kun je de herinnering aan een overledene levend houden? Heeft de relatie een nieuwe vorm gekregen? Is er nog een relatie? Of mag […]
Lees meer
Al jaren werkten ze samen. Iedere maandagochtend zag je ze pratend en lachend binnenkomen op het weekoverleg. En nu kwam Wouter in mijn praktijk. Zijn collega en maatje Leo was na een ziekbed overleden. Hij miste hem, op het werk was het druk, zijn gezin vroeg aandacht en de Coronamaatregelen vielen hem zwaar. Werken lukte […]
Wat begon als een stralende vakantiedag, eindigde in een groot drama. Hij was eigenlijk alweer bijna vergeten dat aan het einde van de dag de huisarts zou bellen met de uitslag van het onderzoek. Hij voelde zich alweer veel beter, dus had hij zich nog maar weinig zorgen gemaakt. Zijn vrouw wel, die was er niet gerust op, ‘maar ja, die maakte overal een drama van’, glimlacht hij toegeeflijk.
Ik lees veel om me te blijven ontwikkelen op het gebied van verliesverwerking. Een opmerking die ik in een aantal interviews tegenkwam in de afgelopen periode van achterblijvende ouders was: “Nooit kun je je trots zijn over de kinderen met hem of haar delen”. Het is een thema dat in je leven altijd blijft terugkomen. […]
De wetenschap is er nog niet over uit hoe het precies werkt, feit is dat paarden de gevoelens van mensen spiegelen. Als jij je verdrietig voelt, zal een paard ook verdriet laten zien. Ben je druk in je hoofd, dan kan het best zijn dat een paard door de bak rent en dartelt. En ook bij rouw kunnen paarden een coachende rol spelen.
Hulp bij rouwverwerking
Hij was in een soort van paniek. Het lukte hem niet om in zijn werk op zijn oude niveau te functioneren nu hij ook alleen voor de opvoeding van zijn twee jonge dochters (6 en 8 jaar oud) stond. Zijn werkgever begon de druk op te voeren. En dan sta je er alleen voor Zijn […]
Het was stil in de familiekamer op de Intensive Care. Mijn gedachten vlogen alle kanten op. We waren nog maar even geleden met loeiende sirenes naar het ziekenhuis gereden. De situatie was ernstig, hoe zou het verder gaan?
Ze heeft net gesport en zit in haar strakke legging en top nog na te hijgen van het fietsen. Ze oogt opgewekt en blij en dat is ze ook, zegt ze. Ik ben zo blij en dankbaar voor wat ik allemaal heb. Maar ik had het mijn zus ook zo gegund. Nu ik bijna vijftig […]
Hij moest verder met zijn twee jonge kinderen nadat hij zijn vrouw was verloren aan die verschrikkelijke ziekte. In mijn vorige blog beschreef ik dat hij zijn werk kon hij niet meer naar behoren kon uitvoeren. Na vele gesprekken met zijn rouwbegeleider heeft hij samen met zijn werkgever besloten om de arbeidsovereenkomst te beëindigen. Nu […]
En dan is het weer december, de maand van familie, samenzijn, gezelligheid, eten en lichtjes. Voor mensen in de rouw is het zoeken naar zingeving. Wat is het kerstfeest zonder een geliefde, waarom zou ik het nieuwe jaar vrolijk inluiden nu … er niet meer is?
“Het gaat niet goed met uw man, ik denk dat het verstandig is dat u de kinderen naar het ziekenhuis laat komen, zodat ze hun vader in deze situatie op de intensive care even zien”.
Kunnen we niet stoppen met behandelen? Dit leidt toch nergens toe? Het lijden is werkelijk niet meer te verdragen.
Ze laat me de foto’s zien. In een donkergroene achtergrond van bladeren van oude bomen loopt een frèle vrouw trots voor de stoet uit. Een witte wollen jas, het haar opgestoken, het hoofd hoog. Kwetsbaar en krachtig. Daarachter de dragers met de kist en dan een lange stoet mensen. Heel veel mensen.