Terug
Blog

Eindig is het verdriet, oneindig het gemis.

Eefje haar vader is pas overleden en ze heeft haar normale leven met school, vriendinnen en een vriendje alweer helemaal opgepakt. Ze komt bij mij omdat haar moeder vindt dat ze met het verlies bezig moest zijn, rouwarbeid heeft te verrichten. Als ze nu niet rouwt, dan komt de klap later en zal het veel zwaarder zijn is de overtuiging van haar moeder.

Het ziekbed van haar vader

De vader van Eefje overleed na een ziekbed van een jaar. Eefje was 16 toen het gebeurde, nu bijna een jaar geleden. Ze vertelt dat ze het wel erg vindt dat haar vader is overleden, maar dat ze eigenlijk vooral opluchting voelde dat hij niet meer hoefde te lijden.

De diagnose kanker wordt bij Eefjes vader vastgesteld na de vakantie. Ze waren met het gezin naar Frankrijk geweest en hij had veel buikklachten. Bij thuiskomst maakt hij meteen een afspraak bij de dokter en na veel onderzoeken blijkt hij een soort te hebben die moeilijk te behandelen is. Er wordt een zwaar traject opgesteld. Veel ziekenhuisbezoeken volgen en de laatste periode van zijn leven ligt hij in een bed in de kamer. In het gezin draait alles om het leven en de ziekte van haar vader.

Kinderen meenemen in het proces

De ouders van Eefje hebben haar vanaf het begin overal bij betrokken; zowel blijde als verdrietige boodschappen worden gedeeld. Gevoelens van verdriet, wanhoop en ook van vreugde mogen er zijn. Ze proberen alle vragen die Eefje heeft zo goed mogelijk te beantwoorden. Op sommige momenten trekt Eefje zich terug en gaat naar vriendinnen om uit te gaan of om gewoon samen te zitten, even weg van alle ellende die er thuis is. Als duidelijk is dat de dood van Eefjes vader nabij is, vragen ze haar naar haar behoefte en met zijn drieën nemen ze scenario’s door voor de uitvaart. Het is een heftige en verdrietige tijd. Voor Eefje staat de tijd even stil. Ze leef in een heel andere wereld dan haar vriendinnen.

Na het overlijden

Nadat Eefjes vader is overleden, pakken zij en haar moeder de draad weer rustig op. Ze praten nog veel over haar vader en maken een mooie herinneringsplek. Na een tijdje scheiden de wegen van moeder en dochter. Eefje wil weer de wereld in, genieten met vriendinnen, gekkigheid uithalen, leven! Haar moeder heeft nog meer tijd nodig om het verlies te integreren in het leven en zoekt een rouwcoach. We kijken samen naar haar situatie en hoe ze kan omgaan met Eefje. Soms willen kinderen niet praten of bezig zijn met het overlijden of het verdriet. Ze willen bij momenten liever vergeten. Laat ze wel weten dat ze er altijd over mogen praten.

Hoe kun je rouwen?

Je kunt geen voorschot nemen op wat je nog te ervaren hebt. Als je zoals Eefje na een overlijden vooral opluchting voelt en graag weer aan de slag, terug naar normaal wilt, dan is mijn advies: Ga weer aan de slag. Check af en toe wel bij jezelf of je niet op de vlucht bent voor de emoties en je gevoel. Ieder rouwpad is anders en je enige referentie ben jijzelf in het moment. Voor Eefje is het goed dat haar moeder haar de ruimte geeft om op haar eigen manier met het verlies van haar vader om te gaan èn ook alert op haar is.

Later

De kans is groot dat er momenten in Eefjes leven komen waarin ze haar vader mist en veel verdriet voelt. Dat gebeurt vaak op kruispunten in je leven. Op die momenten is het slim om even stil te staan

en de tijd te nemen om het nieuwe te integreren in je leven. Dat kan met een mooi ritueel of het opschrijven van je gedachten en gevoelens in een herinneringsboekje. Waar je naar verloop van tijd wel tegenaan kunt lopen is het onbegrip van je omgeving. Vaak gaan mensen ervan uit dat er een eindtijd op rouw zit. Reacties als “het is al zolang geleden”, “je doet het zo goed” of “is het nu nog niet over?” zul je tegenkomen, maar het verlies van je vader neem je je hele leven mee. Het verdriet rommelt over je levenspad en popt op als jij eraan toe bent of een groeistap mag maken.

Dat mag je doen op je eigen manier en als je mensen om je heen hebt, die het gesprek over je overleden dierbare open kunnen houden, dan hoeft het geen probleem te zijn.

Gerda Hagenauw