Coaching

Als door de nevel de wereld weer verschijnt

Een verdrietige, vermoeide moeder zat tegenover me met haar dochtertje van 5. Door een bedrijfsongeval was haar man overleden. De eerste shock was voorbij, maar Janne had geen idee hoe ze verder moest. Hoe kon ze haar dochter Julia ondersteunen? Hou je als je 5 bent herinneringen aan je vader? Het zou toch verschrikkelijk zijn als zij later niet meer wist wie hij was?

Een gewone dag

Het gebeurde op een regenachtige donderdag in het voorjaar. Janne was op haar werk en Julia was naar school. Ze had veel plezier met haar collega’s en zat luid te lachen toen de telefoon ging. Nog een beetje grinnikend nam ze op. Het was de leidinggevende van haar man. Of ze even wilde gaan zitten, hij had een vreselijke boodschap voor haar. Tijdens de werkzaamheden was Peter, haar man, onder een kraan terechtgekomen die omgevallen was op de bouwplaats. Ze hadden nog geprobeerd hem eronder vandaan te krijgen en te reanimeren, maar eigenlijk was hij direct overleden.  

Het verschrikkelijke bericht

De tijd stond stil, haar collega’s keken haar vol afschuw aan. Dat bestond toch niet? Zo waren ze nog aan het lachen en nu dit bericht. Het was bijna niet te vatten. Gelukkig was er één collega die meteen handelend optrad. Hij nam de telefoon over, regelde waar ze haar man konden zien en ging met haar naar de plaats van het ongeluk. In de auto hebben ze de school van haar dochter gebeld. Ook de ouders van haar en Peter kregen ze snel te pakken. Ze spraken af dat haar ouders Julia uit school zouden halen. 

De nevel die je beschermt

De eerste periode na zijn dood ging in een roes voorbij. Het regelen van de crematie, de afscheidsdienst, alle administratieve zaken, ze was er druk mee en het hield haar op de been. Net als het zorgen voor haar dochter; de regelmaat van het schoolleven maakte dat ze een ritme in de dagen had.  

Toen er weer wat ruimte in haar hoofd kwam en haar lichaam beter ging functioneren, pakte ze haar werk weer op. In het begin vond ze het lastig, haar geheugen liet haar in de steek, een hele dag werken lukte niet, na drie uur was ze kapot en moest ze rusten. Ook deze periode ging over en ondertussen had het leven weer zijn weg gevonden.  

Zo wilde ze het niet verder

Aan de buitenkant ging alles goed, maar innerlijk speelden er ook nog veel dingen. Het plezier in het leven was er niet. Janne deed wat ze moest doen, maar echt blij was ze bijna nooit meer. Ze genoot van haar dochter, ze deden leuke dingen samen, maar ze had het gevoel onder een grijze deken te leven. Samen gingen we kijken naar en onderzoeken wat haar bewoog om door te gaan. Wat was haar perspectief? Hoe kon ze weer perspectieven aanbrengen, hoe geef je betekenis aan de dood? IK ben er nog en Peter niet meer. Wat betekent dat voor de wereld en voor jou? Hoe houd je je eigen vitaliteit in de gaten?

Het is een fase waar rouwenden doorheen gaan als de nevels, die je beschermen direct na het verlies, optrekken. Het oude is echt weg en komt ook niet meer terug. We hebben veel coaching sessies besteed aan het accepteren en betekenis geven van de dood van Peter.

Kleine stappen naar de toekomst

Samen keken we naar de toekomst, die nog helemaal niet helder was. Dat is een spannend proces en met kleine stapjes vond Janne weer activiteiten en manieren van denken die haar wat plezier teruggaven. Ook het opruimen van spullen en kiezen wat je bewaart, vooral voor Julia die zich van deze tijd weinig zal kunnen herinneren, was een waardevolle bezigheid. Een afsluiting, maar ook iets moois creëren voor je dochter voor de toekomst.

Gerda Hagenauw