Coaching

Soms heb je hulp nodig om weer op te krabbelen

Maandagochtend 9 uur: de telefoon gaat, het is Jettie. Ze is HR adviseur van een middelgroot bedrijf en belt met een casus. Eén van hun medewerkers heeft haar man verloren en ze komt niet in echt contact met haar, laat staan dat ze het kan hebben over terugkeer naar de werkvloer. Ik wil haar graag ontvangen reageer ik. Een afspraak was snel gemaakt.

De eerste afspraak

Twee weken later zie ik Nelly, ze is mager en ziet er wat grauw uit. Ik krijg een slap handje en ze blijft naar de grond kijken. Als ik haar vraag hoe ik haar kan helpen, zegt ze zacht: “Ik weet het niet. Nu mijn man is overleden weet ik niet meer wat ik moet doen”. Ik betuig haar mijn medeleven en vertel dat ik graag met haar wil onderzoeken of we ergens een ingang kunnen vinden om haar uit deze staat, die nu zo’n anderhalf jaar duurt, te halen.

Een beter leven

Op mijn verzoek vertelt ze me over haar man, die haar alles was. Ze hebben elkaar ontmoet tijdens de studie. Haar jeugd was moeilijk, vol ruzie en soms geweld. Toen ze haar middelbare schooldiploma had gehaald is ze bijna gevlucht naar de andere kant van het land om een studie te volgen, ver van haar familie vandaan. Hij zag haar, was er voor haar en ze waren zo verliefd. Bij hem voelde ze zich veilig. Ze werden een hecht team, ook in de tijd dat duidelijk werd dat kinderen voor hen niet waren weggelegd.

En toen was alles weg!

Dat is nu voorbij. Tijdens het hardlopen is hij aangereden door een jonge automobilist, die hem niet had gezien, ondanks zijn reflecterende hesje. Vriendinnen hadden haar geholpen om de begrafenis en later de financiële afwikkeling van de nalatenschap te regelen. Ze steunden haar en waren er voor haar. Maar nu, ruim anderhalf jaar later, zag ze ze veel minder. Dat kwam als eerste omdat ze veel afspraken die ze samen maakten afzegde, omdat ze zich niet lekker voelde. Ook wisten haar vriendinnen niet hoe met haar om te gaan, nu zo alleen maar bezig was met haar verdriet. Aan werk kon Nelly al helemaal niet denken; in haar hoofd was alleen ruimte voor het verlies en lichamelijk begon ze ook klachten te ontwikkelen.

Veerkracht en hechting

Als je ouders in de jongste jaren een veilige basis creëren van waaruit je de wereld mag verkennen en steun en troost bieden als het even lastig is, kun je zeggen dat er sprake is van veilige hechting en kun je veerkracht ontwikkelen. Van veilige hechting was bij Nelly geen sprake. Met een zwakke moeder en een agressieve vader met een alcoholprobleem, kreeg ze geen steun en ontwikkelde ze weinig gezonde gewoontes om met tegenslag om te gaan. Nelly was, zodra het kon, op de vlucht geslagen. In haar jonge jaren door veel buiten de deur te zijn en in huis onzichtbaar, later door ver van haar familie te gaan studeren.

Door de fijne relatie met Andre was haar jeugd op de achtergrond geraakt. Ze ondernamen samen veel en ook in moeilijke periodes kwamen ze er samen altijd uit. Na zijn dood wist ze niet hoe ze de draad weer op kon pakken, laat staan weer aan het werk te gaan.

Alle dagen voelden grijs, waarom zou ze haar bed nog uitkomen, wie zat er op haar te wachten? Allemaal vragen waar ze geen antwoord op had.

Rouwen is hard werken

William Worden beschrijft in een rouwproces vier rouwtaken:

1. De werkelijkheid van het verlies onder ogen zien

2. Het verlies ervaren – emotioneel doorwerken/uiten

3. Je aanpassen aan de situatie na het verlies

4. Opnieuw leren genieten en herinneren

Deze taken lopen in het proces door elkaar. Voor Nelly gaan we samen op zoek naar een plek waar haar verdriet er in alle hevigheid mag zijn. Daarnaast gaan we kijken hoe we weer wat licht in haar leven kunnen ontdekken. Dat valt in het begin niet mee, maar als ze ervaart dat haar verdriet er mag zijn en we samen rituelen bedenken die ze kan uitvoeren om haar man en hun relatie te eren, dus actief met het verlies bezig te zijn, komt er ook ruimte voor herstel en kan na een tijd een eerste kopje koffie op haar werk gedronken worden.

Bron: Gerda Hagenauw Geplaatst 27-6-2022. Foto: Schutterstock