Ze had te veel meegemaakt, toch nam Annet Huser (54) afscheid met een glimlach. ‘Er klaar voor en er klaar mee’

Er staat een gesloten tasje op haar rouwkaart: één van de werkjes die Annet Huser (1968-2022) heeft gemaakt tijdens een therapie.

Alsof ze al haar ellende daarin stopte, zegt haar moeder. Annet had te veel meegemaakt om te kunnen dragen.

Als Annet binnenkwam op de boerderij bij haar ouders in Nieuw-Schoonebeek, zag haar moeder precies hoe haar dag was. Had ze een slechte dag of ging het wel? Haar blik sprak boekdelen. Ze was er vaak, ondanks dat ze sinds 2000 een eigen woning had in Emmer-Compascuum. Haar familie was haar veilige haven.

Annet komt op 17 augustus 1968 in Nieuw-Schoonebeek ter wereld, een jaar na haar zus Sonja. Ruim een jaar later volgt zusje Marijke. De meiden hebben een oudere broer, Bernard, en na hen wordt broertje Alfred geboren. Met een boerenbedrijf en vijf kinderen hoeven vader Hennie en moeder Lisa zich nooit te vervelen.

De kinderen gaan naar de rooms-katholieke lagere school St. Gerardus Majella. Annet heeft het niet makkelijk. Ze is een stevig meisje en wordt gepest. Met de meisjes in haar klas kan ze prima opschieten, maar echte vriendinnen heeft ze niet.

Gereedschapskist

Het gezin is hecht. Annet kan goed met haar zussen overweg, maar is totaal anders dan zij. De drie slapen op één kamer. „Als tieners gingen Sonja en Marijke uit naar de Anjo Bar in Weiteveen”, vertelt Lisa. ,,Dan dirkten ze zich helemaal op en moest het haar goed zitten. Annet ging niet uit. Naast haar bed stond een gereedschapskist. Ze deed niets liever dan dingen maken.”

Eén keer gaat ze uit met de meiden van voetbal, naar discotheek Zak in Duitsland. ,,Geen zák an” zegt ze bij thuiskomst tegen haar moeder. Droge humor kenmerkt Annet haar hele leven.

Annet is een gesloten, wat teruggetrokken meisje. Dat ze aan het eind van de lagere school iets traumatisch heeft meegemaakt, houdt ze voor zichzelf. Tientallen jaren lang. (Uit respect voor Annet staan in dit artikel geen details over wat haar is overkomen, red.) Zus Marijke: „Als je jong bent, hoor je als een bloem te bloeien. Annet is geknakt in haar jonge jaren. Dat is een soort vliegwiel geweest voor de rest van haar leven.”

Hardlopen

Na de lagere school gaat ze, net als haar zussen, naar de huishoudschool in Coevorden. „Daor heb ik niks leerd”, zal ze later zeggen. Koken heeft ze thuis al geleerd en handwerken moest ze als meisje op de lagere school ook. Al was ze liever met de jongens gaan timmeren.

Ze doet een laborantenopleiding in Emmen en kiest daarna voor een opleiding in computergestuurd frezen, een vorm van metaalbewerking. Ze slaagt met vlag en wimpel. Ondertussen is Annet, na enige aansporing van haar familie, gaan voetballen bij VV Schoonebeek.

Ze blijkt talent te hebben en neemt een besluit: ze wil afvallen. Ongeveer 20 jaar is ze als ze haar eetpatroon drastisch aanpast en begint met hardlopen. Ze start met rondjes op de deel van de boerderij en verplaatst haar trainingen na een tijdje naar een weggetje erachter: 900 meter heen en 900 meter terug. Haar volgende stap is rondjes rennen in een weiland van twee hectare bij huis. Uiteindelijk loopt ze bij hardloopwedstrijden van de voetbalclub iedereen eruit. Ook fietst ze veel. Ze valt op eigen kracht 55 kilo af.

Annet (l.) en Marijke tijdens een wandelvakantie. Foto: Familie Huser

Toch blijft Annet ook later in haar leven geconfronteerd worden met nieuwe traumatische ervaringen, waaronder pesterijen en vernederingen vanwege haar uiterlijk. „De maatschappij is hard, bikkelhard. Terwijl we zo bezig zijn met het geven om de zwakkeren en zeggen dat je mag zijn wie of wat je wil. Annet heeft dit nooit zo ervaren. Je wordt erop afgerekend als je er anders uitziet en niet doet wat de menigte doet”, is de trieste conclusie van Marijke.

Annet werkt na haar laatste opleiding bij meerdere technische bedrijven in Emmen en omgeving. Bij één ervan leert ze een man kennen met wie ze een paar maanden een relatie heeft. Een leuke vent, vindt haar familie. Maar het houdt geen stand. Annet is te erg beschadigd.

Boze stemmen

Zo’n veertien jaar werkt ze bij Landes High End Machining, waar onder meer onderdelen voor medische apparatuur en lucht- en ruimtevaart worden gemaakt. Daar is ze eerst frezer. Later werkt ze op de montageafdeling. Dat kan ze beter combineren met haar wekelijkse bezoeken aan de GGZ. Ze heeft dan inmiddels hulp gezocht.

Jarenlang wordt Annet behandeld voor haar trauma’s; allerlei soorten therapieën en medicatie probeert ze. Ze hoort stemmen. Boze stemmen die haar dwingen om te gaan eten of zichzelf te snijden. In haar huis in Emmer-Compascuum staat de tv altijd aan.

Annet haalt een product uit een machine bij Landes. Foto: Martin Wiggers

Haar moeder is de eerste aan wie ze vertelt welke ellende haar is overkomen. Later praat ze er ook met anderen binnen het gezin over. Groot is de klap als zus Sonja in 2009 op 42-jarige leeftijd plotseling overlijdt. Ze was een klankbord voor Annet.

Door de jaren heen wordt ze steeds somberder. „Haar huisarts wist het goed te verwoorden. Hij sprak over het grondgevoel van Annet. Dat was altijd zó”, zegt Marijke, terwijl ze met haar hand een horizontale beweging maakt, „vlak dus. Soms was ze wel vrolijk, maar ze vlakte snel weer af. Terugkijkend denk ik dat Annet nooit echt gelukkig is geweest.”

Fietstochten

Wat ze wel graag doet, is einden fietsen met haar vader in Nieuw-Schoonebeek en wijde omgeving. Ook houtbewerken is een hobby van haar. Ze maakt vogelhuisjes en prachtige konijnenhokken voor haar neefje en nichtjes op wie ze gek is.

Annet wil beter worden, maar het lukt niet. Beetje bij beetje vertelt ze haar familie steeds meer over haar trauma’s. Zus Marijke vertrouwt ze als eerste toe dat ze een euthanasietraject in wil. Haar familie steunt haar, met bloedende harten.

Een zwaar traject volgt, waarin ze steeds opnieuw haar verhaal moet vertellen aan steeds weer andere deskundigen. Ze is ontzettend opgelucht als ze afgelopen najaar groen licht krijgt. Annet is moegestreden. Tijdens één van hun fietstochten wijst ze haar vader haar laatste rustplaats aan: een plekje voor een urngraf op de begraafplaats tussen Nieuw-Schoonebeek en Weiteveen. Ze blijkt alles al geregeld te hebben.

Parachutesprong

De tekst voor op haar rouwkaart komen zij en Marijke letterlijk tegen tijdens een wandelvakantie in Den Helder. De stad blijkt vol met poëzie te staan. De regels Storm over halmen/Was ik maar zo buigzaam als dit robuuste riet lezen ze ergens onderweg. Ze lijken voor Annet geschreven.

High tea met Marijke en haar dochter Lisa. Foto: Familie Huser

Parachutespringen is haar laatste wens. Enkele dagen voor haar geplande einde springt in Apeldoorn ze met Marijke en nichtje Lisanne uit een vliegtuig. „Straks is euthanasie niet meer nodig”, klinkt het droog op de heenweg. De sprong wordt gefilmd. „Haar gezicht toen ze sprong… Prachtig. Ze lachte, joh!”, straalt schoonzus Dinie.

Marijke logeert die laatste week bij haar zus. Samen regelen ze de laatste dingen. Ze zoeken muziek uit voor de uitvaart. Leave the light on van Beth Hart is hun nummer, dat moet zeker worden gedraaid. Annet bepaalt wie ze wat wil nalaten en plakt overal briefjes onder.

Op 30 november 2022 is het zover. „Ik heb nog nooit zo’n ontspannen iemand meegemaakt. Ze was er klaar voor en er klaar mee”, zegt Marijke. Als de huisarts komt, gaat Annet lachend op de bank liggen. Daarop wil ze sterven, heeft ze besloten. Marijke houdt haar hand vast. „Ik zal Sonja de groeten doen”, zegt Annet voor ze met een glimlach haar ogen sluit.

Bron: DvhN. Geplaatst 22-6-2023. Foto: Familie Huser