Voormalig topatlete Els Vader (61) overleden.
Voormalig topatlete Els Vader is op 61-jarige leeftijd overleden. Dat meldt haar echtgenoot Haico Scharn aan De Telegraaf.
Vader excelleerde in de jaren ’80 op alle sprintonderdelen. Op haar indrukwekkende palmares kwamen Nederlandse records te staan op de 50, 60, 100, 200 en 400 meter. Alleen Nelli Cooman wist haar op de kortste afstanden af te troeven, maar kort daarachter staat Vader nog steeds hoog in de allertijden lijsten. Haar laatste record liep ze op de 200 meter indoor en werd pas afgelopen maand na 33 jaar verbroken door Lieke Klaver. Een ander belegen record was dat op de 200 meter outdoor. Pas op 1 september 2011 verbrak Dafne Schippers tijdens de WK Atletiek in Daegu het toentertijd dertig jaar oude record van 22.81 van Vader.
Vader was 38 jaar onafscheidelijk met Haico Scharn, ook ex-topsporter in hart en nieren. Hij nam deel op de middellange afstand aan de Olympische Spelen van München 1972, zij trad maar liefst drie keer aan op de Spelen: in Moskou (1980), Los Angeles (1984) en Seoul (1988).
Afgelopen zomer had De Telegraaf nog een uitgebreid interview met beiden. Vader leed aan een zeldzame soort kanker, die van de papil van Vater, een verwijding van de galgang voordat deze uitmondt in de twaalfvingerige darm vlakbij de alvleesklier. ,,Ik leef bij de dag. Iedere dag is er één”, vertelde Vader toen. ,,Ik ga echt niet onder een steen zitten. Ik blijf gewoon mensen zien en ben open over mijn ziekte. Ik denk dat meetelt dat ik topsporter ben geweest. Het zit toch in je karakter dat doorzetten.”
Bron: De Telegraaf. Geplaatst 8-2-2021
Vond je dit een nuttig artikel? Deel het:
We willen hen die we moeten missen blijven herinneren. Met een HerinnerHen houdt u het verhaal van uw overleden dierbare levend. Mensenlinq plaatst hun verhaal en foto in een dag- of weekblad en ook op de site van Mensenlinq.
Cake of champagne na de uitvaart?
Wat zijn de alternatieven en trends.
Hoe moest ik verder met mijn leven, na het verlies van mijn moeder. Les 1 in rouwverwerking die ik leerde na het overlijden van mijn moeder: ,,Praat erover.” Dat was wat de pastoor mijn vader, broer en mij op het hart drukte, de avond voor de uitvaart Les 2 in rouwverwerking die ik leerde na […]
In Luchtpost vertelt Gerrit Boxem elke week een bijzonder luchtvaartverhaal. Deze week een in memoriam van Rudolf Das. Eén van de eerste afbeeldingen van vliegtuigen die ik eind jaren vijftig in mijn bezit kreeg, was een prachtige zwart/wit poster van een Sea Dart straaljager gemaakt door ene Rudolf Das. Sindsdien was hij voor mij een […]
Terwijl ik de straat inrijd waar ik moet zijn, zet ik de autoradio zachter. De vrolijke muziek voelt ongepast. Ik parkeer mijn auto en terwijl ik mijn spullen bij elkaar pak, vraag ik mij af hoe ik de familie aan zal treffen.
Hessel, een rustige man met warrige grijze haren, zit aan tafel te schrijven. Wat is uw leukste jeugdherinnering? Hij schrijft: Het krijgen van verkering met Hieke.
Er hangt een zweem van mysterie en onbekendheid rondom het werken in de uitvaartbranche. Alles rondom de dood is sowieso voor veel mensen een lastig onderwerp, laat staan als je er je beroep van hebt gemaakt. Wat beweegt iemand om het laatste afscheid van een persoon als werkterrein te hebben? Wat houdt het vak in? Is het een roeping, een bewuste keuze? Wat betekent het voor je persoonlijke leven als je in een branche werkt waar de dood een (prominente) rol speelt? In deze serie spreekt Cick Geers met mensen die hun werk uitvoeren rondom de dood.
Goed en liefdevol afscheid nemen van een dierbare op een intensive care is voor naaste familieleden en vrienden lastig en was nauwelijks mogelijk tijdens afgelopen coronajaar. Geen knuffel of laatste aanraking. En later op de uitvaart met minder mensen, met digitale hulpmiddelen of helemaal in stilte. Een afscheid dat onder normale omstandigheden er heel anders uit zou hebben gezien.
Een uitvaart in Nederland lijkt van oudsher een traditie van een uitvaartplechtigheid, een condoleance met daarna als afsluiter koffie of thee met een plak cake. Steeds vaker zie je dat mensen ervoor kiezen om een afscheid een meer persoonlijk tintje te geven. Dat kan met muziek, foto’s of videomateriaal. Maar er zijn veel meer manieren om een afscheid echt persoonlijk te maken. Wat is verplicht/verboden, en welke manieren zijn er om een afscheid écht persoonlijk te maken? In de serie ‘Een persoonlijk afscheid’ laten we dit zien.
Na het overlijden van haar moeder maakte Marjon Duyvestijn een vest van haar moeders suède rok en zijden sjaal. Het is tot de dag van vandaag een waardevol bezit dat troost biedt. Daarom doet ze dit nu ook voor anderen: tastbare blijvende herinneringen maken van kleding van hun overleden dierbare.