Voetbalvader Jan uit Tjalleberd bood een thuis aan Lasse Schöne en vele andere talenten van SC Heerenveen

Hij was de heit van vele buitenlandse voetballers bij SC Heerenveen. Jan Hylkema uit Tjalleberd bood ze graag onderdak toen hij nog slager was in Luinjeberd.

Vanaf 1992 stelde hij met zijn vrouw Afke twee kamers in hun woning beschikbaar om jonge buitenlandse voetballers van de voetbalclub een thuis te bieden. En een thuis werd het. Bijna elke avond legde Hylkema wel een spelletje kaart of het nu met een Pool, Rus, Deen of Nigeriaan was.

Tekenend is wat één van de Poolse jongens opmerkte. Die was in augustus bij het gezin gekomen. Dochter Janet was al het huis uit toen de Hylkema’s als gastgezin begonnen. Zoon Bjintze-Jan woonde nog thuis. In februari moest de Poolse voetballer op trainingskamp. Afke, Janet en Bjintze-Jan vertellen daarover: ,,Dy jonge hie der muoite mei. Hy wie noch noait sa lang fan hûs west. Mei hûs doelde hy op Lúnbert.’’

Lasse Schöne

Tussen 1992 en 2007 werden in totaal dertig jongens opgevangen. ,,Se sieten jûns gewoan foar de tillevyzje en ik soarge fansels foar goed iten. Wy behannele se as bern fan ús’’, aldus Afke. Communiceren ging met het woordenboek erbij. Ook gingen de jongens via de voetbalclub op les om Nederlands te leren. Het was in het stadion van SC Heerenveen dat de Hylkema’s de oproep voor gastgezinnen hoorden en zich als eerste meldden. ,,Wy hiene wat mei Poalen’’, vertelt Afke. Bij haar ouders verbleven wel Poolse soldaten die in de Tweede Wereldoorlog actief waren geweest.

Eén van de spelers met wie een warme band ontstond en bleef, is de Deen Lasse Schöne, die op 16-jarige leeftijd gescout werd door SC Heerenveen en later doorstroomde naar Ajax. Hij kwam persoonlijk condoleren bij het afscheid van zijn voetbalvader. De bos bloemen die hij meenam, was nog niet uitgebloeid of er arriveerde alweer een nieuwe bos als blijk van condoleance. Deze kwam van Arnór Smárason, die drie jaar bij de Hylkema’s woonde. Zo boden ze eveneens onderdak aan Marc Nygaard. Zijn maat Jon Dahl Tomasson werd daardoor ook kind aan huis bij de slagersfamilie. Aan Jeffrey Talan bewaren ze tevens goede herinneringen.

Schutjassen

,,Wy ha de jonges noait as ferfelend erfaren. Wylst de trainer fan doe, Foppe de Haan, ek wol de dregere spilers by ús ha woe. Kinne se by Hylkema opfoed wurde, sei er dan.’’ De vader des huizes genoot van de extra gasten. ,,Hoe mear minsken, hoe better.’’ Zelf voetbalde hij bij VV Aengwirden. Hij speelde zo lang in het eerste, dat zijn zoon op een gegeven moment hetzelfde elftal binnenstapte. Ook nu kwamen de jonge jongens uit het elftal graag bij Hylkema thuis. Net als dat het met oud en nieuw zoete inval was.

De spaarzame vrije tijd van Hylkema werd besteed aan voetbal en schutjassen. ,,Kinst my nachts wekker meitsje foar in potsje skutjasse.’’ Zo mocht hij ook graag even jokeren tijdens pauzes in de slagerij. Hylkema had eigenlijk automonteur willen worden. Hij volgde de ambachtsschool, maar was voorbestemd om de slagerij van zijn vader over te nemen. Dat gebeurde in 1970 toen hij en zijn vrouw net in de twintig waren. Hun zoon was toen drie jaar en hun dochter nog maar zes weken.

Worstkampioen

De vrouw met wie Hylkema trouwde was het meisje dat vroeger naast de slagerij woonde. ,,Wy skeelden mar fjouwer dagen. Ha nei alle gedachten wol neist elkoar lein op het konsultaasjeburo’’, vertelt Afke, die in 1967 met haar buurjongen trouwde. De slagerij hebben ze altijd als gezin gerund. Alleen op zaterdag was er een winkelhulp. Verder redden heit, mem en Janet het met zijn drieën.

De rolverdeling was duidelijk. Jan Hylkema hield er niet van in de belangstelling te staan. Hij kwam bijna nooit voor in de winkel. Zijn domein was achter, waar hij in het begin ook zelf slachtte. Heel precies was hij in zijn werk. Er mocht geen zeentje in het vlees zitten. Worst maken was zijn specialiteit. Hij werd er Algemeen Noordelijk Kampioen mee. Zoals hij vele prijzen won op slagerswedstrijden.

Toen het echtpaar stopte en de slagerij dichtging, kregen ze te horen dat de klanten hun droge worst misten, hun filet americain en hun gehakt. Maar op 65-jarige leeftijd vonden de Hylkema’s het harde werken genoeg geweest. ,,Mei dit wurk steane je ek altyd yn de kjeld’’, zegt Afke. Ze bleven nog zes jaar in Luinjeberd wonen tot hun dochter het huis overnam en zij verhuisden naar Tjalleberd.

Golfen

De vrije tijd werd gevuld met kilometers fietsen en Jan Hylkema pakte een hobby op die hij altijd verfoeid had. Hij ging golfen. Nadat hij een keer uitgenodigd was om mee te gaan, was hij verkocht. ,,Mar hy woe der neat fan witte. Net ien mocht witte dat hy dit die’’, lacht zijn gezin. Elke zondagmorgen om zes uur was hij van de partij. Het in beweging zijn en genieten van de natuur was wat hem er zo in aantrok.

In juni vorig jaar werd maagkanker bij hem geconstateerd en vanaf december was duidelijk dat het niet meer goed zou komen. Eén van de Poolse logeerjongens wilde graag bij hem op ziekenbezoek komen, maar Hylkema wilde dat niet meer. Voor hem was het genoeg dat zijn drie kleindochters vaak kwamen. Na één van de bezoekjes van hen wilde hij wel gaan, zei hij tegen Afke. En ook dat hij terugkeek op een ,,prachtich libben.’’ De humor bleef tot het eind. Toen de arts hem rust kwam geven, waarschuwde hij: ,,Net de ferkearde spuitsje, hè?’’

Bron : Leeuwarder Courant, 4 april 2024. Foto : Eigen foto