Terug
In memoriam

Virgil Kruze, door ware liefde gered

Hij is de vechter die zijn levensgeluk veroveren moet. Hij is die opvallende, Viking-achtige man vol grappen die door de 114 inwoners van Baijum in het hart gesloten wordt. Virgil Kruze (41) is de grote liefde van Mirjam en hun dochter Devin (12). In de nacht van 12 september overlijdt hij plotsklaps aan een hartstilstand.

Ze kan niemand de schuld geven van dit abrupte afscheid dat vijftig jaar te vroeg komt, weet Mirjam Kruze-Van Kammen. ,,Mar it fielt sa ûnearlik. Virgil hat sa fochten foar ús gelok.’’ Ze haalt haar schouders op en slikt. ,,En dan blykt dus datst hielendal niks te sizzen hast oer it libben.’’

In de tijd dat je krakend en piepend in moet bellen op het internet ontmoeten Virgil en Mirjam elkaar in een chatbox op een discussieforum. Zij vanuit De Westereen, hij vanuit Rotterdam-Zuid. Het zijn juist die verschillen die een onverbrekelijke band tussen hen smeden.

Hij, uit een rauwe buurt, vindt haar naïef en een hippie. Zij ontdekt in hem een grappige, slimme jongen die al zo vroeg gehard is. ,,Fan it earste momint ôf wist ik: dit bliuwt.’’ Wanneer Virgil zich voor het eerst waagt aan een verjaardagsfeest in een huis vol Van Kammens in De Westereen, zegt-ie: ,,Praat maar Fries tegen me, want ik blijf.’’

De geesten uit het verleden zitten hem op de hielen. Hij gaat ze te lijf met creativiteit

Virgil kent een moeilijke kindertijd. Zijn vader overlijdt voor zijn ogen als hij twaalf jaar is – ook aan een hartstilstand. Zijn moeder en zus sterven al vroeg aan kanker. En zo komt het dat Virgil nog maar 23 jaar is als de sporen van zijn jeugd al uitgewist zijn. Hij moet het alleen doen.

Mirjam en hij kiezen Baijum als hun thuis voor de toekomst. ,,Virgil sei dat it hjir elke dei fielde oft er op fakânsje wie.’’ Ze krijgen Devin en het besef dat hier zijn eigen familielijn begint, maakt ’m vreselijk trots. Devin lijkt ook sprekend op haar vader.

Mirjam is elke dag verliefd op ,,dy stoere fint’’. Ze blijven elkaar brieven en gedichten schrijven. Kort voor zijn dood ontwerpt Virgil een ambigram waarop ‘Ik hou van jou Mirjam’ staat, ook als je het op de kop leest. ,,Syn leafde foar my en foar Devin wie ‘onvoorwaardelijk’.’’

Hij moet ook hier moeilijke jaren door, als de geesten uit het verleden hem op de hielen zitten. Hij gaat ze te lijf met creativiteit. Hij begint met toneel in Baijum, baant zich al tekenend een weg door zijn emoties, maakt muziek, zwoegt in de moestuin. Met de klauwen uit de mouwen, zeggen ze dan in Rotterdam.

Virgil leeft in de wetenschap dat zijn vader sterft op zijn veertigste. Als Virgil zelf veertig jaar wordt, is dat dus een ‘dingetje’. ,,We ha in feestje foar him holden yn it doarpshûs om him dertroch te skuorren, mei allegear minsken dy’t om him jouwe.’’ Als hij zijn 41ste verjaardag viert, stoten ze elkaar eens lachend aan. ,,Sa fan ‘hèhè, dy fjirtich ha we mar hân’.’’ Pas later horen ze dat Virgils vader óók 41 geworden is. En allebeide hebben ze een kind van twaalf. De ironie.

Het is lastig te begrijpen, maar Mirjam voelt veel dankbaarheid. De liefde is echt. Het geluk, hun kind: dat gevoel blijft. Alles heeft bestaan. ,,Hy hat ek sa’n soad skreaun en tekene. Sa’n soad muzyk makke. En oeral sitte lytse stikjes fan himsels yn. Dêryn lit er him sjen. Sa bliuwt er ticht by ús.’’

Ze vertelt over de zomer. Het is Devins grote droom om naar Parijs te gaan. Dat is in augustus, drie weken voor zijn dood. ,,Alles is ôfmakke, it wie rûn. We hienen elkoar, dit doarp, ús famylje en freonen: in geweldige inner circle. De leafde hat ús rêden. Dat te witten is wol hiel treastend.’’

Dit artikel is geplaatst in de Leeuwarder Courant van 25-10-2019.