Coaching

Vallen en weer opstaan

Het was een normale ochtend. Bij het ontbijt was er zoals altijd stress. Ze vond dat de start van de dag een gezamenlijk ontbijt moest zijn, maar dat werd steeds lastiger nu de kinderen groter werden en hun eigen agenda hadden. Deze dag zaten ze wel met zijn vieren aan tafel en ze voelde de liefde voor haar gezin. Ze had niet kunnen bedenken, dat dit de laatste keer zou zijn.

In mijn praktijk

Een verdrietige Norah haalde ik op uit de wachtruimte. Haar kleding slobberde om haar lijf en haar ogen stonden dof. Het lukt haar niet om het leven weer op te pakken en toen ze weer aan de slag ging op haar werk, liep het helemaal mis.

Fijne dag!

Ze had haar dochters uitgezwaaid en een fijne dag toegewenst. Ze was trots op ze; Paula die in het dorp in de brugklas zat en Evelyn die op de havo in de nabijgelegen stad bijna eindexamen deed. Nog een kus van haar man en het huis was stil.

Het was haar vrije dag, maar ze had een druk programma. Ze wilde naar de markt, had een wandelafspraak met een vriendin en moest nog even langs bij haar moeder. Net toen ze klaar was om op pad te gaan, ging de bel. Twee agenten stonden voor de deur. Ze kwamen vertellen dat hun dochter op de fiets naar school was aangereden door een bus.

Als alles misgaat

Gezellig kletsend met een vriendin was ze een kruispunt opgereden en geen van beiden had de bus opgemerkt die aan kwam rijden. Evelyn was op slag dood en haar vriendin lag te vechten voor haar leven in het ziekenhuis. Terugkijkend in mijn praktijkruimte voelde Norah de gebeurtenis als een film. Ze had meteen haar man gebeld en haar ouders om de andere dochter op te vangen. Daarna was ze met de agenten naar het ziekenhuis gereden, waar haar man al stond te wachten. ‘Het kon toch niet waar zijn?’ Hun mooie talentvolle dochter, die volgend jaar naar Parijs zou gaan, was er niet meer..

En nu?

Na een jaar leken de dagen niet meer eindeloos. Norah kreeg weer wat energie en dacht dat werken een optie zou zijn. Het zou haar in ieder geval afleiden van de pijn die iedere ochtend aanwezig was in al haar botten. Haar leidinggevende had het hele jaar contact gehouden door regelmatig te bellen en te vragen hoe het ging en of ze in staat was het werk weer op te pakken. Het was niet een hele grote stap om te melden dat ze weer aan de slag wilde.

Op de afdeling was ze goed ontvangen; er stond een bloemetje op haar bureau, ze had alle ruimte om haar collega’s te begroeten en ze kon rustig beginnen met een enkele taak. Na enkele weken leek alles weer normaal. Iedereen deed zijn ding en zij had ook alweer meer taken opgepakt.

Voor haar was het niet normaal. Het zou nooit weer worden hoe het was en ook op haar werk kon ze niet meer terug in de oude situatie. Haar collega’s begrepen het niet. Ze kreeg toch alle ruimte om weer terug te komen op de werkvloer?

Alles is anders

Als een collega een dierbare verliest, verdwijnt het werk vaak naar de achtergrond. De structuur en het belang van het werk komen in een ander daglicht te staan. In de herordening die dan volgt, komen zingevingsvraagstukken om de hoek kijken.

In een rouwproces balanceer je tussen herstel- en verliesgerichtheid. In de verliesgerichtheid kom je het verliezen van doel en zin in het leven tegen. Indien goed opgevangen door de omgeving  is dat een essentieel onderdeel van rouwverwerking. Je hebt in die momenten te maken met ’niet weten waarheen’. Vaak komen op het moment van leegheid nieuwe doelen boven. Collega’s en leidinggevenden kunnen een rol spelen in de ondersteuning van de rouwende medewerker.

In de gesprekken met Norah kwam de relatie met haar collega’s ook aan de orde. Kennis over rouw is essentieel, maar ook de bereidheid om naar je eigen verdriet te kijken, want daar kun je niet omheen als je een ander wilt helpen. Samen met haar leidinggevende gaat ze kijken hoe dat vorm kan krijgen.

Gerda Hagenauw