Ramon Visser (1988-2024) was een wandelende encyclopedie van sportfeitjes
Het was zijn lust en zijn leven: voetbal. De in Edam geboren en getogen Ramon Visser (1988) ademde voetbal. Tot zijn achttiende speelde hij in ...
Ons Café heet het etablissement. „Dat had Trijntje bedacht. Rare naam, vond ik eerst, want het was toch niet alleen van ons. Maar ze zei dat het café juist van iedereen, ons allemaal, was. Dat was Trijntje!”
Ze werd geboren in Enschede. „Het gezin verhuisde, en zo kwam ze al op jonge leeftijd in Coevorden wonen. Ik ken haar familie al veertig jaar, mijn vader en haar vader waren kameraden, en ja, dan is het cirkeltje al snel rond.”
„Haar moeder overleed jong, ze was pas 48 jaar. En hoewel Trijntje zelf pas 21 jaar was, heeft ze de zorg voor het gezin op zich genomen. Zes broertjes en zusjes, ze heeft ze allemaal goed op de regel gekregen. Voor Trijntje was het leven alleen maar geven, geven, geven, ze heeft het er nooit van genomen. Ze maakte het iedereen naar de zin en cijferde zichzelf altijd weg.”
‘Dat moet je niet doen, man’
Horeca was dan ook een logische vakkeuze. „Ze genoot ervan om met mensen om te gaan en stond altijd voor iedereen klaar. Maar ze zei ook direct waar het op stond en hoe ze over iets dacht. Als iemand zich misdroeg, zei ze er wat van, ’dat moet je niet doen, man’. Recht op het doel af.”
Tachtig uur in de week werken was normaal voor de café-eigenaresse. „Altijd met plezier, altijd een lach op haar gezicht, nooit klagen. De zaak was haar lust en haar leven. We deden er catering bij, en dat liep als een trein. Warme en koude buffetten, borrelplanken. Bracht ze op zaterdagavond nog even schalen weg.”
Ze maakte zich er niet met een jantje-van-leiden van af. „Alles moest vers gemaakt zijn, wat twee dagen in de koelkast lag, gaf ze weg. Ook al zei ik dat het nog prima verkocht kon worden. Ook toen ze in het ziekenhuis lag, maakte ze zich druk over de bestellingen.”
Herseninfarct
Trijntje overleed op 61-jarige leeftijd aan de gevolgen van een herseninfarct. Uit eerbetoon ging de profielfoto op de Facebookpagina van de gezamenlijke Coevordense horeca op zwart.
„We waren 24/7 samen, en het was altijd lachen, altijd feest. We gaven elkaar ook vrijheid, hoor. Als ik ’s ochtends even naar mijn zoon ging, die een autobedrijf heeft, pakte zij de zaak alleen op. Ik ging wel eens een paar dagen weg met mijn zoon, zij een weekje op vakantie met haar zuster. En dan miste ik haar al verschrikkelijk.”
„Ze was sociaal en had een grote vriendenkring. Een lieve vrouw, en geliefd. Op haar uitvaart kwamen meer dan duizend man en lagen meer dan honderd bloemstukken. De voetbalvereniging, biljarters.” Daar klonk haar lievelingslied, het nummer van Dorothy Moore: If you give me your heart, I give you my soul .
„Tegen mij had ze gezegd: ’Klaas, als ik uit de tijd ben, wil ik in het café opgebaard worden’. Aan die wens heb ik natuurlijk voldaan. Twee zussen hebben haar opgemaakt, mijn dochter heeft het gedurende die week elke dag een beetje bijgehouden. En voor mij was het of ze er alleen maar mooier op werd, daar, op het biljart… Haar biljart.”
Bron: DvhN. Geplaatst 16-3-2023
