Tijd van Leven beschrijft het gepasseerde leven van mensen met een bijzonder verhaal. Vandaag Arendina (Dientje) Auwema-Popken uit Norg (1949-2019).
Kinderen doen niet altijd wat hun ouders zeggen. Gelukkig maar. Want het is maar de vraag of Dientje Popken zo’n gelukkig huwelijk zou hebben gehad als ze naar haar vader en moeder had geluisterd.
Ontmoeting met zes jaar oudere Harm in café de Veehandel
Veertien was ze en smoorverliefd op Harm Auwema. Harm kwam wel eens in café De Veehandel in Norg. Dat was van Dientjes ouders, het maakte deel uit van hun boerderij op de plek waar nu garage Brummel zit. Hij was wél zes jaar ouder dan zij. Daarom zagen haar ouders de verkering totaal niet zitten. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Regelmatig betrapten Dientjes ouders het jonge paar zoenend op het erf.
Het leidde tot ruzies. Eenmaal stond Dientje halverwege de trap, vader bovenaan, moeder onderaan. „Je komt er niet meer in”, zei vader. „Ga maar gauw naar bed”, zei moeder en Dientje glipte naar binnen. Pas toen Harm een huis voor hemzelf en Dientje kocht, en dat van top tot teen opknapte, begrepen Dientjes ouders dat het menens was en sloten ze Harm in hun armen. In 1970 is het paar getrouwd.
Actief voor Gomos en Kracht en Vriendschap
Dientje is op 20 juni overleden, net zeventig jaar oud. Voor het verenigingsleven in en rond Norg was dat een hele klap. Bij voetbalvereniging GOMOS stond ze in de kantine en deed ze tientallen jaren de ledenadministratie. Ze was 28 jaar lang bestuurslid van gymnastiekvereniging Kracht en Vriendschap, bij het 25-jarig jubileum kreeg ze nog een lintje van de koningin. Ze was actief bij Vrouwen van Nu en bij het Volksdansen.
Dientje Auwema-Popken
Stilzitten kon Dientje niet. Als ze op de kleinkinderen paste, ging ze geen spelletjes met hen doen, maar ging ze strijken of in de tuin aan het werk. Ze was een beetje ruwe bolster, blanke pit. Soms wat knorrig, kort aangebonden, maar ze maakte ook buren wegwijs die nieuw in het dorp kwamen wonen.
Dientje groeide op in een gezin waar altijd wat te doen was: er was een boerderij, een café en de veehandel van pa. Ze had een jonger zusje: Coby.
School was niet zo aan Dientje besteed. Ze deed ULO en de vormingsklas, wat ze als een verspild jaar beschouwde. Daarna ging ze werken bij de toenmalige gemeente Norg, waar ze administratief werk deed. Later kwam ze op een kantoor bij de gemeentelijke werkplaats, waar ze zich prima voelde tussen de doeners van de uitvoerende diensten.
Verder zonder Harm
Dientje bleef werken nadat de kinderen Afien (1972) en Reint-Jan (1974) werden geboren. Dat was in die tijd nog niet zo vanzelfsprekend. Harm had een goede baan als bouwkundig opzichter, hij werkte onder andere mee aan bouwplannen op het Zernikecomplex van de Rijksuniversiteit Groningen. Afien en Reint-Jan hadden een onbezorgde jeugd: er kon veel, niets was te dol. Toen Afien bij de majorettes in Grootegast wilde, kon dat. Reint-Jan voetbalde in het eerste van GOMOS en ze waren er altijd.
Dientje en Harm genoten van hun drukke leven, ‘s avonds praatten ze bij met een drankje, een hapje en een sigaretje.
Het mocht helaas niet heel lang duren. In 1999 stierf Harm aan slokdarmkanker. Hij had die ziekte al twee jaar, toch kwam zijn overlijden onverwacht. De tumor barstte. Dientje bleef op haar vijftigste alleen achter, de kinderen stonden net op eigen benen. Ze bleven dan wel in de buurt wonen, maar toch: thuiskomen in een leeg huis, alleen eten… Dientje kon er maar moeilijk aan wennen.
Een andere man? Geen denken aan, hoewel Reint-Jan voorzichtig wel eens namen van vrijgezelle mannen liet vallen. Wat maakte pap zo bijzonder, vroeg Reint-Jan eens. „Hij was gewoon een schat, een hele lieve man”, antwoordde ze.
Met de Vrouwen van Nu naar de Noordkaap
De Vrouwen van Nu boden uitkomst. Daar komen alleen vrouwen, het maakt niet uit of je weduwe, alleenstaand of getrouwd bent. Met de Vrouwen van Nu maakte ze reizen, naar Portugal, Italië, Rusland en als hoogtepunt de reis naar de Noordkaap. Vorig jaar nog ging het naar Zuid-Spanje.
Na die reis bleek al snel dat het mis was. Dientje had longkanker. Die zaaide al gauw uit naar haar ribben en haar ruggenwervel, wat het voor Dientje uiterst pijnlijk maakte. Ze onderging operaties, chemotherapie en bestralingen. Genezing zat er niet meer in en Dientje besloot het einde niet af te wachten. Ze koos voor euthanasie. „Als ik op bed kom te liggen, is het voor mij klaar”, zei ze.
Het idee dat ze op maandag wisten dat hun moeder donderdags om 12.30 uur zou komen te overlijden, hebben de kinderen als onwerkelijk ervaren. Maar ze beleefden een week die ze altijd zullen blijven koesteren. Afien en Reint-Jan verzorgden Dientje en samen hadden ze mooie gesprekken, Over vroeger, Harm, maar ook over de uitvaart en momenten die minder goed waren verlopen. Er vielen tranen, maar er werd ook veel gelachen.
De uitvaart was in de Boskamp, er waren meer dan driehonderd mensen. Dientjes moeder, nu 96, heeft het allemaal moeten meemaken, nadat ze enkele jaren geleden ook afscheid moest nemen van haar jongste dochter Coby. Met ‘The First, The Last, My Everything’ van Barry White werd het ook een eerbetoon aan Harm.
Dit verhaal verscheen in het Dagblad van het Noorden 21-10-2019.
