Op je zestiende zou je eigenlijk geen bucketlist moeten hebben. Dat zei burgemeester Mieke Damsma toen ze hem een jeugdlintje uitreikte.
Maar Thomas Hegen uit Smilde had wél een bucketlist. Hij had kanker en was niet meer te genezen. En ja, als je dan toch niet meer beter wordt, kun je maar beter leuke dingen bedenken om te doen in de tijd die je nog rest. Max Verstappen ontmoeten, bijvoorbeeld. En naar een buitenlandse voetbalwedstrijd.
Voetbal en autoraces waren zijn twee grote passies.
,,We zijn letterlijk met hem de wereld overgevlogen’’, vertelt vader Marnix. ,,In Engeland hebben we een Premier League-wedstrijd bezocht tussen Manchester United en Liverpool en een rondleiding gehad door de Red Bull Racing-fabriek. We hebben Max Verstappen drie keer naar de winst zien rijden, in België, Zandvoort en Abu Dhabi. En ook coureur Rinus ‘VeeKay’ hebben we zien racen, in Indianapolis.’’
En zo was er meer. In Nederland nam Thomas plaats achter de stuurknuppel van een zweefvliegtuig en liet hij zich rondrijden in een Porsche cabrio. Met zus Sanne ging hij naar Parijs en met het hele gezin naar Zuid-Limburg.
En ja, van die ontmoeting met Max Verstappen kwam het ook. Een kort fotomoment weliswaar, maar voor Thomas was het goud waard.
Zijn ouders wisten: het is belangrijk iets te hebben om naar uit te kijken, na weer een reeks behandelingen. En het kón financieel, dankzij crowdfunding.
Tot zijn veertiende was er niets met Thomas aan de hand. Hij groeide op in Smilde, met een oudere en een jongere zus, maar bracht zijn peuter- en kleutertijd door in Engeland. Toen hij twee jaar was, verhuisde het gezin naar Cambridge. Zijn vader ging er aan de slag als projectleider elektronica-ontwikkeling bij Philips; zijn moeder organiseerde evenementen voor de universiteit. Apetrots was Thomas toen hij in zijn uniform naar school mocht.
Als zijn ouders in het Nederlands tegen hem praatten, antwoordde hij in het Engels. Dat was de taal die hij het meest hoorde, op school en bij zijn gastouders.
Het was even wennen om terug te zijn in Nederland. Het grootste verschil was het onderwijssysteem. Waar het in Engeland draaide om leren, kwam Thomas in Smilde in een klas met een bouw- en een poppenhoek. Hij stortte zich er vol overgave op. Juf overwoog zelfs hem een jaar langer te laten kleuteren, omdat hij zo speels was. Maar zijn ouders wisten: Dit komt door de nieuwigheid. Thomas ging ‘gewoon’ door naar groep 3 en had verder een prima schooltijd.
Op de plaatselijke voetbalclub zette hij zijn beste beentje voor. ,,Voetbal vond hij prachtig. Hij kon het niet zo goed en dat wist hij ook, maar hij hield van alles er omheen’’, vertelt zijn vader. ,,Later ging hij ook scheidsrechteren bij de kleintjes.’’
In de zomer van 2019 brak Thomas zijn heup bij een onschuldig stoeipartijtje met leeftijdsgenootjes. In het ziekenhuis, waar hij sinds kort liep vanwege pijn in zijn lies, bleek dat er meer aan de hand was. In zijn bovenbeen zat een kwaadaardige en zeldzame bottumor.
,,Ga ik dood?’’, was het eerste wat Thomas vroeg. De arts kon er geen antwoord op geven.
Een intensief behandeltraject van chemotherapie, bestraling en operaties volgde. Thomas zat in die tijd met een gipsbroek aan in een rolstoel. Eerst moest de tumor weg, dan pas kon er iets aan zijn gebroken heup worden gedaan.
Veel mensen leefden mee, niet alleen in zijn directe omgeving maar ook online via zijn blog. ,,We hadden eerst een Whatsapp-groep gemaakt om familie en vrienden makkelijk op de hoogte te kunnen houden. Maar op internet is het natuurlijk veel mooier, met foto’s en filmpjes erbij’’, zegt zijn moeder. Thomas’ dagboek heet de blog. Zijn ouders schreven de meeste stukjes, maar Thomas keek er kritisch op toe. Hij wilde alles eerst zelf lezen – en de foto’s zien – voor hij akkoord ging met publicatie.
De kuren duurden een jaar en deden hun werk. In oktober 2020 werd Thomas schoon verklaard.
Maar de kanker kwam terug, al na drie maanden, en deze keer hielpen chemokuren niet. Thomas kreeg het ultieme slechte nieuws te horen: genezing is niet meer mogelijk.
Hoe verwerk je zo’n klap, op je zestiende? ,,Natuurlijk was er verdriet’’, zegt zijn moeder. ,,Maar Thomas had de bijzondere gave om altijd weer iets positiefs uit iets negatiefs te halen, vaak al na een paar uur. Hij vond het bijvoorbeeld heel erg om te horen dat hij nooit meer zou kunnen voetballen. Maar terug naar huis in de auto zei hij alweer: ‘Ik kan misschien wél de kleintjes trainen.’’’
Slechts één keer vroeg Thomas: ,,Waarom ik?’’
‘Kop d’r veur’ was het motto van het gezin, dat ook zelf geld inzamelde om mee te doen aan de Alpe d’Huzes. Met het team 3LittleBirds, vernoemd naar het lied van Bob Marley. ,,Dat wordt altijd in de rust van Ajax gespeeld en Thomas was een groot Ajax-fan’’, vertelt zijn vader. ,,Bovendien past de boodschap: Don’t worry about a thing, ‘cause every little thing is gonna be alright (maak je geen zorgen, want alles komt goed, red.).’’
Groot was Thomas’ teleurstelling toen de beklimming vorig jaar door corona niet doorging. En nog groter de blijdschap toen het eind mei toch lukte. Het team had, met hulp van onder meer de voetbalvereniging uit het dorp, ruim 43.000 euro ingezameld. Zelf was Thomas te ziek om mee naar boven te gaan. Eigenlijk was hij al te ziek voor de autorit, die hij al overgevend doorstond.
In een hoek van de woonkamer, de ‘Thomas-tempel’, staan en hangen nu alle herinneringen. Een gesigneerd Ajax-shirt, racepetjes, foto’s en ook het jeugdlintje dat hij kreeg voor zijn positiviteit. Thomas bleef zo lang mogelijk naar school gaan, naar het Dr. Nassau College in Assen (Quintus). Daar was hij de vrolijke Frans die hij altijd al was, vol grappen en grollen. Zelfs over de dood deed hij luchtig. ,,Weet je wat?’’, zei hij thuis. ,,Als ik er niet meer ben, stellen jullie een vraag. Als het antwoord ‘ja’ is, laat ik het licht één keer knipperen. En anders twee keer.’’
Hij was benieuwd naar de dood, naar wat er daarna zou komen. Maar hij zag ook op tegen het afscheid. Hij praatte er niet graag over. Eén ding gaf hij zijn ouders wél mee. Hij wilde worden gecremeerd en dan weer terug naar huis. Op de vraag van zijn ouders welke muziek hij op zijn uitvaart wilde, antwoordde hij schouderophalend dat hij wel een speellijst op Spotify had met een kameraad, maar dat niet alle nummers geschikt waren. En natuurlijk mocht één lied niet ontbreken. 3 Little Birds , met die zo belangrijke boodschap.
Bron: DVHN. Geplaatst 29-8-2022. Foto: Red Bull Racing (videostill).
Voor eeuwig en altijd hun verhaal.
Hij was de peetvader van het professionele marathonschaatsen en De Meubelgigant van Groningen. Vulde zijn aardse bestaan met wonderlijke stunts, totdat hij fietsend op weg ...
Hij gaf vertrouwen en kreeg het. Jan Luis uit Noordlaren was zo’n meester die je voor je kinderen wilde, en meer dan dat. Hij overleed ...