Swen (14) overleed aan hersenbloeding: ’Mama je moet me helpen, ik wil niet dood’

Ze wijst naar de foto’s, naar de laarzen die hij altijd droeg, de afdrukken die gemaakt zijn van zijn handen, de ingelijste moederdagknutsels aan de muur.

Patricia de Boer glimlacht. ’Swen is overal.’ Haar zoon Swen overleed aan een hersenbloeding.

Vanuit het huis waar haar op 14-jarige leeftijd overleden zoon nog in alles aanwezig is, werden ze de afgelopen weken één voor één uitgedeeld. De collectebussen waar vrijwilligers vanaf maandag de deuren mee langsgaan in Spanbroek en Opmeer. „Zo kan ik tóch nog iets doen”, zegt Patricia de Boer (53), die zich sinds drie jaar inzet voor de Hersenstichting.

Hersenbloeding

Swen is pas drie weken oud, als hij door een vernauwing in zijn aorta voor de eerste keer een hersenbloeding krijgt. „Daar is hij heel goed doorheen gekomen”, vertelt zijn moeder Patricia. „De artsen zeiden dat hij waarschijnlijk nooit zou lopen, nooit zou praten.” Ze lacht. „Nou, hij kon lopen, rennen, fietsen en had praatjes voor tien. Op de zorgboerderij werd hij ook wel directeur genoemd.”

Swen, die door de hersenbloeding links wel slechthorend en slechtziend is, groeit op tot een vrolijke en actieve puber. Hij zit op G-judo, heeft een bijbaantje bij PK Trappen en gaat op zaterdag met veel plezier naar zorgboerderij de Mariahoeve in Zuidermeer. Op de middelbare school waar de jonge West-Fries naartoe gaat, heeft hij het niet naar zijn zin. Maar ook daar komt een oplossing voor. In het voorjaar van 2020 staat hij op het punt om over te stappen naar de Praktijkschool in Hoorn. Dolblij is de dan 14-jarige Swen daarmee. Maar dan slaat op 12 maart opnieuw het noodlot toe.

Linkeroog

„Toen hij ’s ochtends na het douchen beneden kwam stond zijn linkeroog helemaal in de hoek”, blikt Patricia terug op de dag die haar leven voorgoed zou veranderen. „Dat oog hebben ze toen hij een jaar of twee was rechtgezet. De stand zou in de pubertijd weer kunnen veranderen, was er gezegd. Dus ik zocht er niet meteen wat achter. ’Jochie, je ducttape heeft losgelaten’, zei ik nog tegen hem. Zo gingen we ermee om. Ik heb een afspraak gemaakt met het oogcentrum en ben met de hond gaan wandelen.”

Het wordt een kort rondje, want het begint hard te regenen. Na amper vijf minuten stapt Patricia de woonkamer weer in. „Swen zat op de hoekbank en knipperde heel raar met zijn ogen. Hij keek me aan en zei: ’Mama je moet me helpen, ik wil niet dood’. Toen had ik door dat het niet goed was.”

Muisstil

Patricia veegt de tranen van haar gezicht. „Toen de ambulance er was, vroegen ze of hij kon opstaan. Swen zakte door zijn knieën en het enige wat hij nog zei was: ’Jullie moeten mama even helpen, want mama huilt’. Toen brak ik.” Swen wordt opgetild (’Hij was een klein ventje’) en in de ziekenauto gelegd. „Ik zat voorin en hoorde hem schreeuwen. Echt van die oerbrullen. Op een gegeven moment was het muisstil. Ik werd driftig. ’Is-ie er nog wel, ik wil naar hem toe’. Toen we bij het ziekenhuis aankwamen leefde hij gelukkig nog wel.”

© EIGEN BEELD

Terwijl Patricia haar man en zus belt (’Zij zijn mijn grote steun en toeverlaat, nog steeds’) wordt er na een scan besloten Swen over te brengen naar het AMC in Amsterdam. „We waren daar om een uur of elf en om half negen ’s avonds mocht ik hem zien. Het was Swen niet meer. Hij lag aan de beademing, had vier operaties gehad.” Haar jongste zoon blijkt te zijn getroffen door een bloeding laag in de hersenen. „Wij hebben een plekje in het Ronald McDonald Huis gekregen. Gelukkig, want Nederland ging toen net op slot vanwege corona. Dat maakte het nog extra zwaar. Dat je niemand een knuffel kon geven.”

Het is afwachten of Swen uit zijn coma ontwaakt. „Maar hij reageerde nergens op. Ook niet toen we de hond hadden meegenomen naar het ziekenhuis. Dat was zijn alles. Hij heeft nog een drain gekregen, om het hersenvocht verder af te laten vloeien. Maar ook dat heeft niet mogen helpen. En toen kwamen de artsen vertellen dat dit het was. Dat Swen niet meer zou terugkomen.”

Vrachtwagen

Ze is even stil. „Hij zat nog vol toekomstplannen. ’Als ik zestien ben, mag ik dan mijn heftruckdiploma halen’, had hij pas nog gevraagd. Een jaar eerder was hij met de buurman mee geweest op de vrachtwagen. Dat wilde hij ook, chauffeur worden. En hij was van plan om een rubberboot te kopen. Zijn agenda stond vol.”

© EIGEN BEELD

Met een IC-ambulance wordt Swen op 27 mei 2020 naar huis gebracht. „Ik heb gezegd: ’Als hij moet overlijden, dan thuis’. Dan kan ik iedereen erbij halen die ik wil. Onze geweldige buren hebben gezorgd dat alles in huis geregeld was om daar afscheid van hem te kunnen nemen. Op 29 mei is Swen om vijf uur ’s ochtends overleden.” Patricia glimlacht. „Hij wilde, als hij groter was, ooit een keer ’s morgens vroeg de boer van de zorgboerderij helpen. Dus we zeiden al: ’Swen is gaan helpen met melken’.”

Ondanks de coronamaatregelen wordt er een prachtige uitvaart voor hem geregeld. Verscheurd door verdriet (’Hij was mijn allessie, mijn grote vriend’) belandt moeder Patricia in de ziektewet. Eenmaal uit het dal geklommen, gaat ze na anderhalf jaar weer aan het werk. Ze volgt een opleiding tot zorgbegeleider voor cliënten met een beperking én besluit zich in te zetten voor de Hersenstichting. Patricia zamelt zelf online geld in en samen met regiovertegenwoordiger Jeroen Bos is ze coördinator van de jaarlijkse collecte in Spanbroek/Opmeer. „Niet alleen voor Swen”, zegt ze daarover. „Ook voor al die andere mensen die hiermee te maken krijgen. Het is zo belangrijk om geld op te halen voor meer onderzoek. Mijn zoon had er niet meer mee gered kunnen worden, maar op deze manier kan ik wel iets betekenen.”

Bron: De Telegraaf. Geplaatst 31-1-2024. Foto: Eigen foto.