Sanne’s zoontje Fedde (1) overleed plotseling: ’Binnen twee dagen was hij weg’

Als Fedde twee jaar geleden ineens hoge koorts heeft, wordt hij met spoed naar het ziekenhuis gebracht.

Twee dagen later overlijdt hij plotseling aan een Groep A-streptokokkeninfectie. Hij is dan pas 20 maanden oud. Een groot verdriet voor moeder Sanne Ouwehand (37) en de rest van het gezin. Sanne: „Zodra we hoorden dat hij het niet zou redden, hebben we zijn zusjes Benthe (10) en Veerle (7) naar het ziekenhuis laten komen om afscheid te nemen.”

„Fedde was een beetje grieperig”, blikt Sanne terug. „Van het ene op het andere moment werd hij ineens heel ziek. Hij had hoge koorts en ik vertrouwde het niet. Ik heb meteen de Eerste Hulp gebeld en voordat ik het wist is hij met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. De artsen hebben Fedde geobserveerd, naar zijn longen geluisterd en aan de hand daarvan een foto gemaakt. Maar nadat we een paar uur in het ziekenhuis hebben gezeten, zeiden de artsen dat ze dachten dat er niets ernstigs aan de hand was.”

Nachtmerrie

Toch blijkt het helaas de volgende dag goed mis te zijn, als Sanne hem in een septische shock in zijn bedje vindt. „Fedde leefde nog, maar hij was niet meer goed bij. Opnieuw werd hij opgehaald met de ambulance en vanaf toen zijn we in een nachtmerrie terechtgekomen. Op de intensive care hebben ze nog van alles geprobeerd, maar helaas mocht niets baten.”

„Vervolgens is Fedde naar het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam gebracht; waar een machine zijn hart en longen kon overnemen, want al zijn organen waren inmiddels uitgevallen. Maar niets hielp. Op zondagavond had hij koorts en twee dagen later is hij ineens overleden. Van de ene op de andere dag ben je gewoon je kind kwijt. Fedde is op 12 april overleden en zou in juli eigenlijk twee jaar zijn geworden.”

© EIGEN BEELD
Sanne en zoontje Fedde

Onwerkelijk

Uiteindelijk bleek dat Fedde een streptokokkeninfectie had opgelopen en deze is in zijn bloed terechtgekomen. „Het was een bloedvergiftiging waar hij niet tegen kon vechten, binnen twee dagen was hij weg. Het blijft onwerkelijk. Op zondagochtend was hij nog een gezond en vrolijk mannetje en is hij nog met zijn vader naar de bouwwinkel gegaan. We zaten middenin een verbouwing en in de winkel heeft Fedde nog vrolijk rondgerend en een kinderzaagje gekregen, waar hij trots mee thuis kwam.”

„Maar toen ik hem ’s middags uit zijn bedje haalde, merkte ik dat hij een beetje hangerig was. Hij wilde buiten alleen maar in de kinderwagen. Eenmaal thuis werd hij op zondagavond ineens erg ziek, maar ik had nooit kunnen weten dat hij er op dinsdag niet meer zou zijn.”

Afscheid

De andere twee kinderen, Benthe (10) en Veerle (7), hebben Fedde in de ambulance zien vertrekken en uiteindelijk in het ziekenhuis nog een laatste keer kunnen zien. „Zodra we hoorden dat er weinig activiteit in zijn hersenen was, hebben we zijn zusjes naar Rotterdam laten komen om afscheid te nemen. Dat was heel zwaar. ’s Avonds werd Fedde uiteindelijk van de apparatuur gehaald en was hij binnen no time weg.”

„Onze oudste dochter Benthe heeft Fedde op het laatste moment niet meer gezien, zij vond het te moeilijk. Ze was toen acht jaar en dat is een andere leeftijd dan Veerle, zij was pas vijf en heeft nog voetafdrukjes van zijn voetjes gemaakt.”

Verdriet

„Met onze dochters gaat het nu – twee jaar later – redelijk, maar met ups en downs. Gelukkig zijn kinderen veerkrachtig. Ze kunnen ook weer boos en verdrietig zijn om dingen waarvan ik denk: hoezo kun je daar nu verdrietig om zijn? Maar ze hebben gelukkig hun sport en vriendinnen; hun eigen leventje. En soms komt het verdriet om Fedde ineens naar boven en dat mag er dan natuurlijk gewoon zijn.”

Kinderen rouwen op een hele andere manier dan volwassenen, maar hoe help je kinderen bij hun verdriet als je als ouders zelf ontzettend veel verdriet en gemis hebt? Sanne heeft samen met haar jongste dochter het boek De dag dat alles anders werd gelezen, een eerste zelfhulpboek voor kinderen die een broertje of zusje zijn verloren. „Het boek is pas net uit en dat heeft wat extra handvaten gegeven. Twee jaar geleden zocht ik naar een boek dat op ons van toepassing was, maar het ging meestal over het overlijden van een ouder of over overlijden in het algemeen.”

Tekeningen

„Als ouders wil je overal over praten en weten hoe zij erover denken, maar zo werkt het soms niet. Ik vraag wel eens: ’Missen jullie Fedde?’, maar soms zeggen ze dan ’Nee’. Kinderen leven gewoon heel erg in het nu en op het moment dat ik de vraag stel, missen ze hun broertje even niet. Maar de volgende dag bijvoorbeeld weer wel.

En Fedde is er nog altijd. Hij is in onze gesprekken en in de tekeningen, die de meiden voor hem maken. Ook al is hij fysiek niet meer bij ons, hij blijft onderdeel van ons gezin. We praten erover op de momenten dat de meiden of wijzelf het nodig hebben. Het verdriet mag niet worden weggestopt.”

Schoolplein

Voor mij en mijn man zijn het onze dochters die ons door deze moeilijke tijd heen helpen. Elke dag moeten we opstaan en ze naar school brengen. Zij zorgen voor regelmaat en verdienen natuurlijk ook een mooi leven. Ook zij hebben hier niet voor gekozen en daar proberen we ons bewust van te zijn, dat we voor hen door blijven gaan. Ook al denk je in het begin vaak: laat mij maar. De oudste wilde bijvoorbeeld na twee dagen alweer naar school en dan sta je daar op het schoolplein, terwijl je kind net is overleden. Maar kinderen willen niet anders zijn dan anderen en daar ga je voor hen in mee. We doen het uiteindelijk met z’n allen samen.”

Bron: De Telegraaf. Geplaatst 1-5-2024. Foto: Eigen foto