Een kleine vaalgroene schildpad met een gitaartje hangt aan een paal bij de rotonde tussen de Van Iddekingeweg en de Vondellaan in Groningen. Op de grond staan wat planten en kaarsjes. Het is het bermmonument voor Sabrina Vlaškalić.
Donderdag 17 januari 2019, zo rond het middaguur, fietst de 29-jarige gitaardocente naar het Prins Claus Conservatorium. Ze moet lesgeven en haar studenten zitten op haar te wachten. Op de rotonde bij de Vondellaan, vlakbij haar huis, gaat het mis. Ze wordt geschept door een vrachtwagen en overlijdt diezelfde dag in het ziekenhuis.
Sinds het ongeluk zorgt haar partner Jorrit Douwes ervoor dat er altijd iets bij de rotonde staat. Sabrina ligt begraven in Belgrado. Het is voor hem heel belangrijk dat er in Nederland een herdenkingsplek is waar mensen makkelijk naartoe kunnen en waar zichtbaar is dat er aan haar wordt gedacht.
Wat wel en niet kan blijven staan bij de rotonde, heeft hij in de afgelopen twee jaar geleerd. ,,Het Groningse weer maakt het lastig’’, zegt hij. ,,Voor je het weet waait iets weg. Sommige planten bevriezen en andere drogen uit.’’
De schildpad aan de paal was een cadeautje, gekregen bij de muziekwinkel op de hoek, Terts & Toets. ,,We hielden er beiden eentje en deelden de rest uit. Sabrina vond ’m grappig en zette hem op haar lessenaar in huis. Die van mij stond op de mijne.’’
Sabrina werd geboren in Belgrado, in het toenmalige Joegoslavië. Nu Servië. Ze testte heel wat instrumenten uit, totdat ze op 6-jarige leeftijd de gitaar uitprobeerde. Het bleek een gouden combinatie. Ze oefende en oefende en won vervolgens competitie na competitie. Ze gaf al op haar veertiende concerten in heel Europa.
Ze was, naast een muzikaal talent, ook hartstikke slim. Ze studeerde cum laude af, sprak naast haar moedertaal Italiaans, Spaans, Russisch, Grieks en Hongaars. ,,Nederlands bleef een beetje ingewikkeld’’, zegt Jorrit. ,,Dat komt omdat mensen hier heel makkelijk naar Engels switchen. Dat vond ze soms frustrerend als ze wilde oefenen met spreken. Ze wilde het graag leren.’’
Jorrit zit aan de eettafel in het appartement in De Wijert waar hij met Sabrina woonde. Op de grond ligt wat bladmuziek en Jorrits gitaar. Aan de muur hangt een foto: Sabrina met haar vuurrode haren en haar gitaar. ,,Die kleur haar past precies bij haar persoonlijkheid’’, zegt hij. ,,Vurig, energiek en heel liefdevol.’’
Het gitaarspelen bracht Jorrit en Sabrina samen. Hij ging in Groningen aan het conservatorium studeren, zij gaf daar les. Sabrina had een innemende persoonlijkheid, vertelt Jorrit. ,,Ze bracht mensen samen. Ze was vriendelijk, eerlijk, aanmoedigend en had heel veel passie. Iemand met wie je makkelijk aan de praat raakt. Maar die ook een flinke discussie niet uit de weg ging.’’
Sabrina was nooit uitgespeeld en stilzitten kon ze niet. Een lange film kijken? Nee, dank je. Sabrina ging dan liever samen met Jorrit wandelen, sporten of iets knutselen. ,,Ze vond het ook leuk om tweedehandswinkeltjes af te struinen. Al onze meubels zijn vintage.’’
Ze was eigenlijk net zoveel thuis als dat ze op reis was. De flat in De Wijert die ze deelde met Jorrit was voor Sabrina een ankerpunt in haar drukke bestaan. Een plek waar altijd muziek was. Het stel gaf er concerten en feestjes, oefende hier hun repertoire en soms gaven ze les aan huis.
,,Ik weet nog hoe ze, toen we samen in het appartement trokken, al in het eerste weekend na de verhuizing een masterclass voor haar studenten plande in de woonkamer.’’ Die vrijdagnacht hebben ze tot 5 uur in de ochtend dozen staan uitpakken. Om 9 uur stonden de eerste studenten voor de deur.
,,Ze haalde alles uit het leven wat erin zat. Ze was een onvermoeibare optimist. ‘Kan niet’ werd vrijwel altijd ‘gaan we doen’ en meestal lukte het dan ook.’’
Ze reisde de wereld rond. Samen met Jorrit deed ze een concertreis door Indonesië. Ze gaven er, naast optredens, muziekles aan kinderen. Allebei op hun gitaar. Het ingezamelde geld ging naar een goed doel. Het is een herinnering die Jorrit koestert.
Na het ongeluk werd het plots heel stil in de flat in De Wijert. Spelen is voor Jorrit moeilijk. ,,Daarin mis ik haar het meest.’’
Door corona kwam er een jaar later een einde aan de liveoptredens. ,,Gelukkig waren er de digitale gitaarlessen aan mijn leerlingen. Die hielpen om wat regelmaat te houden in mijn leven. De lessen kunnen nu weer live, wat nog fijner is.’’
De muziek bracht niet alleen Jorrit en Sabrina samen, zij leerde zo heel veel mensen kennen. Voor 2019 was ze een tour aan het plannen door de Verenigde Staten en door China. Een leerling van een conservatorium in Amerika startte na het ongeluk een crowdfundingsactie voor Sabrina’s studenten. Door die actie werd het voor hen financieel mogelijk om af te reizen naar Belgrado, om daar de begrafenis bij te wonen.
Zo ging ook Kristina Vårlid naar Belgrado, een goede vriendin van Sabrina. Zij jogt geregeld langs de rotonde. ,,Ik vind het heel fijn dat er iets staat wat me aan haar doet denken.’’
Zij kan zich de eerste ontmoeting met Sabrina haarscherp herinneren. ,,Ze zat in de jury van een wedstrijd waar ik aan meedeed. Na afloop kwam ze naar me toe. ‘ Congratulations’, zei ze super serieus.’’ Ze lacht. ,,Sabrina was intens. Als ze de kamer binnenkwam, trok ze de aandacht naar zich toe. Een energiebommetje met een werkethos van hier tot Tokio. Zo inspirerend.’’
Sabrina nodigde Kristina uit om naar een zomercursus van haar te komen in Frankrijk. Daar klikte het zo tussen de twee dat Kristina haar opleiding in Schotland stopte en besloot te solliciteren voor een plekje aan het Prins Claus Conservatorium. ,,In mijn motivatiebrief stond letterlijk: ik solliciteer vanwege Sabrina en alleen daarom.’’
Vijf jaar lang waren ze vriendinnen, deelden ze lief en leed. Soms hadden ze knallende ruzies. Kristina was in Oslo toen ze hoorde dat Sabrina was verongelukt. ,,Jorrit belde mij. Ik stond in een geluidsdichte ruimte. Dat was maar goed ook. Ik heb gegild, gehuild, geschreeuwd. Ik kon me niet voorstellen dat ze er niet meer was.’’
Ze blijft heel even stil. ,,Ik praat veel over haar. Ook als ik lesgeef. Zo voelt het alsof ze er nog is.’’
Kristina is nu gitaardocent op het conservatorium. De baan die Sabrina eerst had. Dat was in het begin vreemd. Maar inmiddels vindt ze het een eer. Zoals ze het ook een eer vindt dat ze Sabrina überhaupt in haar leven heeft gehad. ,,Het is triest dat onze vriendschap maar vijf jaar mocht duren. Maar ik ben zo blij dat ik haar überhaupt in mijn leven mocht hebben.’’
Bij de rotonde staan nu grote gele waarschuwingsborden. ‘Pas op voor de dode hoek’, staat er. ,,Ik vind het heftig om te zien’’, zegt Jorrit.
Hij vindt dat de kleine rotonde veiliger gemaakt moet worden. Dat de fietspaden vrij moeten komen te liggen van de rijbaan. ,,Het is een kleine rotonde, waar dagelijks heel veel verkeer langsrijdt. Er zitten veel scholen in de buurt, waardoor het er de hele dag druk is met fietsers. ,,Ik snap niet dat er staat: pas op. Er moet staan: verboden voor vrachtverkeer.’’
Een tijdlang fietste hij met een grote boog om de rotonde heen. Het was te moeilijk. Vooral toen de politiestrepen op het asfalt stonden. Nu komt hij er af en toe om ervoor te zorgen dat het bermmonumentje er netjes uitziet en om te controleren of het kleine schildpadje er nog hangt.
Dat hangt er. Ondanks het Groningse weer is het niet weggewaaid. Dat had Sabrina vast grappig gevonden.
Bron: DvhN. Geplaatst 17-11-2021
Voor eeuwig en altijd hun verhaal.
Op de Dag van de Aarde, 22 april 2024, heeft Mensenlinq een exclusief interview met Evert de Niet, medeoprichter en voorzitter van Stichting GreenLeave. Dit ...
Selena Visser (54) moest ineens van alles regelen toen de 52-jarige vader van haar dochters (nu 20 en 17) plotseling overleed. Hij bleek niets te ...