Remko (58) leefde zijn droom als muzikant in Leeuwarden, maar zijn leven duurde veel te kort

Remko Hoitsma droomde van een leven als muzikant. En dat leven leefde hij, al duurde het veel te kort. In januari overleed hij, nog geen 60, aan darmkanker.

Het mocht geen afscheidsconcert heten, maar dat was het natuurlijk wel. Remko Hoitsma, muzikant tot in zijn tenen, stond half november nog één keer op het podium in zijn ‘tweede thuis’: het Leeuwarder muziekcafé Scooters. Op de hielen gezeten door een dodelijke ziekte speelde hij met een zelf samengestelde band nog eenmaal de pannen van het dak. ‘Vier het leven’, was het thema die avond.

Opgebaard in flightcase

Iets meer dan twee maanden later was het podium van Scooters weer voor Hoitsma, en ook nu had hij de avond tot in de puntjes gedicteerd. Hij lag opgebaard in een grote zwarte flightcase, zo’n kist waarin muzikanten hun apparatuur vervoeren. En voor de deur stond geen lijkwagen om hem naar zijn laatste rustplaats te brengen maar een wit busje, geliefd vervoersmiddel van muzikanten over de hele wereld.

Remko Hoitsma werd in 1965 geboren in een echt onderwijzersgezin in Huizum. Zowel vader Koos als moeder Tjits stond voor de klas. Een nuchter, vrolijk, muzikaal en creatief gezin; Remko zou altijd met veel warmte en genegenheid terugdenken aan zijn jeugd. Het Julianapark voor de deur was zijn domein; eindeloos voetbalde en speelde hij er met zijn vriendjes.

Muziek was er altijd. Op familiebijeenkomsten en verjaardagen schreven zijn vader Koos en oom Klaas Tjepkema hele revues. Daar deed dan de halve familie aan mee, sommigen verkleed en al.

Ereklus in Grou

Vanaf zijn achtste kreeg Hoitsma pianoles, al had hij toen nog niet veel met de piano. De gitaar, dat was het helemaal; via een vriendje lukte het om er zo nu en dan wat op te spelen. De pianolessen kreeg hij tot zijn twaalfde, en tegen die tijd stroomde bij hem net als bij zijn vader muziek door de aderen. Net als bij zijn jongere zussen Jildou en Nynke.

Heit Koos was onderwijzer en componeerde elk jaar de muziek voor het Sint Pitermearke in Grou. Een ereklus waar hij al vanaf november in de weer was. Remko keek enorm op naar zijn vader.

Van een leven in de muziek durfde Remko Hoitsma nog niet te dromen. Zo aan het eind van de havo begon hij in zijn eerste bandjes te spelen, ook samen met zijn zussen. Wat werk betreft had hij een andere wens: kok worden. Hij ging naar de culinaire vakschool in Groningen, al bleef hij in zijn geliefde Leeuwarden wonen.

Koken en ouwehoeren

Eind jaren 1987 wachtte militaire dienst. Ook daarvoor mocht hij dicht bij zichzelf blijven: hij werd gestationeerd als kok op de kazerne in Haarlem. Een heerlijk zorgeloze tijd: door de week wat koken en ouwehoeren in Haarlem, in het weekend op stap in Leeuwarden. Café Brouwershoek, later De Gloppe, waar bijna de complete Leeuwarder muziekscene aan de toog hing, was zijn stamkroeg.

In die tijd overleed zijn vader, nog maar 55 jaar. Een enorme dreun voor het hele gezin. Moeder Tjits stond er ineens alleen voor; die dubbele ouderrol heeft ze volgens haar kinderen fantastisch opgepakt.

De muziek was een uitlaatklep voor Hoitsma; zijn diepste gevoelens besprak hij met een enkeling. Hij werkte als kok en speelde in verschillende bandjes. In De Gloppe ontmoette hij Brigitte, met wie hij na een paar jaar zoon Mark kreeg. Zijn grootste trots, zei Hoitsma weleens.

Roerige jaren

Van zijn losse baantjes, onder andere in de catering, werd hij niet gelukkig. Fulltime muzikant wilde hij worden, dáár wachtte volgens hem het geluk. Hij ging ervoor, met steun van Brigitte. Zo nu en dan, als de geldstroom haperde, deed hij nog eens een losse kookklus of stond hij in een muziekwinkel in Leeuwarden.

Het waren roerige jaren, van hollen en stilstaan. Van drukte met succesvolle projecten naar periodes met weinig inkomen. Het moet soms geleken hebben of Remko Hoitsma in alle bandjes, producties en theatervoorstellingen in Friesland zat. Zo vaak was hij onderweg.

De liefde voor muziek vuurde hem aan, hij stapte in allerlei klussen en projecten. En of het nou veel of weinig betaalde: Hoitsma’s inzet was er niet minder om. Hij onderscheidde zich door noeste werklust, gedegen voorbereiding en ongebreideld enthousiasme.

Wat hij had te geven, stopte hij erin. Of hij nou zelf op het podium voor een volle zaal in Leeuwarden stond, of een popkoor in de provincie dirigeerde. De liefde voor muziek, die zijn eigen vader hem een half leven geleden had doorgegeven; die gaf hij zelf ook o zo graag door.

Geen vetpot

Muziek was zijn leven. Een vetpot werd het nooit, dat voltijdsmuzikantenbestaan. Zijn relatie met Brigitte hield geen stand, al bleven de twee innig bevriend.

Een paar jaar geleden gebeurde er ineens iets bijzonders. Remko Hoitsma werd gevraagd de muziek te schrijven voor het Sint Pitermearke, net zoals zijn vader dat decennia geleden had gedaan. Toen Hoitsma in 2019 in Grou achter dezelfde piano ging zitten als waar zijn vader altijd op had gespeeld, voelde hij ineens hoe hij in het brandpunt van de familiegeschiedenis stond. Hij was er ongelooflijk trots op, al zei hij dat niet met zoveel woorden.

En toen kwam corona. Een zware tijd voor de podiumsector en ook voor Hoitsma. De coronamaatregelen probeerde hij zoveel mogelijk te ontlopen, aan mondkapjes deed hij niet. Met collega-muzikant Melvin van Eldik ging hij verzorgingshuizen langs, waar ze buiten concerten gaven voor de bewoners.

Toen na corona de vrijheid weer lonkte, volgde een nieuwe klap. Darmkanker. Geschrokken maar verbeten ging hij de strijd aan. Dat wilde hij niet alleen doen; veel steun had hij aan zijn ‘zielsverwant’ en collega-muzikant Angelique.

Aanvankelijk was er nog hoop. Maar die vervloog snel. Een ingrijpende operatie zadelde Hoitsma met twee stoma’s op. Zo had hij in elk geval nog tijd om mooie herinneringen te maken met zijn geliefden.

Bron : Leeuwarder Courant, 14 maart 2024. Foto : Familie Hoitsma