Plotseling overleden: ’We hadden het weleens over de dood, maar niets vastgelegd’

Selena Visser (54) moest ineens van alles regelen toen de 52-jarige vader van haar dochters (nu 20 en 17) plotseling overleed.

Hij bleek niets te hebben vastgelegd voor zijn uitvaart. Daarom probeert ze nu mensen te inspireren om wél over je afscheid te praten en alvast je wensen op papier te zetten.

Gemiste oproep

Ondanks dat John en ik al een paar jaar uit elkaar waren, deden we nog enorm veel samen. Zo vierden we bijvoorbeeld tot een jaar voor zijn dood nog oud en nieuw met z’n allen. Vakanties vierden we wel al zonder elkaar en zo ook die bewuste zomer. John was met onze dochters Senna en Bo-Jazz van toen 13 en 16 een weekje naar Duitsland met de auto en ze zouden die dag naar huis komen. Die ochtend was het nog door mijn hoofd geschoten om hem even een goede reis te appen. Maar op een gegeven moment moet je dat soort dingen loslaten als je uit elkaar bent. Dus deed ik het niet. Het was hartstikke mooi weer en ik zat in alle vroegte met een kop koffie buiten in het zonnetje. Mijn telefoon lag nog binnen en toen ik ’m pakte, zag ik een gemiste oproep van dochter één. Ook een gemiste oproep van dochter twee. En op de voicemail hoorde ik alleen: ‘Bel terug!’ Ik wist meteen dat het mis was.

Verschrikkelijk nieuws

Toen ik mijn dochter aan de lijn had, vertelde ze dat er iets met papa aan de hand was. Dat er een ambulance was gebeld en dat ze met hem bezig waren. Op dat moment kwam ook de buurvrouw het tuinpad op lopen, ze hadden haar ook gebeld omdat ze mij niet konden bereiken. Even later belde mijn dochter weer en bleek haar vader overleden. Ik wilde natuurlijk direct naar mijn kinderen toe. De buurman wilde me gelukkig naar Duitsland rijden en ik zat al telefonerend naast hem. De paniek bij mijn meiden was groot, ik wilde zo snel mogelijk bij ze zijn.

Vanuit de auto ben ik van alles en nog wat gaan regelen en iedereen gaan bellen. Johns zus om zijn ouders te informeren, mijn zus om mijn moeder te bellen. Hij had een restaurant dus ik moest ook zijn zakenpartner bellen om het verschrikkelijke nieuws te vertellen. Maar ook de verzekering om uit te zoeken hoe we Johns lichaam naar Nederland terug konden krijgen. Ondertussen werd ik gebeld door een Nederlandse man die met zijn zoon in hetzelfde hotel had gezeten als John en de kinderen, en die had meegekregen wat er was gebeurd.

Hij had al uitgecheckt, maar zou bij mijn dochters blijven totdat ik er was. Gelukkig was er dus iemand die zich over onze meiden ontfermde. Toen we na vier uur rijden aankwamen, zaten Senna en Bo-Jazz op het gras voor het hotel op me te wachten. Hun paniek en verdriet voel ik nog als ik eraan terugdenk. John was op dat moment al naar een mortuarium gebracht. Daar zijn we nog langsgereden. Vervolgens heeft de buurman Johns auto gepakt en ik ben in die van mij met mijn dochters terug naar huis gereden.

Roes

Die eerste dagen gingen als in een roes voorbij. Vrienden kwamen langs, net als zijn vriend en compagnon Peter. En we zijn de dag na thuiskomst naar zijn ouders gegaan. Dat was natuurlijk niet te doen. Een kind verliezen is bijna ondraaglijk, ook al is hij 52. Vanaf dat moment begon het regelen van de uitvaart. Johns lichaam was gelukkig vrij snel terug in Nederland. Omdat hij stierf aan een hartaanval, wat ook door het ambulancepersoneel werd bevestigd, ging dat rap. Maar ook omdat ik al contact met de verzekering had gehad. John en ik hadden het weleens over de dood gehad, maar we waren zoveel jonger toen en hij wist niet zeker of hij gecremeerd of begraven wilde worden.

Ik kende hem goed genoeg om in te schatten hoe zijn uitvaart moest zijn, maar we hadden er niets officieel over vastgelegd en dat was eigenlijk jammer. Ik denk dat het belangrijk is om over de dood te praten en nabestaanden te laten weten wat je graag zou willen op je uitvaart. Want het goed regelen geeft heel veel troost. John hebben we uiteindelijk laten cremeren en daarna de urn begraven, zodat er ook een graf is waar je naartoe kunt gaan.

Praten over de dood

Ik hoop met mijn verhaal iedereen te inspireren om met je omgeving te praten over de dood en vooral wat je wil ná je dood. Iedereen verdient een goed afscheid, zeker als je zo jong bent, en het helpt ook in het rouwproces. In zo’n verdrietige periode waarin je eigenlijk niet weet hoe de overledene zijn uitvaart het liefste had gehad, kun je alleen maar hopen dat je het goed doet. Er zijn vrienden die van alles willen, ouders en familie met wie je rekening moet houden.

Dan organiseer je een uitvaart, zoals je hóópt dat hij of zij het had gewild. Ik denk echt wel dat dat voor John is gelukt. En dat terwijl ik het bespreekbaar maken van de dood van huis uit wel gewend ben. Zo weten mijn zus en ik niet beter dan dat er een doos bestaat met alle informatie omtrent de uitvaartwensen van onze ouders. Dus de muziek, de gastenlijst, wachtwoorden, financiële informatie en aanverwante dingen. Toen mijn vader overleed, wisten we dus precies wat hij het liefste zou willen en konden we alles makkelijk realiseren.

Braaf plakje cake

Na de dood van John kwam de hele afwerking van de nalatenschap bij mij terecht. Naar aanleiding daarvan heb ik het platform Time to say goodbye opgericht. Omdat alles op mijn schouders terechtkwam, werd me meer en meer duidelijk dat het organiseren van een uitvaart veel beter kan dan het te vaak gaat. Ik heb alles wat ik in het proces tegenkwam opgeschreven. Door mijn werk ‒ ik run een managementbureau voor creatieve talenten in de media- en entertainmentbranche ‒ ben ik bekend met het organiseren van events en daarom weet ik hoe ik sommige zaken moet aanpakken. En ik kende John door en door. Zo wist ik zeker dat hij dat brave plakje cake en een kopje koffie niet had gewild.

We hebben hem herdacht zoals hij dat graag gedaan zou hebben, dus met een drankje en een lekker hapje. Maar ik ken ook genoeg mensen die normaal gesproken echt wel hun mannetje staan, maar bij een sterfgeval precies doen wat door de uitvaartondernemer of uitvaartverzekering wordt aangedragen. Soms prima, maar het hoeft niet, er is veel meer dan dat.

Passend afscheid

Heb je er bijvoorbeeld moeite mee om een goede speech te schrijven, dan kun je daar iemand voor inhuren. En wil je een artiest die de favoriete muziek van de overledene zingt of speelt, dan kun je die ook boeken. Maar je moet dat wel weten. Daarom ben ik mijn platform gestart, waar je allerlei mediaprofessionals kunt inhuren. Je kunt natuurlijk ook iemand die je lief is als ceremoniemeester vragen. Bij John hebben we zijn zwager gevraagd dit op zich te nemen. Het is allemaal mogelijk, maar omdat we vaak gedwee de instructies van de uitvaartondernemer volgen, gebeurt het regelmatig dat het niet het afscheid wordt dat echt past bij degene die je bent verloren.

Ik hoop dus dat mensen er eerder over gaan nadenken, zodat niemand achteraf spijt hoeft te hebben dat ze het afscheid op de verkeerde manier hebben gedaan. Want dat is zo jammer. Toevallig zei mijn moeder laatst dat ze binnenkort weer even met mijn zus en mij wil zitten om over haar afscheid te praten. Want ze had toch weer wat dingen die ze nu anders wil. Ik vind het fijn dat ze dat doet, want ondanks dat we natuurlijk hopen dat het nog heel lang duurt, willen we wel het mooiste afscheid denkbaar voor haar realiseren.”

Bron: De Telegraaf. Geplaatst 18-4-2024. Foto: © SASHA LAMBERT