Over (7): Hoe de wereld opnieuw doordraaide

Het was een jaar na mijn vaders overlijden. Maar ik haalde goede cijfers en had zelfs een forse studiepunten-achterstand weggewerkt. Ik had een half jaar verkering met iemand die ik al jaren leuk vond. Het ging goed met mij.

Het ging goed met iedereen. Mijn broer, mijn stiefmoeder, mijn familie: iedereen leefde voort. (Natuurlijk had iedereen in werkelijkheid verdriet en iedereen worstelde hier op zijn manier mee – weet ik met de kennis van nu. Tóen was het simpelweg zo: thuis werd niet over het verlies gesproken, niemand liet echt blijken dat ‘ie het moeilijk had en de wereld draaide gewoon door.)

In het laatste blok van het tweede jaar had ik ‘fotografie’ als keuzevak. We kregen een opdracht: neem een foto mee die voor jou bijzonder is en leg tijdens de les uit waarom. Ik bladerde thuis door albums, bekeek levendige foto’s waarop onder meer mijn overleden ouders stonden. Rustig voelde ik me. Dat was goed, dat was vooruitgang. Ik vond een foto van twee fotolijsten. In de ene zat een trouwfoto van mijn ouders. In de andere een foto van mijn broer.

Bingo. Een foto van foto’s waarop de dierbaarste mensen uit mijn leven staan. Dubbel vereeuwigd. Daar voelde ik wel wat bij. Daar kon ik wel wat bij vertellen. Iets luchtigs.

Een paar dagen later was de les. Ik geloof dat ik zelfs nog als eerste mijn hand opstak: ik wilde mijn foto wel laten zien. Ik wilde wel vertellen. Dus stond ik daar. En begon ik uit te leggen dat mijn broer én mijn ouders op deze foto staan en …

Verder kwam ik niet dan een handjevol woorden. Ik moest huilen en kon niet meer stoppen. Van de docent mocht ik weer zitten.

Ik sprak er niet over. Niet thuis. Niet met vrienden. Ook niet met de klasgenoten die getuigen waren.

De volgende dag was een nieuwe dag. En het ging opnieuw goed met mij.

Martine van der Linden. Geplaatst 6-4-2021