‘Nog één keer FC-Groningen zien spelen’

Rustig sterven na vervullen van laatste wens

Door Elles van Wees

Nog één keer naar zijn favoriete voetbalclub FC-
Groningen. Dat was de laatste wens van een veertig- jarige
man die op sterven lag in het Universitair Medisch Centrum
in Groningen (UMCG) in Groningen. Het was een verzoek
waar Kees Veldboer oprichter van Stichting Ambulance
Wens Nederland zelf bij was. „Hij was zo gelukkig om zijn
club op zondag nog een keer te zien spelen. Hij leefde
helemaal op en kon een paar dagen later rustig sterven.”
De Groninger is één van de vele terminale patiënten die
Kees Veldboer afgelopen jaren heeft kunnen helpen met
zijn stichting Ambulance Wens Nederland. Elke dag
vervullen 270 geschoolde vrijwilligers (tien in het Noorden)
in heel Nederland, maar ook in het buitenland, de laatste
wensen van terminale patiënten en brengen ze met special
ontwikkelde ambulances naar plekken waar ze nog een
keer willen zijn om afscheid te kunnen nemen van het
leven.

HOSPICE
Meer dan 12.000 wensen zijn er afgelopen jaren vervuld.
Opvallend vindt Kees Veldboer dat veel mensen geen
‘extreem’ bijzondere wensen hebben, maar gewoon nog
een keer naar hun eigen huis willen. „Vaak worden mensen
ineens, met spoed naar een ziekenhuis gebracht. Als blijkt
dat ze niet lang meer hebben, worden ze naar een hospice
gebracht. Veel mensen willen weer even terug naar hun
eigen huis, hun spulletjes zien, de kat aaien. Even dat thuis
gevoel. Zo kan ik me een oudere vrouw van een jaar of

zeventig herinneren. Die we naar haar eigen huis hebben
gebracht. Ze wilde middenin haar woonkamer liggen. Een
uur heeft ze daar gelegen en om zich heen gekeken. Daarna
zei ze: ‘zo nu is het goed’. ”
Nog een bijzonder verhaal. Een vrouw, die met uitgezaaide
kanker op sterven lag in het UMCG in Groningen wilde
graag haar dochter zien, die net was bevallen van haar
kleinkind in een ziekenhuis in Leiden. „We hebben haar
dochter en de pasgeboren baby met ambulance opgehaald
in Leiden en naar Groningen gebracht. De net kersverse
oma zag het kindje en kon alleen nog maar zeggen: ‘Wat
mooi’. Daarna blies ze haar laatste adem uit.”
MAGISCH
Voor Kees Veldboer is zijn werk geen werk, maar meer een
levensinvulling. In 2006 begon hij de stichting na een
ervaring die hij had als ambulancemedewerker in
Rotterdam. „We moesten Mario, een 50-jarige man die ooit
op een schip had gewerkt naar een ziekenhuis vervoeren.
Hij was doodziek en zou het niet meer lang maken. Tijdens
de rit vertelde hij dat hij zo graag naar het water wilde. We
zijn spontaan gestopt en naar een water gereden. Magisch
wat er toen gebeurde. Hij leefde op, hij genoot ervan om
buiten bij het water te zijn en begon te vertellen over zijn
leven toen hij nog werkte op een schip. Zo is het voor mij
begonnen. Ik was nooit met stichtingen bezig! Maar toen
kwam ik op het idee een organisatie te beginnen om de
laatste wensen van terminale patiënten te vervullen.”
De zee is een geliefde plek waar mensen nog eens heen
willen gaan, maar ook nog een keer naar het Rijksmuseum
of een stervende opa die op de bruiloft van zijn kleinzoon
wilde zijn. „Je kunt het zo gek niet bedenken”, zegt
Veldboer. „Een prachtige herinnering heb ik aan een vrouw
ui Ede. Zij wilde graag de Paus ontmoeten. We wisten
natuurlijk niet of dat wel zou gaan lukken. We zijn met haar
naar Rome gereden en haar wens kwam uit. De Paus kwam

naar haar toe en heeft haar een hand gegeven. Voor haar
een geluksmoment, waarna ze vrede had met haar
naderende dood.”