Een stuiterbal, die nooit genoeg kreeg van gezelligheid en die mensen bij elkaar bracht. Luca Klaar uit Odoorn trad het leven en anderen vol levenslust tegemoet. Zijn overlijden, op 28-jarige leeftijd, sloeg dan ook in als een bom.
Hoeveel energie kun je hebben? Nou, heel veel. Luca Klaar uit Odoorn ging als een wervelvind door het leven. Hij sportte veel, ging geregeld op stap, stond als tiener in alle vroegte op om de krant nog voor schooltijd te bezorgen en was overal voor in. Feestte hij door tot 7 uur ’s ochtends, dan stond hij twee uur later ‘gewoon’ weer op het voetbalveld. En scoorde nog ook.
Luca was zo iemand die overal vrienden maakte, zelfs op straat. Die iedereen vrolijk maakte en meesleurde. Hup, de jas aan en richting Zandvoort, bijvoorbeeld. Of een stedentrip naar Barcelona, direct het eerstvolgende weekend.
Je moet immers geen dingen uitstellen. Het kan zomaar gebeurd zijn met je.
Luca was van het type ‘eerst doen, dan denken’. In de blote kont van de skischans op het Ermerstrand, bijvoorbeeld. ,,Even de boel opschudden’’, zoals hij het noemde. Hij zocht grenzen op. Was soms te onbezonnen, in de ogen van zijn ouders. Zoals die keer dat hij zich met zijn vrienden als een kerstboom in een netje liet inpakken.
Vader Guus: ,,Gingen ze ’s nachts van zo’n soort glijbaan af bij een kerstbomenverkoper. Maar aan het eind daarvan zit een hakmes dat de wortels eraf hakt! Hoe haal je het in je hoofd? Maar volgens Luca hadden ze erop gelet dat de elektriciteit eraf was.’’
Druk was Luca al als baby. Op de basisschool werd hij meermalen getest op adhd, maar telkens kwam eruit dat hij gewoon een erg druk kind was.
Hij groeide op met drie zussen in een hartelijk en vrij gezin. Vader Guus had een kapsalon in Emmen; moeder Ankie traint drogisterijpersoneel. Niemand maakte van zijn hart een moordkuil en alles was bespreekbaar. ,,Dat ging soms zover dat wij als ouders dachten: Ho, we hoeven echt niet álles te weten’’, zegt moeder Ankie.
Luca Klaar uit Odoorn Eigen foto
Een hoogtepunt in het leven van de beweeglijke Luca was het jaarlijkse folkloristische dansfestival SIVO. Zijn ouders waren gastgezin van buitenlandse dansers en ze woonden letterlijk op het festivalterrein. Luca kon goed dansen – hij ging later op salsa-les met zus Inez – en stortte zich er vol in. En kwam dan altijd thuis met Chinese, Koreaanse of Russische vrienden.
In voetbal was hij ook goed. Vanaf de F’jes speelde hij bij Oring (nu HOVC). Hij werd gescout door FC Emmen, maar merkte al snel dat dat wat te hoog gegrepen was. Het moest wel leuk blijven. Vader Guus: ,,We hebben wel eens gedacht: geef nou eens extra gas. Ook toen hij met zijn horeca-opleiding stopte omdat hij zijn eerste stage niet leuk vond. Maar hij ging zijn eigen weg en dat is ook goed.’’
Luca verruilde de horeca-opleiding voor de detailhandelsschool, maar belandde alsnog in de horeca. Hij werd barkeeper bij nachtclub Wolter Wolthers in Groningen. Daar ontmoette hij zijn grote liefde Daniëlle Steerenberg uit Groningen. Hij had wel eerder vriendinnen gehad, maar dit was anders. Daniëlle en hij waren tegenpolen die elkaar aantrokken.
Hij hield niet van leren; zij studeerde geneeskunde. Hij was impulsief, zij bedachtzaam. Toen ze samenwoonden, kwam hij spontaan thuis met een kat; zij had haar bedenkingen, maar was er later erg blij mee.
Luca Klaar: het stralende middelpunt. Eigen foto
De lange nachten achter de bar begonnen Luca op te breken. Toen door corona de horeca ook nog dicht moest, besloot hij te stoppen. Timmerman wilde hij worden. Vader Guus: ,,Geen idee waar hij dat vandaan haalde. Hij heeft altijd wel geworsteld met dilemma’s. Wat moet ik? Welke kant zal ik op gaan? Hij keek op naar anderen, terwijl die nu juist zeggen: ,Hadden wij maar een klein beetje van Luca’.’’
Luca ging in de leer en was trots op de dingen die uit zijn handen vloeiden. Samen met zijn zwager zorgde hij voor een uitbouw van zijn ouderlijk huis.
Afgelopen juli besloot Luca, die zo van het uitgaansleven en de drankjes hield, zijn leven over een andere boeg te gooien. Hij zou geen alcohol meer drinken, gezonder gaan eten en nog meer sporten.
Een maand later sloeg het noodlot toe. Luca en zijn kameraden hadden een verjaardagsfeest in Winterswijk. Omdat hij toch niet meer dronk, fungeerde Luca als bob. Na een korte nacht met weinig slaap zette hij zijn kameraden af in Groningen en zette koers richting Odoorn, over de N34, de cruise control op 100 kilometer per uur.
Hij belde – handsfree- naar Daniëlle. Daarna naar de vriend die hij net had afgezet. ,,Alles goed thuis?’’, vroeg hij. Een paar minuten later raakte hij van de weg, ter hoogte van Eext, botste tegen een boom en sloeg over de kop.
Moeder Ankie: ,,We vermoeden dat hij in slaap is gevallen, maar we zullen het nooit weten. We hebben niet meer met hem kunnen praten. Hij is niet meer bij bewustzijn geweest.’’
Door de autogordel was zijn dunne darm op twee plekken gescheurd, net als zijn aorta, maar dat was nog niet het ergste. Luca had ook een ernstige hersenbeschadiging opgelopen en kreeg er in het ziekenhuis een herseninfarct bij. Op dinsdag werd hij hersendood verklaard; een dag later overleed hij.
Een jongen van de zonzijde, noemde een goede huisvriend hem. Zo kwam het ook op de rouwkaart te staan.
Hoe groot zijn vriendenschare was en hoeveel indruk hij op mensen had gemaakt, ontdekte zijn familie pas na zijn dood. Uit Utrecht kwam een jonge vrouw die vertelde dat zij wel tien keer bij Luca aan de bar had gehangen met het voornemen te stoppen met haar studie. Hij had haar telkens weten op te peppen. ,,Zonder Luca had ik het nooit gered’’, zei ze.
En zo waren er veel meer verhalen.
Er ging een streep door het jaarlijkse dorpsfeest in Odoorn, omdat de organisatie te kapot was van Luca’s dood.
Zijn Groninger vrienden en collega’s zamelden geld in voor een grootse uitvaart. En die kwam er, op het voetbalveld. Luca op de middenstip, keiharde muziek, twee grote schermen voor de achthonderd aanwezigen. Groenvrijwilligers van de voetbalclub hadden alles spic en span gemaakt; de vrouwen de broodjes gesmeerd.
Luca’s team voetbalt voortaan met een speciale aanvoerdersband met zijn portret. In Groningen is als eerbetoon speciaal Luca Weizenbier verkocht, met een etiket dat bol staat van de symboliek: stuiterballen, zonnestralen en panterprintjes, omdat hij daar zo van hield. Ontwerper en goede vriend Mart Biemans maakte het, net zoals de bijbehorende poster die in Wolter Wolthers hangt.
Ontroerd waren zijn ouders toen bij de presentatie de Poelestraat vol stond met fotootjes van Luca en waxinelichtjes.
Het biertje dat naar Luca is vernoemd. Foto: DVHN
Zelfs in Spanje hangt zijn nagedachtenis. Portugese SIVO-vrienden hebben een schelp met zijn naam opgehangen op de pelgrimsroute van Portugal naar het Spaanse Santiago.
Zijn familie put er troost uit, net als uit het feit dat Luca donor was. Met de donatie van zijn organen, waaronder zijn nieren, lever en longen, heeft hij vijf mensenlevens gered. Ook zijn hart ging naar een ander.
Luca is er niet meer, maar zijn hart klopt nog. Ergens.
Bron: DvhN. Geplaatst 4-4-2023. Foto: eigen foto
Voor eeuwig en altijd hun verhaal.
Op de Dag van de Aarde, 22 april 2024, heeft Mensenlinq een exclusief interview met Evert de Niet, medeoprichter en voorzitter van Stichting GreenLeave. Dit ...
Selena Visser (54) moest ineens van alles regelen toen de 52-jarige vader van haar dochters (nu 20 en 17) plotseling overleed. Hij bleek niets te ...