Terug
Rouw

Liefde houdt niet op waar leven eindigt.

Manon Snoeker is vrijgevestigd trouwambtenaar en spreekt daarnaast op ceremonies en plechtigheden zoals uitvaarten, huwelijken en jubilea. Manons werk is zoals het leven: vrolijkheid en verdriet wisselen elkaar af.  In haar blogs neemt Manon ons mee bij haar werkzaamheden en vertelt ze over de bijzondere ontmoetingen die ze heeft met haar opdrachtgevers.

Als jonge moeder verloor zij haar tweede kindje. Een meisje. De kleine Lisa-Mae mocht maar 3 dagen oud worden. Een verdriet dat zij altijd met zich meedroeg. Van haar omgeving kreeg zij niet het begrip en de steun die zij verwachtte en dat maakte het nog moeilijker. Altijd als het over haar dochter ging, kwam er een uil aanvliegen. De uil werd het symbool voor haar dochtertje. De relatie met de vader van haar kinderen liep op de klippen en zij knokte zich er doorheen. Door de jaren heen bleven de geboorte- en sterfdag van Lisa intens zware dagen voor haar.

Maar een aantal jaren geleden ontmoette zij een man, die haar en haar zoon in zijn hart sloot. En zij hem. Met elkaar vormden zij een gezin en de kleine Lisa-Mae hoorde daar helemaal bij. De zon brak weer door. Dat liefde zo kon zijn, zij kon het bijna niet bevatten. Op een prachtige dag in september stelde ik hen de trouwvragen en na hun volmondige ja waren zij getrouwd. Haar zoon gaf haar weg, een uil bracht de ringen. De cirkel was rond. En zij leefden nog lang en gelukkig. Althans dat was de bedoeling.

Zij werd ziek en tobde met haar gezondheid. Toen zij aan de beterende hand was, werd er bij hem kanker gediagnosticeerd. Ongeloof en verdriet streden om voorrang. Strijdvaardigheid nam het over. Tussen alle behandelingen door haalden zij uit het leven wat erin zat. Herinneringen werden gemaakt. Toen zij twee jaar getrouwd waren vierden zij met hun dierbaren het leven. Iedereen schreef een boodschap in een herinneringsboek. Teksten die later op de kist geschreven zouden worden.

Zijn gezondheid nam af en hij wist het. Zijn lijf kon hem niets wijsmaken. Aan de buitenkant bleef hij die stoere, vitale vent. Alsof hij je liet geloven dat het allemaal wel mee viel. Maar het viel niet mee en zij wist dat; bij haar liet hij zijn masker immers vallen…

Zij voerden gesprekken met artsen; hij wilde graag de regie in eigen hand houden. Samen zochten zij een uitvaartkist uit. Hij koos muziek en maakte tekst voor een kaart. Met elkaar namen wij de mogelijkheden voor de uitvaart door en hij was heel helder in wat hij wel en niet wilde. Boven alles hield hij rekening met zijn vrouw.

Leven werd lijden. Maar hij had een doel, de sterfdag van haar dochter zou ook zijn sterfdag worden, de datum waarop het kleine meisje was gecremeerd werd zijn dag van afscheid. Om zijn vrouw nog meer dagen van diep verdriet te besparen, wilde hij die dagen laten samen vallen. Als hij het zou halen…

De datum naderde, het was zwaar maar hij was vastbesloten  het vol te houden. Uit liefde voor zijn vrouw. Hij bekeek de drukproef van de kaart, wij bespraken de laatste dingen, de mensen om hen heen vervulden ieder hun eigen rol en waren nabij. Een woord, een blik, een sigaar en een glas whisky, alles was gezegd en alles was gedaan. Op de dag van zijn overlijden, zat zijn weduwe samen met een dierbare vriendin op zijn bankje voor het huis. In de schemering vloog er vlak voor hun ogen een kleine uil voorbij, gevolgd door een grote uil. Haar man had haar dochter onder zijn hoede genomen en dat gaf haar rust. Liefde houdt niet op waar leven eindigt…

Geplaatst 24-4-2020