Lang wachtte Marja (51) uit Drachten op kinderen, nu moet ze haar ‘wondermeisjes’ achterlaten

Gevochten voor het geluk, gevochten voor het leven. Marja Snip heeft elf jaar gewacht op haar hartenwens: haar tweeling Jade en Lynn.

Negen jaar later moest ze, door kanker gedwongen, haar allergrootste cadeaus achterlaten.

Niks ging gewoon in het leven van Marja Snip uit Drachten. Het geluk kwam haar niet aanwaaien – Marja heeft vaak wind tegen gehad. Maar dat kon ze aan, met haar onverwoestbare lach, zonnige karakter en een bloemetje in het haar gestoken. Zo krabbelde ze altijd op als het leven haar een kunstje geflikt had. Liefde, harde grappen en een vurige kinderwens boden haar houvast.

Marja gaf alles voor haar kinderen. Eigen foto

De liefde? Die heeft ze twintig jaar geleden net over de grens in Drachten gevonden bij Marcel Dijkstra. Marja, geboren en opgegroeid in een groot Snip-nest in Groningen, is dan herstellende van een kortstondig huwelijk en een zwaar auto-ongeluk. Marcels zoon Olaf (een peuter nog) is niks minder dan een bonuscadeau.

Het is genieten geblazen in die tijd. Een meute vrienden en familie, leuke feestjes en uitstapjes. Met Marcel naar Oerrock, het Veenhoopfestival, het skûtsjesilen. Hij heeft die zwarte humor ook. Mensen snappen er soms niks van. Dan denken ze dat er ruzie in het spel is, maar dan stoten Marcel en Marja elkaar grijnzend aan. Ze hebben gewoon lol samen. Sarcasme relativeert zo lekker.

‘Hoi juf!’

Kinderen zijn alles. Marja werkt in de kinderopvang. Als zij op vrije dagen door Drachten fietst (ze houdt van struinen), hoort ze onderweg links en rechts ‘Hoi juf!’

Haar kinderwens zit diep. Marja droomt met Marcel van gezinsuitbreiding. Het ene jaar volgt het andere op, maar een zwangerschap blijft uit. Het verlangen naar een baby loopt uit op een aaneenschakeling van diepe teleurstellingen, iedere maand en ieder jaar dat het wéér niet gelukt is. Ze woont regelmatig kerkdiensten van de Victory Church in Drachten bij, waar ze altijd hernieuwde moed en vertrouwen opdoet.

Marja uit Drachten. Eigen foto

Roze wolk

Na elf jaar geduld, medische onderzoeken en vruchteloze ivf-behandelingen komt de verlossing van hun hartelijke nicht Irma, die met alle liefde een paar van haar eigen, gezonde eitjes wil afstaan aan Marja. En dankzij deze familiedonatie krijgt Marja de grootste roze wolk ooit en zet ze in 2014 hun rossige tweeling Jade en Lynn op de wereld. Hun wondermeisjes. Haar mooiste cadeau ooit.

Het ging natuurlijk apart hè, vertelt Marcel. Uit het niks was de bevalling zes weken te vroeg losgebarsten en ze moesten vanwege het medische traject toch echt naar het UMCG. Wachten op de ambulance duurde ‘m te lang dus hij ziet zichzelf nog over de snelweg racen die nacht. Met 160 kilometer per uur op de teller naar Groningen, door een muur van mist, zijn dappere Marja naast ‘m.

Strijdlust

Als ze in december 2020 een nieuwe sportbeha past, voelt ze het knobbeltje. De huisarts stuurt haar door naar het ziekenhuis waar de diagnose borstkanker met uitzaaiingen als een bijl hun wereld doormidden breekt. Strijdlustig gaan ze een uitputtend traject met operaties, bestralingen en chemotherapie in.

Jade en Lynn zitten net op de basisschool. Marja wil beslist niet met een kaal hoofd op het plein op haar meiden wachten. Ze verdraagt daarom een ijsmuts tijdens de chemokuren, die de behandeling niet alleen pijnlijker maar ook langer maakt. Maar ze houdt haar lange, bruine haren. Mama is aan het vechten zo hard als ze kan, weten haar dochters.

Twee jaar later krijgt Marja na een scan supernieuws, zoals ze het op haar doneeractie-website omschrijft. ‘Er was niks meer te zien. Wat een blijdschap. Ik kon iedereen wel knuffelen in het ziekenhuis.’ In maart 2023 vieren familie en vrienden groots en meeslepend haar vijftigste verjaardag. Ze vieren het leven, schoon van kanker, de toekomst gevuld met nieuwe plannen.

Die onbevangenheid duurt niet langer dan een halfjaar.

In het ziekenhuis, met cool cap.

Onmogelijk

Na een controle-scan in de zomer blijkt dat de ziekte terug is in een nieuwe gedaante: longkanker. Genezen is onmogelijk, wordt deze keer meteen duidelijk. En het einde is al in zicht. Na een jarenlange strijd om moeder te worden, staat Marja nu het zwaarste te wachten dat een moeder kan overkomen: haar jonge kinderen achterlaten.

Het gezin grijpt iedere kans op beterschap aan. Ze wijken na veelbelovende tips uit naar privéklinieken in Duitsland, waar Marja verschillende warmte- en magneetveldtherapieën volgt. Vrienden en familie schieten te hulp en zetten een heel draaiboek met rijschema op voor de ritten naar Frankfurt en Gronau. Alle aanmoediging en praktische hulp is indrukwekkend.

Ze doen ondertussen zoveel mogelijk leuke dingen met hun flinke tweeling. Naar pretpark Duinen Zathe, naar het Dolfinarium: mooie herinneringen, foto’s en filmpjes verzamelen.

Aankondiging voor het benefietconcert voor Marja.

Doneeractie

Ze betalen de behandelingen zelf en als het spaargeld op is, lanceren ze een benefietconcert en doneeractie. Op de website schrijft Marja haar verhaal, alle wanhoop en de hoop op een langer leven. Meer tijd om haar kinderen groot te brengen, te genieten. De reacties zijn overweldigend. De donaties komen van alle kanten, van Marcels dartclub tot een onbekende die 5000 euro overmaakt.

In de klinieken blijven de berichten hoopvol, maar Marja gaat hard achteruit. De laatste weken heeft ze het zo zwaar dat ze alleen nog op een hoekje van de bank zit. En ze weet: het is klaar, het is op. Als Marcel op het allerlaatst tegen haar zegt: ‘Fanke, do hast sa striden, ik bin sa grutsk op dy. Lit it mar gean’, dan doet ze dat. Op 3 maart, een dag na haar 51ste verjaardag, is Marja Snip overleden.

Bijna zeshonderd mensen bezoeken haar uitvaart in de Oasekerk in Drachten. In een wit koetsje, voortgetrokken door Friese paarden, is Marja dwars door Drachten naar de begraafplaats gebracht.

Dankbaarheid

De dankbaarheid voor álle steun blijft. Kinderen van de school van Jade en Lynn hebben lieve woorden en tekeningen op de kist gezet. De zusjes hebben de menigte zelf toegesproken. Dat ze veel liever hadden dat de emotie ‘missen’ niet bestond. ,,Dat we gewoon konden zeggen: we zien je later wel.’’

Bron: Leeuwarder Courant. Geplaatst 3-4-2023. Foto: Eigen foto