In memoriam

Kleurrijke Frieda Veenman uit Meppel danste voor de koningin

Frieda Felicia Veenman-Barentz staat in de herinnering van velen gegrift als de vrouw die heeft gezorgd voor onvergetelijke momenten.

Bevrijdingsconcert

Dansen was haar lust en haar leven. Als parttime danseres werd ze benaderd om in 2013 een optreden te verzorgen op het Bevrijdingsconcert in Amsterdam waar de net afgetreden koningin Beatrix eregast was. Frieda werd voorafgaande aan de dansuitvoering aan haar voorgesteld. Het optreden op een drijvend podium in de Amstel werd rechtstreeks op tv door de NOS uitgezonden. Ruim twee miljoen mensen herinneren zich sinds die avond de oudere prima donna uit Meppel die gracieus voor de oud-koningin danste. „Ik zal nooit vergeten dat Beatrix mij begroette en vertelde hoe mooi ze het vond”, zei ze na afloop.

Voor Introdans danste ze mee in De Ontmoeting en Het Generatieduet. „Ik word er zo gelukkig van”, vertelde ze in een publicatie van Introdans. „De spagaat lukt niet meer, maar ik dans nog elke dag. Het houdt me flexibel, fysiek, maar ook mentaal. Het geeft me veerkracht en stabiliteit.”

Ze maakte kennis met Introdans in haar geliefde Schouwburg Ogterop. Wijlen haar man Joop zag later een oproep voor een auditie bij Introdans voor ‘meisjes van 70+’. Ze werd als nummer 1 uitgekozen. Daarna volgden vele projecten. Voor iedere workshop nam ze de trein van Meppel naar Arnhem. „Ik word gewoon hartstikke gelukkig van Introdans. Je voelt je er gezien”, vertelde ze eens in een mini-documentaire van Omroep Meppel die werd besloten met een solo-dans van de immer kwieke en elegante Frieda.

In de coronatijd, waarin Schouwburg Ogterop langdurig was gesloten, had Frieda heimwee naar de dansvoorstellingen.

Concentratiekamp

Ze ging op haar zesde naar ballet in haar woonplaats Djatiroto in het voormalige Nederlands Indië. Ze kwam uit een gezin met vijf broers en Frieda was de enige dochter. Haar vader was werkzaam op een suikerplantage. Op haar elfde kwam ze in een Japans concentratiekamp terecht waar ze ook iedere dag danste. „Er was veel honger en verdriet, maar zelf merkte ik daar weinig van. Door het dansen, vergat ik al het verdriet. Het dansen heeft mij door die zware tijd heen geholpen. Dansen helpt om vrienden te maken en je kunt er je emoties in kwijt.”

Zij ontmoette haar man Joop in Indië. Hij was als militair vanuit Nederland uitgezonden. Hij was tamboer-maître van de militaire drumband en speelde ook in een dansorkest. Hun beider passies dansen en muziek konden ze delen op de vele gezellige soosavonden. In 1952 volgde zij haar hart en kwam voor Joop naar Schiedam. Daar werden de beide zoons geboren. In verband met verandering van werkzaamheden van haar man verhuisde het gezin naar Meppel. Daar werd een dochter geboren.

In het gezin Veenman stonden 4 en 5 mei altijd in het teken van herdenken en vieren. Ze was vaak aanwezig bij plechtigheden op 4 mei. „Een dag later vieren wij de vrijheid door met elkaar te zingen en te dansen”, vertelde ze in een interview in de Meppeler Courant .

In 2010 werd ze koninklijk onderscheiden, lid in de Orde van Oranje-Nassau voor haar inzet vanaf 1964 voor tennisvereniging MLTC. Ze tenniste zelf ook actief en zwom wekelijks in Bad Hesselingen. In 2011 werd ze genomineerd voor de verkiezing van Meppeler van het Jaar. Deze nominatie had ze te danken vanwege haar decennialange inzet in het Meppeler verenigingsleven, veelal op de achtergrond. In de voordracht van de jury stond dat de tijd maar geen vat op haar en haar atletische lichaam en sprankelende geest kreeg.

Scala-directeur wijlen Ton Dohle verraste haar in oktober 2017 en benoemde haar tot erelid van dit centrum voor de kunsten. In 2020 ontving ze op het Meppeler Sportgala de Vrijwilligersprijs. De zaal reageerde zoals Frieda altijd deed na een uitvoering van Introdans: iedereen stond op en trakteerde haar op een ovationeel applaus. Op de afterparty in de foyer danste ze tussen de jongelui enthousiast mee op de muziek van Karambam.

Haar man Joop zei altijd: „Als Frieda stil komt te staan, gaat het niet goed.” De coronajaren en beginnende fysieke ongemakken eisten hun tol. Een val op de zaterdag voor Pinksteren was niet bevorderlijk voor haar gezondheid. Haar geloof gaf haar kracht. Wijzend met haar vinger naar boven zei ze dan: „Er is er maar één die beslist.”

Frieda’s lievelingsbloem was de Melati, een typisch Indische jasmijn bloem die in Nederland maar moeilijk kan gedijen. De bloem symboliseert het leven en de schoonheid. Frieda was volgens haar zoon Jan als de Melati bloem, maar zij kon wél heel goed gedijen in Nederland. Met haar verliest Meppel een kleurrijke, bijzondere en actieve vrouw. Waar zij kwam met haar aanstekelijke glimlach scheen de zon onmiddellijk.

Bron: Meppeler Courant. Geplaatst 19-8-2022. Foto: Introdans