‘Keizer Frans’ sloot Friese vuilstorten en wilde de economie stutten met megaparken

De op 80-jarige leeftijd overleden Frans Steijvers was als gedeputeerde en als topambtenaar in Smallingerland en Leeuwarden een doelgerichte dossiertijger.

,,Loaze praatsjes wiene oan him net bestege”, verklaart Sicko Heldoorn die begin jaren negentig met Steijvers deel uitmaakte van het college van Gedeputeerde Staten. Met zowel milieu as economie in zijn portefeuille was Steijvers toen de meest invloedrijke bestuurder van Friesland. Deze krant omschreef hem destijds als Keizer Frans. ,,Omdat wie wat wil in Friesland, eerst langs Frans Steijvers moet. Want die gaat over de subsidies en de hinderwetvergunningen.”

Smallingerland

Steijvers, geboren en getogen in Uitgeest, belandde in 1970 in Friesland. Hij werd stafmedewerker in algemene dienst bij de gemeente Leeuwarden maar maakte al snel de overstap naar Smallingerland. Na een half jaar werd hij er hoofd van de afdeling volkshuisvesting en grondzaken, een functie die hij 17 jaar vervulde en waardoor hij naar eigen zeggen ,,de continue factor was in de groei van Drachten.’’ Hij werd er ook de rechterhand van Bert Smallenbroek, de burgemeester die in 1988 na een avondje flink doorzakken en knokken in Zwolle het veld moest ruimen.

Doener Steijvers kon als milieugedeputeerde zijn hart ophalen

Steijvers was toen al een aantal jaren Statenlid voor de PvdA. In 1989 maakte hij promotie. Hij werd gedeputeerde als opvolger van Klaas Dankert die burgemeester werd van het Bildt. Als milieugedeputeerde kon de doener Steijvers zijn hart ophalen. Hij sloot de vuilstorten in Ouwsterhaule en de Weperpolder en ook de Leeuwarder vuilverbrander vanwege de uitstoot van dioxine. Daarnaast was hij betrokken bij de sanering van de enorme gifbelt van Kollum Chemie in Aldwald en de modernisering van scheepswerf Welgelegen in Harlingen.

Megaparken

De naam Steijvers zal ook altijd verbonden blijven aan de hoog oplopende discussies over de megaparken in Friesland. Deze in 1993 gepresenteerde plannen beoogden de aanleg van grootschalige industrieterreinen tussen Heerenveen en Joure en tussen Harlingen en Franeker. Die waren volgens Steijvers noodzakelijk om de werkgelegenheid in Friesland een impuls en om economische structuur te versterken. Het leidde tot ongekende protesten in vooral de Haskerveenpolder en ook binnen zijn eigen PvdA. Uiteindelijk werd besloten om het megapark ten oosten van Heerenveen te realiseren.

,,Hy wie altyd oan it wurk. Serieus, saaklik, in echte dossiertiger”, aldus Heldoorn die na zijn Friese jaren onder meer burgemeester was van Assen. Tijdens de collegevergaderingen had Steijvers de gewoonte om bij de rondvraag nog volop zaken aan te kaarten, weet Heldoorn. ,,Dy fragen stiene kreas útskreaun op lytse briefkes. Dat duorre Louis Lyklema (VVD) en my soms wat te lang. As Frans efkes net oplette, hellen we gau wat fan dy briefkes by him wei. Hiel nochter sei er dan: dacht dat ik nog een paar vragen had.”

Dieselaggregaten

Een affaire die hem veel prestige kostte, was zijn tersluikse toestemming aan het toenmalige provinciale energiebedrijf PEB om dieselaggregaten zonder milieuvergunning te zetten in het grondwaterbeschermingsgebied bij Burgum. Steijvers werd verhoord door de politie en kwam zwaar onder vuur te liggen. ,,Het leek wel of alle ratten uit hun holen kwamen. Door die geschiedenis met het megapark had ik toch al de reputatie dat ik een gevaar was voor het droom-Friesland met salamanders in de sloot.”

Deze kritiek en de bedreigingen deden hem in 1995 besluiten de Friese politiek de rug toe te keren. Enigszins gefrustreerd, zo blijkt uit een afscheidsinterview in deze krant in 2004. ,,Er was sprake van forse bedreigingen. Dan komt je werk je gezin binnen. Alles wat je goed gedaan hebt, is ineens vergeten door zo’n bedrijfsongeval. De media vergroten dingen uit die misgaan. Wat goed gaat komt er bekaaid van af. Dat sluit aan op het sentiment van de moderne kiezer die zich als een verwend kind gedraagt als ie zijn zin niet krijgt.”

Relatie met Loekie van Maaren

Steijvers keerde terug naar waar hij ooit begon: de gemeente Leeuwarden. Hij werd er gemeentesecretaris en later directeur stadsontwikkeling. Zijn relatie met burgemeester Loekie van Maaren die in oktober 2001 opstapte, was ronduit slecht en dat verbaasde weinigen. Haar soms slechte voorbereidingen en chaotische leiderschap waren dossiertijger Steijvers een gruwel. Op 61-jarige leeftijd nam Steijvers afscheid en ging hij aan de slag als interimmanager en consultant. De reden: ,,Ik wil eindelijk wel eens 32 uur per week werken en baas zijn over mijn eigen agenda.’’

Cambuur

Daarna werd het stil rond Frans Steijvers. Totdat hij in 2010 door Leeuwarden werd voorgedragen als bestuurder in het stichtingsbestuur van het destijds noodlijdende Cambuur. De klus was van korte duur. ,,Ik was niet gewenst en had me moeten invechten. Daar had ik helemaal geen zin in. Ik dacht: ik ben 68 en mijn vrouw was toch al niet zo enthousiast. Gaat het slecht met de club, dan loop je het risico dat supporters voor je deur lopen.’’

Bron: Leeuwarder Courant. Geplaatst 17-11-2023 Foto:Niels Westra