Terug
In memoriam

Johan was meer dan 25 jaar havenmeester op Terschelling. ‘Op het wachthûsbankje is een lege plek ontstaan’

Voor honderden bootjesmensen was hij de eerste Terschellinger die ze ontmoetten.

Johan van Roosmalen was meer dan 25 jaar havenmeester op dit eiland. Behulpzaam waar hij kon, streng als het moest: wie zich niet aan de regels hield, kon vertrekken. Johan, door iedereen Lampie genoemd, overleed op 10 maart.

Zijn wieg stond in 1951 in Amsterdam, maar hij groeide op in het Brabantse Heeze, vlak bij Eindhoven waar zijn vader bij Philips werkte. De ondernemende jongen ging er graag op uit, op zijn brommertje de velden in. Al woonde hij ver van zee, Johan wist al op jonge leeftijd dat hij wilde varen. Zo belandde hij op zijn zeventiende op de zeevaartschool op Terschelling. ‘Lampie’ luidde zijn bijnaam al snel, naar zijn rode haardos en de werkgever van zijn vader.

Na zijn opleiding ging hij aan de slag bij scheepvaartmaatschappij Nedlloyd, eerst op de grote vaart, later in de kustvaart. Inmiddels had hij zijn toekomstige vrouw Arja leren kennen in een van de Terschellinger kroegen. Zij viel voor zijn gedrevenheid. In 1989 trouwden ze. De liefde maakte dat Johan niet meer maanden van huis wilde zijn. Dus dat hij in 1990 havenmeester kon worden, kwam goed uit.

Ophef over zeehond Evie

Dat ze in 1991 twee baby’s van hun veel te vroeg geboren drieling verloren, was een groot verdriet. Na twee jaar kwam er voor Marjolein nog een zusje, Annemay.

Johan was een harde werker, maakte vaak dagen van ‘s ochtends 7 tot ‘s avonds 10. Hij speelde een belangrijke rol bij de opbouw en het beheer van de passantenhaven. ‘Een markante en scherpzinnige havenmeester’, memoreerden bestuursleden in een van de vele overlijdensadvertenties.

In 2012 haalde hij de Leeuwarder Courant , vanwege de ophef op het eiland over ‘zeehond Evie’, destijds vaste bewoner van de jachthaven. Johan werd horendol van alle mensen, vooral vakantiegangers van de wal, die zich zorgen maakten om de gezondheid van het beestje. De wanhoop nabij plaatste hij een bordje naast het dier met als tekst: ‘Deze zeehond is kerngezond. Dus geen alarmdiensten bellen a.u.b. Houd afstand. Ook namens Evie bedankt.’ Het had effect, al werd het bordje meermaals geroofd.

Zeehond Ⓒ Schutterstock

Eigenlijk had hij drie banen, want naast havenmeester was hij toegewijd vrijwilliger bij KNRM Terschelling (44 jaar) en de brandweer (25 jaar). ,,Hij heeft verschrikkelijk heftige reddingen meegemaakt, maar vond het prachtig om te doen’’, vertelt Arja. Toen hij op een gegeven moment te oud werd om uit te mogen varen, was hij altijd in het botenhuis te vinden. In 2009 werd hij benoemd tot officier in orde van Oranje Nassau vanwege zijn langdurige inzet.

Echte sfeermaker

Bij de brandweer schopte hij het tot bevelhebber. Hij kon direct en eigengereid zijn, maar had het hart op de goede plaats. En daar heeft het korps veel profijt van gehad, zegt zijn opvolger Brent Kok. ,,Het was de periode dat er regionale brandweerkorpsen werden gevormd. Eilandkorpsen zijn toch een klasse apart. Johan streed voor de eigen identiteit van ons korps.’’ Als Brabander was hij bovendien een echte sfeermaker; gezelligheid na het werk vond hij heel belangrijk.

Na al zijn bezigheden had Johan nog genoeg tijd voor uitstapjes met zijn gezin. Het liefst ging hij eropuit met zijn motorboot: weekendjes naar Texel, Vlieland en Ameland. Maar ook Valkenburg, Tenerife en Ibiza waren geliefde bestemmingen.

Johans karakter kende tegenstrijdige kanten, memoreerde zijn broer bij het afscheid: direct en hard, maar ook zachtaardig en verdraagzaam. Koel en warm, introvert en extravert, zakelijk en soms ook niet. ,,Samen vormden ze deze unieke man.’’

Longkanker

In 2016 kreeg hij de diagnose longkanker: een donderslag bij heldere hemel voor de niet-roker. Dankzij een experimentele behandeling in het UMCG die goed aansloeg, wist hij zijn aanvankelijke prognose van drie jaar flink te rekken. Maar nadat hij afgelopen november zijn knie brak, ging Johan langzaam achteruit. Tot zijn verdriet was hij fysiek niet meer in staat om bij ‘t Wakend Oog te komen, het koffiehuis bij de haven waar hij na zijn pensionering elke ochtend koffie dronk met een vaste groep eilanders.

Tot het laatst werd hij thuis verzorgd door zijn vrouw en dochters. Hier overleed hij op 71-jarige leeftijd. In de Terschellinger stonden bijna vier pagina’s overlijdensadvertenties voor Johan. ‘Op het wachthûsbankje is een lege plek ontstaan’, schreven de bankzitters bij ‘t Wakend Oog.

Bron: DvhN. Geplaatst 5-5-2023. Foto: Eigen foto