Jacky’s zoontje (2) overleed plotseling: ’De doktoren bleven maar zeggen dat het goed zou komen

De grootste nachtmerrie van elke moeder is voor Jacky Willems (32) sinds februari de realiteit.

Haar zoontje Winston (2) overleed plotseling na een nacht met hoge koorts en stuiptrekkingen. Drie maanden later kregen Jacky en haar man Louis (39) de uitslag van de autopsie en wisten ze pas écht wat er zich die nacht had afgespeeld. ,,Onze wereld stortte letterlijk en figuurlijk in.

,,Winston was een vrolijk, lief en uitdagend mannetje. Iedereen vond hem fantastisch. Overal waar hij kwam gaf hij iedereen een high five of een boks. Hij was een prachtig ventje,’’ vertelt Jacky. Zijzelf, Louis en haar vierjarige dochtertje Olivia kregen afgelopen februari de griep en Winston was als laatste aan de beurt. Nietsvermoedend bracht Louis hem met lichte koorts naar bed; de volgende dag zou hij weer beter moeten zijn.

Stuiptrekkingen

Om half twaalf zijn ze nog even bij Winston gaan kijken, maar er was weinig aan de hand. Hij lag rustig te slapen, maar was wel iets verwarmd. ,,Rond een uur of twee kwamen er rare geluiden uit de kamer van Winston, het leek alsof hij naar adem moest happen. We raakten in paniek en hebben gelijk 112 gebeld. De ambulance kwam gelijk ter plaatse en volgens hen was er niet veel aan de hand. Hij had stuiptrekkingen vanwege de koorts, dat zou heel vaak voorkomen bij kinderen. Ondanks dat hij 41,3 graden koorts bleek te hebben, stelde dat ons enigszins gerust. Ze gaven hem medicatie en hij zou daarna snel weer bijkomen. Dat gebeurde niet en na drie kwartier besloot het ambulancepersoneel hem naar de spoedeisende hulp te brengen. Misschien hadden ze hem wel te veel medicatie gegeven, waardoor het wat langer duurde voordat hij bij kwam.’’

Ziekenhuis

In het ziekenhuis zijn ze meteen testjes gaan doen en hebben ze allerlei machines aan hem gekoppeld. ,,Dat was heel eng om te zien; zo’n klein jongetje in zo’n groot ziekenhuisbed, met allerlei apparatuur om hem heen. De koorts was inmiddels gedaald, dus het leek beter te gaan. Bij bewustzijn was hij nog steeds niet. De doktoren blijven maar zeggen dat het goed zou komen, ondanks dat het steeds langer begon te duren. ’s Ochtends zijn we ons dochtertje thuis gaan halen, want we zouden snel naar huis kunnen.’’

Met de hoop deze vreselijke nacht snel achter zich te kunnen laten, haalde Louis hun dochtertje Olivia thuis op. Eenmaal terug in het ziekenhuis, deelden de doctoren inmiddels de ongerustheid met Jacky. Er zou meer aan de hand kunnen zijn. ,,Ze hadden het over een mogelijke hersenvliesontsteking. Allerlei doemscenario’s gingen door mij heen. Uit de hersenscan kwam niets, dus er viel op dat moment een last van mijn schouders af. Het leek alsof ze alles onder controle hadden.’’

Nachtmerrie

Ineens stonden er vijftien, misschien wel twintig doctoren om Winstons bed. Sommigen zelfs in hun normale kleren. Alle apparaatjes piepten. ,,Ik wist niet wat me overkwam. Alles daalde en veranderde, ze moesten ineens met spoed handelen. Winston werd in een kunstmatige coma gelegd. Ik begreep er helemaal niets van, we konden toch bijna naar huis? Winston werd verplaatst naar de intensive care en het doctoren uit het academisch ziekenhuis werden nog ingeschakeld, maar het was tevergeefs. Ons werd verteld dat we onze familie moesten bellen, omdat het waarschijnlijk zo gebeurd was. Als je zoiets hoort, stort je leven letterlijk en figuurlijk in.

Mijn leven stond stil, ik besefte niet wat er gebeurde. Hij had toch griep en koorts? Er was zoveel onwetendheid op dat moment. We waren al de hele nacht wakker en het voelde alsof we leefden in een nachtmerrie, maar wakker werden we niet. De volgende dag stond de begrafenisondernemer op de stoep en waren we rouwkaartjes aan het maken. Het is zo onwerkelijk, dat je amper iets meekrijgt van wat er gebeurt. De eerste paar weken waren echt een waas.’’

Doodsoorzaak

Er is meteen een onderzoek gestart naar de doodsoorzaak. ,,Het ziekenhuis dacht dat ze misschien anders hadden moeten handelen en wilden daarom zelf ook dat Winstons overlijden onderzocht werd. Ik vond het lastig om verder te gaan met mijn leven, maar gelukkig zijn we in de tussentijd goed opgevangen. Mijn vriendinnen kwamen elke dag langs, brachten boodschappen en steunden me. Ik praat graag over wat er gebeurd is, kijk naar de foto’s en deel graag herinneringen. Louis heeft dat minder.’’

Na drie maanden kwam eindelijk de uitslag van het onderzoek. ,,Winston had het virus Influenza A opgelopen, de griep die wij allemaal gehad hadden die week. Het virus was op zijn longen geslagen; hij kreeg een acute dubbele longontsteking. Het ziekenhuis had ook niets meer voor Winston kunnen doen als ze de longontsteking eerder hadden opgemerkt. ’s Nachts toen hij in zijn slaap snakte naar adem, hadden zijn hersentjes al te weinig zuurstof gehad. Daarmee werd het overlijdensproces in werking gezet en vielen langzaam al zijn organen uit. Het is heel snel gegaan, daarom wil ik mijn verhaal ook graag delen. Het leven is zo fragiel, hoe jong of oud je ook bent. Ik had dat nog nooit van zo dichtbij meegemaakt. Als je een kindje op de wereld zet, geef je een deel van je eigen hart af. Het is alsof een stukje van jezelf er ineens niet meer is.’’

Emotionele knop

De doctoren in het ziekenhuis moeten een emotionele knop uitzetten om slecht nieuws te kunnen brengen. ,,Hoe koel het slechte nieuws naar ons werd gebracht, vond ik heel heftig. Het kwam daardoor heel hard binnen. De doctoren zijn later nog bij ons thuis geweest en vertelden dat ze wel moesten; anders kunnen ze hun werk niet meer doen. Ze hebben ons nog een kaart geschreven en ze zijn ook bij de uitvaart geweest. Dat was heel bijzonder.’’

Houvast

Jacky’s dochtertje Olivia houdt haar sterk. ,,Dat ik haar nog heb en dat het goed met haar gaat, houdt me op de been. In het begin heeft ze wel moeite gehad met het overlijden van haar broertje. Ze vond het eerst bijvoorbeeld spannend om te gaan slapen, omdat alles met Winston in de nacht gebeurd is en ze daar weinig van mee heeft gekregen. We hebben haar ooit verteld dat alleen oude mensen overlijden, dus het was moeilijk om uit te leggen waarom haar kleine broertje niet meer leeft. De artsen zeiden dat we kort en duidelijk antwoord moeten geven als ze vragen stelt. Toen ze vroeg of ze ooit nog met Winston kon spelen, moesten wij ook stellig ‘nee’ antwoorden. Dat was heel pijnlijk.

Ze begrijpt wel wat er gebeurd is, ze speelt bijvoorbeeld vaak alles wat er in het ziekenhuis gebeurd is na met haar poppen. Dat is moeilijk om te zien. We waren een tijdje terug in de Efteling en in de Droomvlucht vroeg ze of dat de hemel was, en of ze Winston nog een kus en een knuffel mocht geven. Toen moest ik me wel even sterk houden.’’

Tekening

Voordat Jacky en Louis het slechte nieuws kregen in het ziekenhuis, liet Olivia Jacky een tekening zien die ze gemaakt had. ,,Het was een hartje, voor de helft roze en de andere helft zwart. Het zwarte hartje stond voor Winston: ‘Hij gaat niet meer mee naar huis, toch mama?’ vroeg ze toen. Op dat moment had ik wel even een brok in mijn keel. Tegenwoordig gaat ze voordat ze gaat slapen nog even rechtop in bed zitten en dan hoor ik haar praten. Ze zegt dan dat ze tegen Winston kletst. Hoewel ik niet heel spiritueel ben aangelegd, vind ik het mooi dat ze op haar manier nog contact met hem heeft. Als ik vraag of ze hem nog mist, zegt ze van niet; ze praat nog elke dag eventjes met hem.

Het besef begint bij ons langzaam te komen. Sommige dagen gaat het, sommige dagen is het eigenlijk niet te doen. We proberen langzaam het verlies te verwerken, maar ons leven zal nooit meer helemaal hetzelfde worden. We missen hem elke dag.’’

Bron: De Telegraaf. Geplaatst 4-6-2024. Foto: eigen foto