In memoriam

Ingrid Wymenga: ook na haar pensioen was de kinderarts volop aanwezig met taart en knuffels in het Martini Ziekenhuis. Tot ze plotseling overleed na een fietsongeluk

Ze was een toegewijd kinderarts en al was ze met pensioen – Ingrid Wymenga was nog altijd in het Martini Ziekenhuis. Vorige week had ze, op de fiets, een ongelukkige botsing en overleed ze.

Boterkoek is een begrip op de kinderafdeling van het Martini Ziekenhuis. Kwam er een nieuwe collega in dienst, dan stond er op diens eerste werkdag een boterkoek klaar als welkom. Om te delen met de collega’s. De bakker? Ingrid Wymenga.

Kreeg een collega een baby: dan was Ingrid van de partij met een spookje – een zelfgemaakte knuffel met de naam van de baby er zorgvuldig op geborduurd. Ze zorgde voor cadeautjes als er een collega afscheid nam.

Pensioen

Kinderarts Ingrid Wymenga. Ook nadat ze in 2018 met pensioen ging, was ze nog volop aanwezig bij de collega’s van het Martini Ziekenhuis. Was er iemand jarig, dan stond ze klaar met een taart. Had iemand het om wat voor reden even lastig, dan bracht ze een potje zelfgemaakte jam.

Ze genoot van haar pensioen. Vorige week dinsdag fietste ze van haar woning in de binnenstad naar het Noorderplantsoen. De helm op: ze zou met haar fietsgroepje De Gladiolen een tochtje maken.

Op de Westersingel, op steenworp afstand van haar huis, kwam ze in botsing met een andere fietser. Ze viel ongelukkig, met een hersenbloeding tot gevolg. Ondanks de zeer adequate hulp, stierf ze enkele dagen later in het ziekenhuis.

Tot ongeloof van haar man en haar twee dochters. Tot ongeloof ook van haar vrienden en oud-collega’s. Het contrast kon niet groter: Ingrid, die altijd fietste, hardliep, schaatste, die jaloersmakend fit was en een lichaam had om jij tegen te zeggen. Die zo attent was en nog maar 67 jaar. Dat zij er niet meer was.

Wens: verpleegkundige worden

Ingrid Wymenga groeide op in Bedum, in een huisartsengezin met 7 kinderen. Aanvankelijk was ze vrij timide, met een grote wens: verpleegkundige worden. Dat was te hoog gegrepen, vonden ze op school. Misschien dat ze de huishoudschool kon doen en dat ze dan daarna in de kéuken van een ziekenhuis aan de slag kon.

Wymenga ging haar eigen gang. Via de mulo ging ze steeds een stapje hoger, haar sociale inborst won het van haar verlegenheid en haar wens veranderde. Dokter wilde ze worden.

Down Syndroom

Dat lukte haar en tijdens haar stages als coassistent op Curaçao ontdekte ze dat ze kinderarts wilde worden. Ze deed ervaring op in het UMCG, in het ziekenhuis van Dokkum en de laatste 23 jaar van haar carrière werkte ze in het Martini. Daar speelde ze een belangrijke rol in de zorg voor kinderen met diabetes, ze maakte zich hard voor kinderen met het syndroom van Down voor wie ze een speciale polikliniek oprichtte.

En toen kwam er een kink in de kabel, 15 jaar geleden. Ze kreeg een hersenbloeding en in kritieke toestand belandde ze op de IC. Ze herstelde en na een half jaar afwezigheid keerde ze terug in het Martini waar ze met enkele aanpassingen nog tien jaar heeft gewerkt.

Het komt altijd goed, misschien anders dan je denkt. Ergens onderweg in haar leven werd dit Ingrids lijfspreuk die ze deelde met haar man, dochters en andere dierbaren.

Zorgzaamheid à la Ingrid

In het Martini Ziekenhuis herinneren ze zich het afscheid van Ingrid, in 2018. Hoe ze haar als collega’s uitzwaaiden met liedjes, waarvan eentje vol woorden uit het Papiaments, de taal die Ingrid overhield uit haar tijd op Curaçao. Hoe Ingrid een toespraak hield. Hoe veel patiënten hun dokter gedag kwamen zeggen, sommigen in tranen.

En ze hebben zich op de Kinderafdeling iets voorgenomen. Nu ze Ingrid voorgoed missen, willen ze meer oog hebben voor elkaar, wensen ze iets terug van de zorgzaamheid à la Ingrid. Om te beginnen serveren ze voortaan weer boterkoek.

Bron: LC Geplaatst 17-5-2022. Tekst: Marijke Brouwer