Iedereen was gek op volleyballer en schoolmeester ‘Koentje’ (25) uit Leeuwarden: ‘Het was zo’n schat’

Hier ligt hij, in een zee van bloemen en kaarsen, omringd door ruim 900 diepverdrietige familieleden, vrienden, (oud-)collega’s en ploeggenoten. Er zijn ook 100 scholieren van IKC Wiarda die afscheid moeten nemen van hun grappige, lieve meester Koen, die echt altijd te porren was voor iets geks. Kinderen hebben happy stones voor ‘m gemaakt, erebogen en hartjes met een laatste groet. In Goutum hangen de vlaggen halfstok.

,,Onze lieve, lieve Koen’’, vertelt zijn moeder Stijnie Bijlsma. Zijn komst in 1997 noemt ze een onverwachts cadeau: een derde kind na zoon Joost en dochter Hilde. ,,Koen was deel van een tweeling. De andere ‘helft’ is na tien weken zwangerschap helaas niet verder gegroeid. Maar Koen heeft eigenlijk altijd kracht en positiviteit voor twee gehad. En hij was misschien de jongste, maar al snel de grootste van de drie.’’

Koen is zaterdag in zijn flatje in Leeuwarden volkomen onverwachts overleden. Als hij zondag gevonden wordt, ligt hij daar gaaf en in een ontspannen houding. Zo gewoon, alsof-ie lekker slaapt. Koen is onverhoeds, snel en pijnloos weggegleden. En hoewel de schrik en het verdriet onmetelijk groot zijn, is dat een rustgevende gedachte. Best bijzonder, hij heeft zelf vaak gezegd dat-ie niet oud denkt te worden.

Een ruim 2 meter lange bonk pret, positiviteit en levenslust

Ze willen hier en nu het leven van Koen vooral vieren, want wat was het ál die tijd geweldig met ‘m, vertelt zijn moeder liefkozend. Haar jongste was een ruim 2 meter lange bonk pret, positiviteit en levenslust. ,,Koen heeft 25 jaar ten volle genoten van wat het leven hem geboden heeft. Hij is vele harten binnengeslopen.’’ Zijn vader Gerben Sikkema: ,,Koen heeft alles eruit gehaald. Zijn leven was intensief, dat geeft een beetje troost.’’

Koen groeit op in Leeuwarden. Het gezin Sikkema-Bijlsma heeft gouden herinneringen aan de tijd op camping De Potten aan de Snitser Mar, waar ze de caravan van pake en beppe overnemen. Zeilen, zwemmen, buitenspelen: de dagen zijn er mooi en eindeloos. Joost, Hilde en Koen sluiten er vriendschappen voor het leven met de andere kinderen. Als ze groter zijn: samen dronken worden, feesten op het starteiland, gekke dansjes, de wereld aan hun voeten.

Hun zoon heeft sporttalent. Koen probeert het eerst als keeper bij het voetballen, maar dat ligt ‘m niet zo. Hij gaat met dat lange lijf van ‘m op volleybal, tot vreugde van zijn ouders, die zelf ook terugkijken op een prachtige volleybalcarrière. Zijn moeder: ,,We hebben allebei zo’n mooie tijd gehad, zoveel vriendschappen gesloten.’’ Dat gunnen ze Koen ook.

Topsportstatus van NOC-NSF

Hij begint bij VC 058 in Leeuwarden. Omdat Koen een topsportstatus krijgt van NOC-NSF vertrekt hij naar het Regionaal Talenten Centrum in Groningen. Hij volgt daar ook een vmbo-opleiding. Wanneer Leeuwarden degradeert uit de tweede divisie, verlaat hij de club. V.V. Harlingen ontvangt Koen met open armen, hij speelt er twee prima seizoenen.

Later komt-ie terug naar VC 058, als de club weer in de tweede divisie uitkomt. Hij is er een stabiele kracht. Afgelopen seizoen maakt hij de overstap naar VC Sneek. Met heren 1 wordt de buitenaanvaller in zijn debuutjaar meteen kampioen in de eerste divisie. Zijn keiharde smashes vanaf 3 meter zijn beroemd en gevreesd. Van zijn wedstrijdspanning is dan niks meer te merken. De club noemt ‘m een grote steunpilaar.

,,Dit kampioenschap had de opstap naar méér moeten zijn’’, zegt zijn vader. Het is moeilijk te beseffen dat Koens verhaal hier stopt. Vader en zoon hebben vroeger zelfs samen nog gevolleybald. Binnen de lijnen noemt Koen hem vrolijk ‘Gerrie’, daarbuiten is het ‘papa’. ,,Ik heb Koen weleens verteld dat hij hogerop kon spelen. Zelf was hij daar niet van overtuigd. Hij was zo bescheiden.’’ De volleybal op Koens kist is de laatste waarmee ze samen gebald hebben.

Meester Koen

Koen heeft eerst een opleiding tot timmerman geprobeerd. Niet zijn ding. Het onderwijs is dat wél. Hij moet hard werken voor zijn diploma als onderwijsassistent, maar het lukt. Wat zijn ze blij met ‘m op IKC Wiarda. Meester Koen die iedere ochtend bij de deur staat om de kinderen met zijn brede lach te verwelkomen. De kinderen lopen weg met ‘m. Hij helpt ze met de lessen en is er een kind met verdriet, dan maken ze samen een wandelingetje. Meester Koen kent geheimen van de kinderen die hun ouders niet eens weten.

‘Ha goeie!’ Zo komt-ie binnen. ‘Zal ik het doen?’, als-ie met een brede grijns op het punt staat iets geks uit te halen. ‘Komt goed’. Want dat het goed komt, daarvan is Sikkema overtuigd. Foto’s en video’s flitsen voorbij. Proostend, lachend, met vrienden en familie. Koen die op zijn buik van een besneeuwde berg af glijdt. Hij heeft veel gereisd, veel genoten. Avonden heerlijk gegamed met Joost, in de tijd dat ze een huis delen. Twee weken geleden was de familie nog in Denemarken. ,,We hebben mooie herinneringen gemaakt.’’

Koen zegt weleens dat-ie een tijdje wat minder op stap zal gaan. Iets minder ‘biertjes op de lip’, want dat is beter voor zichzelf en voor de sport. Maar ja, dan komt zijn zusje Hilde hem diezelfde avond toch weer tegen in de kroeg – hij torent boven iedereen uit. ,,Ik was altijd blij hem dan te zien. Iedereen was gek op Koentje, ik was zo trots op mijn broertje. Hij zag iedereen en dacht aan iedereen.’’

Zijn zusje is gebroken. ,,Hij had zoveel dromen. Koen wilde heel graag oom worden en wat ben ik blij dat we hem nog hebben kunnen vertellen dat dat dit jaar ook gaat gebeuren. Hij vond dat geweldig. Hij heeft nog tegen mijn buik gepraat. ‘Omke Koen hier!’ We gaan ons kind later héél veel over hun oom vertellen.’’ Zijn moeder: ,,’t Was zo’n schat.’’

Bron: Leeuwarder Courant. Geplaatst 19-5-2023. Foto: eigen foto.