Hoe vertel je het de kinderen?

“Het gaat niet goed met uw man, ik denk dat het verstandig is dat u de kinderen naar het ziekenhuis laat komen, zodat ze hun vader in deze situatie op de intensive care even zien”.

Er is geen weg terug

De arts kwam de wachtkamer in waar ik verdrietig uren zat te wachten op een bericht, terwijl mijn man werd geopereerd om de door de bacterie aangetaste weefsels te verwijderen. Hij vertelde dat ze heel erg hun best hadden gedaan om alle aangetaste weefsel te verwijderen, maar dat het niet was gelukt en dat ze waren gestopt. Ze gingen nu proberen om met medicijnen de situatie onder controle te krijgen, maar de kans was erg groot dat hij zou komen te overlijden. 

Op bezoek op de intensive care

De kinderen hadden ’s ochtends nog met hun vader gepraat en verteld dat ze gingen spelen bij hun vriendinnetjes. Hij was wel ziek, maar zag er op dat moment nog gewoon uit. Volgens de arts zou het voor hun verwerking beter zijn als ze het ziekteproces dat aan de gang was ook zouden zien. 

Mijn man kwam na de operatie terug op de intensive care afdeling. Hij lag aan de beademing, zijn borst was bezaaid met draden om zijn hart te monitoren, hij had infusen met medicijnen en alle kastjes om hem heen lieten cijfers zien van zijn conditie. De kinderen waren bij mijn zusje en haar gezin en kwamen stilletjes de ruimte binnen. Dat was spannend, hoe zouden ze reageren op de situatie? Ik stond in de overlevingsstand en heb praktisch uitgelegd waarvoor wat was en dat hun papa heel ziek was. Ze keken met grote ogen naar hun vader in het witte ziekenhuisbed met allemaal toeters en bellen en stelden nog wat vragen, aaiden over zijn arm en gingen na korte tijd met mijn zusje terug naar haar huis. Hij leefde nog en er was hoop, al was het maar een heel klein beetje.

Het bericht

’s Nachts om 12 uur belde ik met mijn zusje, het ging niet goed. Ze wilde graag komen om mij te steunen, maar de kinderen werden wakker en zij hadden haar meer nodig. Om 7 uur belde ik weer, nu met het verdrietige nieuws dat hun vader was overleden. Mijn zusje had de zware taak de kinderen op te vangen en vertelde dat ze een heel naar bericht had. “Jullie vader is vanochtend overleden”. Ze reageerden heel verdrietig, maar ook praktisch. “Hoe gaan wij nu heten?” was de eerste vraag. Ik gebruikte mijn eigen achternaam en zij hebben de naam van hun vader.. De tweede vraag was wie er voor hen zou zorgen als ik er niet meer was. Ook daarin kon mijn zusje hen geruststellen. Zij zouden bij hun oom en tante gaan wonen, maar gelukkig was dat nu niet aan de orde. Daarna hebben ze elkaar vastgepakt en konden hun tranen vrijuit stromen. Met zijn allen in de auto zijn ze naar het ziekenhuis gekomen.

Terugkijkend

Heb ik het destijds goed gedaan? Dat is een vraag die veel ouders zich stellen. Het is zo gegaan als je het op dat moment kon doen. Met de ervaring en inzichten die je destijds had. Daar zit geen goed of fout op. 

We komen er steeds meer achter dat het behulpzaam is voor de verwerking om kinderen zoveel mogelijk mee te nemen in de gang van zaken bij een overlijden. Hen de feiten te vertellen op hun niveau. Ik was blij met het advies van de arts om de kinderen te laten komen, daar had ik zelf niet aan gedacht.

En je mag compassie hebben met jezelf. Door voortschrijdend inzicht kun je nu wellicht bedenken dat je dingen anders had moeten doen/zeggen, maar dat is met het inzicht van nu.

Bovenstaand verhaal is een verhaal van Gerda Hagenauw. Na het overlijden van haar man zocht ze hulp bij een coach om zich te laten begeleiden. Zoals ze zelf zegt: “Het verdriet mocht niet gestold in mij blijven zitten”. 

Na de coaching volgt Gerda verschillende workshops, ze leest eindeloos veel over rouw en start een studie psychologie aan de Open Universiteit. Ze vestigt zich als ‘Levenscoach bij verlies’ en helpt lotgenoten hun leven weer op te pakken na een groot verlies. “Ik kan zeggen dat ik ondanks dit verlies een rijker mens ben geworden en gebruik mijn kennis en ervaring om anderen te begeleiden”.