Coaching

Hoe kun je helpen?

Fenna is aan mij doorwezen door een gezamenlijke vriendin. Ze komt in mijn praktijk, omdat ze met haar handen in het haar zit en niet meer weet hoe ze verder moet. Ze is er helemaal kapot van dat haar dochter een kindje heeft verloren. Ze wil haar graag helpen, maar heeft zelf ook zoveel verdriet en ze weet niet hoe ze het kan aanpakken.

Het begon zo mooi

Ze waren zo blij toen ze kwamen vertellen dat ze zwanger waren. Na een flinke tijd was het eindelijk zover. In de zomer waren ze uitgerekend. Fenna en haar man konden ook hun geluk niet op. Ze wisten hoe groot de wens om zwanger te worden was en zagen er zelf ook naar uit om grootouders te worden. Ze deelden het blije nieuws met hun beste vrienden en kochten al een campingbedje omdat ze op de kleine mochten gaan passen als hun dochter en schoonzoon weer gingen werken.

Spannende weken

Op een avond in maart kwam een verdrietige dochter met haar man op bezoek. Die middag waren ze bij de verloskundige geweest en het ging niet goed met de baby. De groei bleef achter bij de normaal curve. Fenna vertelt me dat ze op dat moment een naar gevoel in haar onderbuik kreeg. Natuurlijk, ze wisten niet wat er aan de hand was, maar ze werd overvallen door het angstige gevoel. In de weken erna ging het niet echt beter met het kindje en er werd besloten dat de bevalling ingeleid moest worden.

Van alles mis

Op een zonnige dag eind mei werd baby Mila geboren. Fenna en haar man werden meteen gebeld en op de video zien ze hun mooie kleine kleindochter. Al snel ging het niet goed met haar. Ze werd meteen onderzocht en de afwijkingen waren van dien aard dat de verpleging adviseerde rustig afscheid van haar te nemen. Het was niet met het leven verenigbaar. Fenna en haar man zaten ondertussen ongeduldig te wachten tot ze te horen kregen wanneer ze mochten komen om het kindje te bewonderen. Toen eindelijk te telefoon ging, vertelde hun schoonzoon dat Mila het niet had gered en was overleden in de armen van haar moeder.

Omgaan met verlies

Fenna vertelt tijdens haar consult hoe kapot ze was van verdriet en hoe machteloos ze zich voelde na het bericht. Ze wist zich geen raad. Ze probeerde afleiding te zoeken, maar was te moe om iets te doen. Ze kon de hele dag wel huilen, maar vond ook dat ze haar dochter moest bijstaan. Praktisch lukt dat wel; ze hielp haar met de huishouding, regelde boodschappen. Ze zou de pijn graag over willen nemen, verminderen, de tijd terugdraaien. Dat kan allemaal niet. Om te beginnen moet je goed voor jezelf zorgen. De tijd nemen voor het verdriet en niet teveel hooi op de vork nemen. Ik vertelde Fenna dat ze ook rouwde en dat je dat met je hele lichaam doet.

Wat kun je doen om iemand te helpen na een groot verlies?

Een eerste reactie is vaak om iemand toe te dekken, de pijn te verminderen. Het is verschrikkelijk om aan te zien dat iemand waar je veel om geeft, lijdt. Wat kun je wél doen?

· Ga naar de mensen toe.

· Praat niet over je eigen ervaringen. Ga niet vergelijken, want je kunt verlies niet wegen of meten.

· Mensen hebben er behoefte aan om steeds opnieuw hun verhaal te vertellen aan iemand die hen niet onderbreekt en geduldig is. Ze willen gehoord worden zonder raad of wijze uitspraken.

· Aanvaard dat mensen hulpeloos zijn en niets goed vinden.

· Zeg niet: ‘Bel als je me nodig hebt’, want in verdriet heb je daar de kracht niet voor. Dat zinnetje laat mensen met lege handen achter.

· Stel voor dat er iemand ’s nachts in de buurt blijft, zodat de persoon in verdriet niet alleen is.

· Vraag niet: ‘Hoe kan ik helpen?’ Het enige antwoord hierop is: ‘Breng hem terug’.

· Biedt praktische hulp aan: bezoekers ontvangen, de telefoon beantwoorden, koffie zetten, een warme maaltijd brengen, boodschappen doen, ….

· Als het een ouder iemand betreft, breng verhalen mee over de persoon die gestorven is. mensen horen graag wat hij voor anderen heeft betekend.

· Dring niets op en word niet boos als je voorstellen worden afgewezen.

· Breng begrip op wanneer mensen onverwacht afspraken moeten afzeggen. De golven van pijn kunnen het ineens onmogelijk maken.

(uit het boek van Manu Keirse (Helpen bij verlies en verdriet, 2017).

Gerda Hagenauw Geplaatst 9-6-2021