Terug
In memoriam

Koenraad van der Klaauw verongelukte op de weg tussen Meppel en Staphorst.

Hij was nooit bang, alleen om iets te missen.

Het is woensdagavond 20 december 2006. Het gezin Van der Klaauw uit Staphorst is in de ban van de kerstmusical van de volgende ochtend, waarin dochter Evelien, die in groep 8 zit, de hoofdrol speelt. Oudste zoon Koenraad (19) is maar kort thuis. De hele dag is hij op zijn opleiding in Driebergen geweest. Hij eet mee met het vijfkoppige gezin en drinkt snel zijn koffie op, waarna hij zijn ouders gedag zegt en even na achten op de fiets springt. En vertrokken is Koenraad.

,,Naar zijn maten in Oosterboer, in Meppel. Dat deed-ie bijna elke avond, hoe druk hij het ook had”, zegt zijn moeder Hetty, in de woonkamer waar ze hem voor de laatste keer in leven zag.

Voor de provinciegrens gaat het mis

Na een kwartier fietsen, op de Reggersweg die Staphorst met Meppel verbindt en vlak voor de Overijssels-Drentse grens, gaat het mis. Op de plek waar het wegdek omhoog begint te lopen, aan de voet van het viaduct over de A28, wordt Koenraad schuin van achteren aangereden door een automobilist die de fietser niet heeft gezien. ,,Hij kwam met zijn hoofd op het hardste gedeelte van de auto terecht”, zegt zijn vader Aad. Koenraad is op slag dood.

Voor de deur van het ouderlijk huis melden zich twee agenten. Ze brengen de boodschap direct, nog in de deuropening, omdat ze gezien hebben dat er in de woonkamer twee kinderen zijn. Hetty schreeuwt het uit. In de kamer staan Evelien (dan 12) en Sebastiaan (15) ,,te beven als twee rietjes”, zegt Hetty. ,,Dat beeld, dat blijft je altijd bij.” Aad: ,,Het is gewoon een ramp die je overkomt.”

Hetty en Aad van der Klaauw.

Het is dit jaar 15 jaar geleden dat hun oudste zoon overleed en het gezin Van der Klaauw met zijn vieren door moest. Ondanks de verstreken tijd is Koenraad nog steeds heel erg aanwezig. De vitrinekast midden in de woonkamer is aan hem gewijd. Er staan foto’s in van Koenraad op de kartbaan, met racehelm op, er ligt het rode boek dat zijn vrienden over hem hebben geschreven. Koenraad komt soms ook terug in de gedichten en verhalen van zijn vader, die in fotografie en schrijven uiteindelijk een manier vond om zich te uiten en alles een plek te geven.

,,Het verdriet blijft altijd, maar je moet wel verder. En dat hebben we ook gedaan”, zegt Aad.F

Geleefd voor drie

Koenraad was enorm levenslustig, zeggen zijn ouders. Een brok energie. Altijd bezig en nooit bang, behalve om iets te missen. Doordeweeks zagen zijn ouders hem amper. Hij zat even na 6 uur ‘s ochtends al in de trein naar Driebergen, voor zijn opleiding tot manager in de autobusiness, om pas in de avond thuis te komen. Op vrijdagavond en zaterdagmiddag werkte hij in de Boni, de supermarkt. In het weekend poetste hij wagens bij een autobedrijf (,,auto was het eerste woordje dat hij kon zeggen”) en dan was hij nog bijna alle avonden bij zijn maten in Meppel.

Koenraad van der Klaauw.

,,Ik heb altijd gezegd: Koenraad heeft drie levens in een geleid”, zegt Hetty. ,,Alsof hij voelde wat er zou gaan gebeuren.”

Koenraad werd geboren met een dubbele lip-kaak-gehemeltespleet. Tientallen hersteloperaties moest hij als baby en kind ondergaan, in het UMCG in Groningen. Het leek hem nooit een moment gedeerd te hebben, zeggen zijn ouders. ,,Veel kinderen met schisis hebben problemen met zelfvertrouwen, maar Koenraad niet”, zegt Aad. ,,Hij is nooit een dag zielig geweest. Als iemand hem probeerde te pesten, dan sloeg hij er op, dus dat gebeurde niet. Hij had een sterk gevoel voor rechtvaardigheid. Niemand hoefde voor hem op te komen, hij kwam op voor de ander.”

Als kind, na weer een operatie in Groningen, lag Koenraad te herstellen op de afdeling plastische chirurgie. Aan het eind van de gang lag een zeer zieke man. ,,Koenraad was door hem gefascineerd. Hij vond het zo zielig, hij móest een roos kopen voor die meneer, dus dat hebben we gedaan”, zegt Hetty. Een andere keer stond het ventje in zijn ziekenhuisbed te spuiten met een waterpistool, terwijl hij het nummer Koekalverij van Mannenkoor Karrenspoor zong. Zijn ouders moeten er weer om lachen. ,,Boerenrock, daar was hij als jochie al helemaal gek van”, zegt Aad. Hetty: ,,Dat vergeten ze daar op die afdeling nooit weer. Hij heeft in dat ziekenhuis echt enorme lol gehad.”

Op de kartbaan.

Een hecht gezin

Zijn gezicht was mooi hersteld, hij bulkte van de vrienden en de sociale contacten en er lag een mooie carrière in de autowereld voor hem in het verschiet. En toen was het over, een paar weken na zijn 19de verjaardag. De Van der Klaauws hebben honderden handen geschud, tijdens de condoleance in hun woning en na de dienst in de kerk.

Het echtpaar spreekt met heel veel waardering over alle hulp die het al die jaren heeft ontvangen. Van de straat, van het dorp (,,Staphorst is enorm hecht”), de kerk, collega’s, van vrienden en van Slachtofferhulp. ,,Al die gesprekken zijn een enorme steun geweest”, zegt Hetty. ,,Wij weten hoe belangrijk het is dat er mensen voor je zijn als je een dierbare verliest. Dat proberen wij ook te doen bij mensen om ons heen die dat treft.”

Dochter Evelien en zoon Sebastiaan zijn dik in de twintig inmiddels, hebben relaties. ,,We zijn heel hecht met zijn allen en wij met zijn tweeën ook”, zegt Hetty. Het verdriet is nooit tussen het echtpaar in gaan staan. Aad: ,,Gelukkig hebben wij altijd heel goed met elkaar kunnen praten.”

De moeilijkste tijd blijft de periode rond kerst, als het gemis en de herinneringen het hardst binnenkomen. Maar mooie dingen gebeuren er dan ook. Rond kerst valt elk jaar een kaart op de mat, afkomstig van de man die verantwoordelijk is voor het ongeluk. De Van der Klaauws sturen hem ook altijd een kaart met een kort verhaaltje over hoe het gaat. ,,Er is een goede verstandhouding, hoe gek dat voor sommigen misschien zal klinken”, zegt Hetty. Tijdens meerdere gesprekken hebben ze gezien wat een last het ook voor hem is. Hetty: ,,Ook hij heeft hij het heel moeilijk, zeker in de weken voor kerst.”

Viooltjes in de berm

In de aanloop naar de rechtszaak vroeg de officier het echtpaar wat voor straf de automobilist volgens hen zou moeten krijgen. ,,Of wij vonden dat hij de gevangenis in moest. Nee, tuurlijk niet”, zegt Aad. ,,Wij wilden ook niet dat hij zijn rijbewijs zou verliezen, want dan was hij ook zijn baan kwijt. Van ons hoefde hij helemaal geen straf, want ook hij is voor het leven getekend.”

Twee vrienden van Koenraad komen nog altijd rond zijn sterfdag op bezoek. Een van hen is net vader geworden. ,,Wij zijn daar ook op kraambezoek geweest”, zegt Hetty. ,,Het leven gaat verder. Wij vinden dat niet moeilijk om te constateren, maar juist heel mooi om te zien.” In de berm langs de Reggersweg zijn de viooltjes die bloeien in de voorjaarszon niet meer weg te denken. Een herinnering voor de eeuwigheid aan het energieke leven van Koenraad van der Klaauw.

Het bermmonumentje voor Koenraad.

Bron: DvhN. Geplaatst 22-11-2021