Het laatste lied van Alise Koopman (58) uit Aalden

Zingen en sporten waren belangrijk in het leven van Alise Koopman-Kemkers uit Aalden. Een lieve, sociale vrouw met veel vriendinnen. 

En waar Alise was, dook de kleur roze op. In juni kwam er plotseling een einde aan haar leven.

Met haar antwoord op de vraag hoe ze heet, krijgt Alise als dreumes de wat chagrijnige consultatiebureau-arts in Emmen aan het lachen: „Liesje-piesje”, zegt het kleine blonde meisje dat net kan praten. Het zijn de jaren 60 en zij, grote broer Erik, vader Henk en moeder Hennie wonen in de Emmer wijk Angelslo. Henk werkt bij de Enka-fabriek.

Alise Marjan Koopman-Kemkers is op 27 mei 1965 geboren. Als de huisarts haar moeder vertelt dat ze een meisje heeft gekregen, is ze dolgelukkig. „Ik wilde hem wel een zoen geven”, lacht Hennie 58 jaar later.

Ze noemen haar Liesje, wat ze ten tijde van hun verhuizing naar Klijndijk in 1969 veranderen in Alise. Met die naam gaat ze naar de kleuterschool. „Ik heb melk gedronken op school”, vertelt ze op een dag trots aan haar moeder. Ze wil het thuis niet drinken. Dat is koeienmelk en lust ze niet. Op school hebben ze schoolmelk, veel lekkerder.

Zelfbedachte liedjes

Alise is een vrolijk, blond meisje dat graag zingt. Ze bedenkt haar eigen liedjes. Op vakantie in de Oostenrijkse bergen klinkt het ‘Ein, bein, stein…’. Haar moeder kent de melodie nog. Als Alise 7 jaar is, verhuist het gezin naar een nieuw huis in Oosterhesselen, waar ze verder opgroeit.

De strenge juffrouw Bakema op de lagere school is beslist niet haar favoriet. Alise krijgt een tik met de liniaal over de vingers, omdat ze met links schrijft en wordt tijdens een handwerkles naar huis gestuurd, omdat ze niet kan haken. „Laat je moeder je dat maar leren”, krijgt het huilende meisje te horen. Ze is er niet voor in de wieg gelegd.

Ondeugend is ze soms ook. Zo maakt ze de klas aan het lachen als ze met een potlood stiekem de korte jurk van de juffrouw optilt. Het lachen vergaat haar als Bakema daarna hard met haar ring op haar hoofd tikt als straf.

Alise gaat naar de mavo in Oosterhesselen en handbalt bij Vivendi. Een sterspeelster is ze niet, maar ze is wel fanatiek en fel, herinnert haar moeder zich. Ze maakt makkelijk contact en heeft veel vriendinnen.

Wachten om de hoek

In 1981 vraagt Berend Jan Koopman uit Aalden haar verkering tijdens het uitgaan in discotheek De Waog in Oosterhesselen. Ze kennen elkaar van school en hij is erg onder de indruk van de vrolijke verschijning met het lange witblonde haar. Als hij het na drie jaar uitmaakt, zit Alise in zak en as. Maar hij kan haar niet uit zijn hoofd zetten en belt haar na een paar weken op. Hennie: „Daarna zei ze tegen me dat de verkering weer aan was en sprong ze een gat in de lucht van blijdschap. We hebben samen staan dansen.”

Ze wil graag verpleegkundige worden, maar krijgt te horen dat ze te jong is. Met tegenzin gaat ze naar de havo in Emmen. Ze leert zo makkelijk en haar ouders vinden het zonde als ze daarmee stopt. Veel tieners gaan op de fiets, maar Alise kan vaak meerijden met een buurman die in Emmen werkt. Hij heeft een BMW. Daarin wordt ze liever gezien dan in de Zastava van haar ouders, waar ze zich een beetje voor schaamt. Ze belt Henk weliswaar geregeld of hij haar na zijn werk kan ophalen, maar dan moet hij wel om de hoek wachten. De buurman mag wel voor de school staan met zijn mooie BMW.

Met haar havodiploma op zak gaat ze samen met Berend Jan aan het werk in de nieuwe slagerij in de supermarkt van zijn ouders in Aalden. Ze wil maar één ding: bij haar grote liefde zijn. In 1986 gaan ze samenwonen boven de winkel. Ze blijft handballen in Oosterhesselen en gaat er met vrienden uit Aalden met de auto naartoe. De grootste lol hebben ze onderweg met elkaar.

Hoewel ze graag klanten helpt, wordt Alise in de slagerij niet gelukkig. Ze is leergierig en volgt tal van cursussen. Later werkt ze als medisch secretaresse in het ziekenhuis in Hardenberg en in een privékliniek in Assen. Ook werkt ze bijna tien jaar in de drogisterij in Oosterhesselen, waar ze zich als een vis in het water voelt.

Sporten en zingen

Zij en Berend Jan trouwen in 1989. Zeven jaar later wordt zoon Nick geboren en in 2001 volgt dochter Leonie. Op sportief gebied verruilt Alise het handballen voor een sportschool in Emmen. Ook zwemt en wandelt ze veel met vriendinnen. Verder wordt ze in 1995 lid van het jonge popkoor Happy Sound (tegenwoordig Sounds4You) in Oosterhesselen. 28 jaar lang is ze een trouw lid. Ze mist nauwelijks repetities of optredens. Zingen doet haar heel goed. Waar ze in het dagelijks leven geen haantje de voorste is, staat ze in het koor vaak – op verzoek van de dirigent – vooraan. Ze heeft een mooie uitstraling en een warme altstem.

Alise (uiterst rechts) op pad met popkoor Sounds4You. Foto: Sounds4You

De laatste vijftien jaar werkt ze, naast haar parttime baan, bij uitvaartvereniging De Laatste Eer in Zweeloo. „Het begeleiden van condoleances en uitvaarten vond ze prachtig om te doen. Zorg op maat geven aan nabestaanden deed ze met veel liefde”, vertelt Berend Jan.

In 2020 wordt ze oma en ze geniet van de tijd die ze doorbrengt met haar kleindochter. Ook maakt ze regelmatig uitstapjes met haar moeder en Leonie: winkelen, lunchen, Libelle-dagen bezoeken en andere gezellige dingen doen ze. Op een Libelle-beurs ziet Leonie een roze doodskist. Alise is gek op roze en deze zou bij haar passen, vindt haar dochter. Alise draagt roze sportschoenen in de sportschool en in het nieuwbouwhuis in Aalden komt de kleur veelvuldig terug. De stijlvolle inrichting kan zo in een woonmagazine. Ze heeft er gevoel voor.

One more song

Hoewel ze lief is en soms kwetsbaar, staat Alise ook haar mannetje. Als de sloop van hun vroegere supermarkt, de plek waar zij een huis willen bouwen, maanden stilligt, belt ze zonder pardon de verantwoordelijk wethouder op om de zaak vlot te trekken. Later, wanneer vader Henk psychiatrische problemen krijgt, dringt Alise net zolang aan op een crisisopname tot het ook gebeurt. Is ze in gesprek met artsen over zijn situatie, dan zegt ze waar het op staat.

Op donderdagavond 25 mei treedt Sounds4You met twee andere koren op in haar woonplaats Aalden. Het vrolijke One more song van de band Venice is de gezamenlijke afsluiter. ‘This is one more song, until we meet again’, schalt door de kerk. Wie kan dan bevroeden dat het voor altijd Alises laatste lied zal zijn?

Alise maakte graag uitstapjes met haar moeder en dochter. Foto: Familie Koopman

De volgende dag verliest ze, als gevolg van een beroerte, op de Frieslandroute bij Noord-Sleen de macht over het stuur. Ze botst op een vrachtwagen. In het UMCG proberen ze haar leven te redden, maar tevergeefs. Op 1 juni overlijdt Alise. Een enorme hoeveelheid mensen komt afscheid van haar nemen op de condoleanceavond in het uitvaartcentrum in Zweeloo, die wordt begeleid door haar eigen DLE-collega’s. Haar kist verandert in een roze bloemenzee.

Bron: DvhN. Geplaatst 28-11-2023 Foto:Hille Douma