Meppel – Bert Jansen (53) heeft rock ’n roll in de lokale journalistiek gebracht. Hij zag altijd het avontuur in de verhalen, zelfs als commissie- en raadsvergaderingen saai waren verlopen. Hij componeerde muziek in zijn zinnen. Dat zat er al snel in toen hij als verslaggever bij de Meppeler Courant was begonnen.
De toen soms wat morsige, jonge en af en toe verstrooide journalist kreeg de lastige opdracht om voor de doorgaans nieuwsarme maandagkrant een nieuwe rubriek vorm en inhoud te geven onder de titel Rookie. Een serie verhalen op het grensgebied tussen stads- en sportredactie.
Bert meldde zich ’s avonds of in het weekeinde bij een sportvereniging of bij initiatiefnemers van een sportevenement om actief mee te doen. Niet passief langs de zijlijn, maar een schoolvoorbeeld van participerende journalistiek. Hij basketbalde te midden van snelle en lange Amerikanen. Hij werkte zich over de kop tijdens een training van een schaats- of atletiekvereniging. Hij hulde zich in een oriëntaals pak om vervaarlijk met een stok te zwaaien tijdens een kendotraining. Bert gebruikte de zaterdag- of zondagavond om zijn ervaringen beeldend te beschrijven.
Daarbij stelde hij zich bescheiden op. Hij plaatste zijn heroïsche optredens als volslagen amateur niet op de voorgrond. Hij trainde mee, raakte vermoeid, liet zich soms piepelen, dacht af en toe de laatste adem uit te blazen, maar ondertussen bleef hij scherp observeren. Waar lagen bij zijn medespelers voor één avond de ultieme fysieke grenzen? Wanneer verloren zij de moed, wanneer zonk de motivatie hen in de dure luchtverende sportschoenen? Al na een paar afleveringen begonnen de collega’s uit te zien naar de verhalende avonturen van Bert.
Kanker draait volgens hem om twee begrippen: vette pech of dikke mazzel. Bert had vette pech. Hij deelde de opvatting van Maarten van der Weijden dat kwalificaties als strijd en vechten tegen kanker misplaatst zijn. Dikke mazzel of vette pech.
Bert Jansen werd een van de onvermoeibare nieuwsjagers van de Meppeler Courant. Hij keek niet op de klok. Waar nieuws te halen was, verscheen hij. Met een authentieke houding van nonchalance, die nooit verward mocht worden met onverschilligheid. Hij was betrokken bij wat hij volgde. Bert maakte zich de ambtelijke dossiers eigen die de grondslag vormden voor besluiten van de gemeenteraad. Hij was vasthoudend en liet niet snel los tijdens persconferenties. Ook al leek zijn verbale aftasten op onzekerheid over specifieke bestuurlijke onderwerpen. Hij wist donders goed wat hij wilde weten. Hij ging dan weliswaar niet recht op zijn doel af, maar zijn doorvragen leverde hem de noodzakelijke informatie op.
Hij legde in zijn journalistieke optreden een charme aan de dag, gecombineerd met een zekere kwetsbaarheid, die hem niet de reputatie van ijzervreter bezorgde, maar eerder het profiel van een eerlijke en plezierige gesprekspartner. Geen doetje, maar zeker geen hyena. Een moderne mediaman die wist hoe de hazen liepen en er zijn voordeel mee deed.
Bert was geliefd bij zijn collega’s. De sloddervos, de gul lachende man, vol van muzikale avonturen, die zich op een podium het meest thuis voelde. Zijn muziekcarrière ging onstuitbaar door. Bert ademde rock ’n roll en blues. Al op jonge leeftijd had hij zich overgeleverd aan de liefde voor muziek. Hij maakte deel uit van een aantal bands, zoals Who’s The King. Daarin bespeelde hij de mondharmonica (oftwel in zijn eigen bewoordingen de mondharp) en zong hij met zijn kenmerkende stemgeluid de longen uit zijn lijf. Hij zong duetten met Joan Albrecht, later zangeres van Trust.
Het leek alsof de muziek hem grenzeloos veel energie bezorgde. Natuurlijk waren we als collega’s jaloers op hem. Een artikel in de krant of op de site is weliswaar eveneens een podium, maar nooit zo direct, zoals Bert dat keer op keer beleefde. Uitzinnig, in een roes, zijn donkere stemgeluid die als een sluier van beleving en geluk over zijn publiek werd gedrapeerd. Wat een stem. En dan als apotheose een solo op de mondharmonica die de laatste twijfels wegnam over zijn muzikale prestatie.
Uiteraard maakte hij deel uit van de Boom Band, een groep muzikaal onderlegde collega’s die personeelsavonden vrolijk opzweepten. Hij had veel waardering voor lokale initiatieven op muziekgebied. Hij was vol lof over Bert Reinders, de Meppeler blueskoning die de Sunday Blues in het leven riep. De gevoelvolle herinneringen in een prachtig geformuleerd in memoriam na het overlijden van Bert Reinders was een journalistiek sieraad.
De diagnose ruim twee jaar geleden dat er een tumor in zijn hoofd zat, was een enorme schok. Voor zijn gezin met twee opgroeiende meisjes, de tweeling Puck en Janne, en voor zijn partner Dees. De collega’s waren sprakeloos. Na een operatie ging Bert tot grote verrassing van diezelfde collega’s weer snel aan het werk. Hij ging ondanks zichtbare littekens en weggeschoren lokken de straat op. De straat was immers zijn werkterrein als journalist. Bert wilde zich niet verbergen en zeker niet de indruk wekken van een ‘dead man walking’, zo gaf hij zelf aan. Begin dit jaar stak de tumor weer de kop op. De tweede operatie veroorzaakte meer schade dan de eerste en blokkeerde optimistische perspectieven.
Op verzoek van Isala Zwolle/Meppel schreef Bert als ervaringsdeskundige een column voor de site van beide ziekenhuizen. Kanker draait volgens hem om twee begrippen: vette pech of dikke mazzel. Bert had vette pech. Hij deelde de opvatting van Maarten van der Weijden dat kwalificaties als strijd en vechten tegen kanker misplaatst zijn. Dikke mazzel of vette pech.
Bert was er niet opstandig onder. De creatieve geest legde zich bij zijn situatie neer, hoewel hij soms prognoses over het verloop van zijn ziekte presenteerde die niet door wetenschappelijke feiten werden ondersteund. Hoop en optimisme hoorden bij Bert. Wat niet verwacht wordt, kan toch altijd gebeuren. Dat is de rock ’n roll van het leven.
Langzaam doofde de vlam en verdween het vuur uit het leven van echtgenoot, vader, geliefd familielid, trouwe vriend, collega-journalist en rocker Bert. Hij overleed vanochtend. Zijn leven was mooi en meeslepend, maar veel te kort door die vette pech.
Bert, rust zacht.
Door Ton Henzen, 19 oktober 2019
Voor eeuwig en altijd hun verhaal.
Op de Dag van de Aarde, 22 april 2024, heeft Mensenlinq een exclusief interview met Evert de Niet, medeoprichter en voorzitter van Stichting GreenLeave. Dit ...
Selena Visser (54) moest ineens van alles regelen toen de 52-jarige vader van haar dochters (nu 20 en 17) plotseling overleed. Hij bleek niets te ...