Er zat nog zo veel muziek in, maar plotseling was Werner uit Assen uitgespeeld. Hij werd 58 jaar

Hij speelde onvermoeibaar basgitaar, hij wilde een bijzondere tatoeage laten zetten en later – was zijn plan – zou hij met Leonie de wereld verkennen, in een camper. Maar in december werd alles anders.

Werner van Baarsen stierf op 58-jarige leeftijd.

Of ze nou televisie zaten te kijken of in gesprek waren in huize Van Baarsen in Assen: de basgitaar was nooit ver weg. Werner pakte de bas er vaak gedachteloos bij en als vanzelf vonden zijn vingers de snaren.Hij wilde de beste bassist van de wereld worden en toen dat er niet in zat, bleef hij de sterren van de hemel spelen. Die bezieling had hij niet alleen als muzikant en bandlid, hij was ook een gedreven vader, echtgenoot en werknemer. En als hij thuis stond te koken, dan wisten z’n vrouw en kinderen dat hij een topmaaltijd bereidde. Werner was niet van het halve werk.

‘Zodra ik 18 ben, ga ik terug naar Amsterdam’

Werner van Baarsen werd geboren in Amsterdam, als een na jongste in een katholiek gezin van zes kinderen. Zijn grootouders bestierden een betonfabriek, zijn ouders werkten en woonden daar ook. Dat betekende eindeloos avontuur voor Werner en z’n broers en zussen, want ze hadden op de werf alle ruimte om buiten te spelen.De zomers bracht het gezin door in Hoogersmilde, in een stacaravan. Drenthe beviel goed en toen de betonfabriek te veel directeuren telde, besloten Werners ouders naar Assen te verkassen waar ze de eerste Gamma van het Noorden openden.Werner was 9 en verkondigde aan wie het maar wilde horen dat hij terug ging naar Amsterdam zodra hij 18 was. Maar al gauw was hij verknocht aan Assen, meer specifiek aan Assen-Oost. Hij is er altijd blijven wonen.

Hij liet van zich horen als hij het ergens mee oneens was. Foto: Leonie van Baarsen

Val van de trap

Afgelopen december viel hij thuis ongelukkig van de trap. Aan de gevolgen daarvan overleed hij op 58-jarige leeftijd.Als Werner het had kunnen navertellen, was hij de eerste geweest die een harde grap had gemaakt over zijn valpartij. Hij had een specifiek gevoel voor humor: zijn opmerkingen waren nooit schuin, wel op het randje van wat kon.

Muzikantenhumor heet dat ook wel, althans in de rock ‘n roll-wereld waar Werner graag vertoefde vanaf pakweg z’n dertiende. Toen al liep hij rond in een stoer, zelfgemaakt Wild Romance-spijkerjack om blijk te geven van zijn voorliefde voor Herman Brood. Met dat jack en zijn witte bos haar viel hij op in theater De Kolk in Assen waar Brood optrad.

Toen de drummer van de net opgerichte band Fog & Smog die jonge Brood-aanhanger een poosje later weer zag in Bellevue in Assen, stapte hij op het blonde joch af. ,,Jij wordt de nieuwe bassist van onze band’’, sprak hij. Werner keek hem stralend aan en zegde toe. Hij moest alleen nog even een basgitaar kopen.

Zijn eerste band is zijn gekozen familie

De band heette al gauw Royal Relation, Werner ontwikkelde zich tot een enthousiaste en trouwe bassist en zanger. Ook toen hij het jaren later hogerop zocht en bij AA & The Doctors en bij The 4 Horsemen ging spelen, bleef hij bevriend met de jongens van zijn eerste band. Zijn gekozen familie. Onlangs keerde hij terug bij die familie, wier bandnaam was omgedoopt tot Dirty Boulevard. En net als vroeger stal Werner de show – bijzonder voor een bassist die doorgaans achteraan staat te spelen.

Een onderonsje met Herman Brood.

Hij had die combinatie van bergen energie en charisma van nature. Kwam hij een café binnen, dan stond hij binnen de kortste keren te praten. Trad hij op, dan viel menig vrouw voor zijn charmes, zijn bos haar en zijn coole verschijning.

Als kind was hij druk, ‘Witkop’ was zijn bijnaam en zijn moeder gaf hem geregeld een schepje suiker opdat hij rustig werd. Een onstuimige puberteit volgde, hij ontdekte zijn grote voorbeeld Herman Brood, viel als een blok voor die razendsnelle, energieke muziek en alles wat daarmee gepaard ging. Om op het goede spoor te blijven, woonde hij een jaar bij zijn oudste zus in Amsterdam en daar, in de regelmaat van dat jonge gezin, begon hij aan de opleiding tot meubelmaker en zette hij zijn eerste schreden in de ICT.

Terug in Assen ontmoette hij zijn eerste vrouw Dorothee. Ze waren achttien jaar samen en werden de ouders van Antonie en Rebecca. Hun huwelijk strandde toen de kinderen nog klein waren.

Hij hield water- en puddinggevechten in huis

Zijn leven kreeg z’n schwung terug toen hij op een avond optrad in Winschoten en via via een lift huiswaarts kreeg van Leonie. Ze raakten niet uitgepraat onderweg, en ook daarna niet. Hij maakte haar duidelijk dat zijn kinderen op de eerste plaats kwamen, wat haar alleen maar meer voor hem innam.

Op z’n Werners introduceerde hij haar bij Antonie en Rebecca als hun nieuwe oppas, waardoor ze haar leerden kennen zonder de zwaarte die een nieuwe relatie met zich kan meebrengen. Ze konden meer dan goed met haar overweg.

Werner en Leonie vonden elkaar in hun gesprekken en in de muziek. Zij viel voor zijn grote hart, zijn humor en zijn levendige karakter. Hij hield water- en puddinggevechten met de kinderen in huis, zorgde er tegelijkertijd voor dat ze altijd op tijd in bed lagen, was zorgzaam. Werner en Leonie waren onafscheidelijk en besloten al gauw te trouwen.

Toegewijd bassist. Foto: Leonie van Baarsen

eker botsten ze ook. Werner was een opgewonden standje en kon z’n koppigheid niet altijd parkeren. Hij liet van zich horen als hij het ergens mee oneens was, ergerde zich bijvoorbeeld aan ongenuanceerde meningen over maatschappelijke kwesties. Hij werkte 32 jaar bij het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA), eerst als ICT’er en later als projectleider. Een baan bij het COA lag hem, omdat hij op die manier van betekenis kon zijn voor vluchtelingen.

Nine Lives van Aerosmith

Hij keek er naar uit om later met Leonie op reis te gaan, ze waren samen al eens naar een camper wezen kijken. Het was toekomstmuziek.

Eind november maakte hij een ontwerp voor een tatoeage die hij wilde laten zetten. Nine Lives doopte hij die tatoeage, naar het gelijknamige album van de Amerikaanse rockband Aerosmith, met alvast acht staande streepjes, als afgeturfde levens. Hij vroeg Leonie of zij er een negende streepje bij wilde laten zetten als hij er niet meer was. Geen denken aan, zei Leonie, net als Werner onwetend van de dood die hem op de hielen zat.

Die zaterdagnacht in december werd hij wakker en zoals zo vaak dronk hij dan in de tuin een kop koffie, rookte een sigaret om daarna naar bed terug te keren. Maar deze keer viel hij van de trap, met alle gevolgen van dien.

Negen dagen later stierf hij. Honderden mensen namen afscheid van hem, zijn band speelde. Aan het einde van de uitvaart klonk er een daverend applaus voor Werner. Het slotapplaus, waar hij graag bij was geweest.