Eline is kistdrager: ‘Ik vind het bijzonder dat ik iets kan bijdragen aan iemands uitvaart’

Bijbanen voor studenten in Groningen zijn er genoeg, maar toch besloot Eline Adema (25) voor een minder doorsnee baantje te gaan. Inmiddels is ze al anderhalf jaar kistdrager op uitvaarten in het Noorden: ,,Het wekt wel vaak verbazing op als mensen een team van vrouwelijke kistdragers op de uitvaart zien. Maar dat zorgt ook juist voor leuke reacties!’’

Eline: ,,Ik kende het via mijn broertje, die er al een tijdje werkte. Hij kwam altijd met goede verhalen thuis, waarop ik een keer tegen hem zei: ‘Waarom zoeken ze geen vrouwen?’ Ik kreeg wel veel verbaasde reacties, ook van vriendinnen. Maar iedereen is altijd wel erg geïnteresseerd. Vaak wanneer ik het uitleg, begrijpen ze waarom ik het zulk mooi werk vind.’’ 

Als kistdrager weet je niet altijd wanneer je aan het werk moet, omdat een uitvaart vaak niet ver van tevoren al bekend is. ,,Door de coronacrisis gaat het allemaal een beetje anders nu. Maar normaliter krijgen we een mail waarin uitvaarten staan die de komende dagen plaatsvinden. Daar kan je je voor aanmelden en dan wordt er een selectie gemaakt van vier of zes dragers. Wij kleden ons dan om en vertrekken samen in een busje naar de uitvaart.’’ 

Technieken onder de knie krijgen

Voordat Eline kon beginnen als kistdrager, werden haar alle fijne kneepjes van het vak geleerd. ,,Ik moest een training doorlopen, waarbij we oefenden met een lege kist. Je leert dan hoe je moet ‘schouderen’, hoe je moet lopen en wat de commando’s van de voorman of –vrouw zijn. Het belangrijkste is dat je alles tegelijkertijd doet. Als je alle commando’s weet, kan je het best makkelijk volgen. De eerste twee keer moet je even nadenken bij wat er gebeurt, maar je went er al heel snel aan.’’

,,De eerste keer dat ik op een uitvaart moest dragen was ik erg zenuwachtig. Vooral omdat ik nog helemaal niet wist hoe dingen precies zouden uitpakken. Ik had verwacht dat een kist erg zwaar zou zijn, maar dat valt reuze mee. Het gewicht wordt goed verdeeld. Gelukkig is er nog nooit iets mis gegaan. Dingen lopen wel eens anders dan je wilde, maar dat zullen alleen wij dragers opmerken.’’

Emotioneel vak 

Volgens Eline is er één vooroordeel dat mensen het vaakst hebben over haar werk: het zou emotioneel heel zwaar beladen zijn. ,,Wij dragers zitten er niet de hele uitvaart bij. Vaak kom je in het begin en pas op het einde en op de begraafplaats zelf pas weer in beeld. Tussendoor gaan we vaak zitten kaarten met de groep. Je krijgt zo niet veel mee van de uitvaart, zoals verhalen die mensen vertellen. Daardoor krijg je niet echt een beeld van wie de overledene was. Maar zodra we dit wel meer meekrijgen, of mensen heel erg aan het huilen zijn, komt dat wel dichterbij.’’ 

Tussendoor moet Eline steeds die knop omzetten. ,,Ik werk met leuke, gezellige mensen, maar we werken wel op een uitvaart. Het zou ook niet gepast zijn als je dat niet zou kunnen. Je komt letterlijk in een begrafenissfeer terecht, dus dan zet je die knop automatisch wel om uit medeleven voor de gasten.’’

Interesse en dankbaarheid

Gasten op de uitvaart kijken soms wel verbaasd op als ze Eline zien binnenkomen. ,,Mensen zijn vooral heel geïnteresseerd en maken vaak ook wel een praatje met ons. Je ziet nou eenmaal niet zo vaak vrouwen een kist dragen. We krijgen vaak te horen dat het er zachter uitziet dan bij de mannen. Soms leidt het ook tot een luchtige sfeer, met ruimte voor een grapje. Een oudere meneer zei een keer tegen me: ‘Als ik overlijd, wil ik ook door zes vrouwen gedragen worden!’’’

,,Het moeilijkst vind ik de uitvaarten waarbij je veel van het verdriet meemaakt. Eén keer stond er bij het graf een oudere meneer heel hard te huilen, omdat hij zijn zoon moest begraven. Ik kreeg toen wel even een brok in mijn keel. Tegelijkertijd is het ook heel mooi en dankbaar werk. Mensen zijn ontzettend dankbaar en ik vind het echt mooi dat ik iets heb kunnen bijdragen aan dat laatste afscheid, ook al was het maar heel klein.’’

Door Nienke van der Wal. Geplaatst 17-4-2020