Een uitvaart voorbereiden is vooral goed luisteren.

Een uitvaart voorbereiden is de overledene en de familie leren kennen. Goed luisteren en ook horen wat niet gezegd wordt. Aandacht besteden aan, misschien ogenschijnlijk onbelangrijke, details. Al die kleine dingen die het afscheid zo persoonlijk maken. Misschien wel juist die kleine dingen.

Dat begint al bij mijn collega’s van de verzorging, die de overledene verzorgen. Op zo’n rustige wijze, alles wordt uitgelegd, families kunnen vaak van tevoren niet bedenken hoe waardevol en mooi die momenten zullen zijn. De dochter die zeker weet dat zij er niet bij wil zijn kamt moeders haar, de zoon trekt zijn moeder sokken aan, kleinkinderen dekken oma toe. Het hoeft niet maar het kan.

“Onze moeder hield zó veel van bloemen, heb ik tijd genoeg om een bloem te tekenen voor op de rouwkaart, of moeten we uit zo’n boek kiezen?” Ik glimlach en vertel hoe fijn ik het vind dat we een persoonlijke kaart gaan maken en natuurlijk is er tijd om een bloem te tekenen, we beslissen immers met elkaar wanneer de kaarten de deur uitgaan.

Bij het uitzoeken van een uitvaartkist opper ik voorzichtig dat er kisten zijn die zich prima lenen om te beschilderen. En zo komt het dat we het deksel van de kist bij de dochter thuis bezorgen, de kist zelf nemen we mee op de dag van de uitvaart; mevrouw is op bed opgebaard. De dochter en kleindochter besteden heerlijke uren aan het beschilderen van de deksel en vragen mij of het toegestaan is om ook echte bloemen met heel kleine spijkertjes erop te bevestigen. Er kan en mag vaak zoveel meer dan mensen denken.

We drinken koffie en bespreken van alles, komen met elkaar tot prachtige teksten voor de dag van afscheid. De kleinkinderen gaan allemaal op zoek naar kaars die zij mooi vinden voor oma. Het gezin luistert muziek en deelt daarbij herinneringen. Zo werken we toe naar de dag van afscheid. Ieder draagt een stukje bij en er spreekt zoveel liefde uit ieder deel. Alle stukjes samen vormen een geheel. Van liefde. En dat is wat blijft, voor altijd.

Tekst Manon Snoeker Geplaatst 28-9-2020