Een laatste geschenk

Terwijl ik de straat inrijd waar ik moet zijn, zet ik de autoradio zachter. De vrolijke muziek voelt ongepast. Ik parkeer mijn auto en terwijl ik mijn spullen bij elkaar pak, vraag ik mij af hoe ik de familie aan zal treffen.

Ik loop de oprit op en kijk naar het huis. Binnen wacht een familie die de zware taak heeft om een afscheid te regelen voor hun zus en dochter. Een jonge vrouw die niet langer wilde leven. Haar moeder heeft haar gevonden…

De familie zit in stilte bijeen in afwachting van mijn komst. Er wordt niet gesproken, de blikken zijn naar beneden gericht. Ik stel mij voor en condoleer hen en dan mag ik bij hen aan tafel plaats nemen. Op zachte toon vertelt de moeder over hoe zij op weg was naar haar dochter. Ze zouden samen gaan winkelen om nieuwe kleren te kopen. Toen haar dochter niet opendeed, besloot zij met de sleutel naar binnen te gaan. Weer wordt het stil. In gedachten zijn we allemaal bij het moment dat de moeder haar dochter aantrof. Daar zijn geen woorden bij nodig, de stilte zegt genoeg.

Stap voor stap gaan we de uitvaart vormgeven. Ik stel vragen, zij vertellen, sommige beslissingen stellen we nog even uit. Ook de verhalen komen los, verhalen over de zus en dochter die de overledene was. Verdriet maar ook verwijten komen naar voren. Verwijten naar elkaar, maar ook van ieder individu naar zichzelf. Hadden zij iets kunnen doen om dit te voorkomen? 

Waar zij wel invloed op hebben, is het afscheid en daaraan werken wij met hart en ziel. Om te vieren wie zij was, wat zij deed en wat zij heeft betekend. En daarmee help ik hen, met alles wat in mijn vermogen ligt. In foto’s die geselecteerd worden, in alle muziek die we luisteren, in iedere anekdote die wordt verteld komt zij tot leven. Liefste herinneringen en  trotse tranen vertellen dat verhaal van liefde voor dochter en zus. Hier vinden zij elkaar. Saamhorig in verdriet én in liefde, als laatste geschenk aan haar.

Tekst Manon Snoeker. Geplaatst 3-2-2021