Ebeltje Boekema-Hut uit Leek werd 110. Het geheim van een lang gelukkig leven
Dat ze de oudste inwoner van Nederland was; daar bleef Ebeltje Boekema-Hut (110) uit Leek heel gewoon onder. ,,Het doet geen zeer’’, zei ze.
Ach Ebeltje. Ze zat in haar stoel bij het raam, de dagen regen zich aaneen. Ze hoorde nauwelijks nog, haar ogen wilden niet meer en het nieuws van 18.00 uur volgen was er niet meer bij want die knopjes van de afstandsbediening waren zo klein.
En iedereen van vroeger was weg.
‘Ze was op, ze wilde graag sterven’
Zaterdag stierf ‘s lands oudste, Ebeltje Boekema-Hut. Om 4 uur ‘s middags blies ze haar laatste adem uit in verzorgingshuis Vredewold in Leek. Haar vier dochters van 86, 82, 79 en 77 hebben er vrede mee. ,,Ze was op, ze was oud, ze wilde graag sterven’’, zegt dochter Bouktje Pomper (82).
Afgelopen zomer toen ze 110 werd en toch nog genoeglijk een glaasje advocaat leeg lepelde, zeiden haar dochters al dat moeke elke avond bad en dat ze in haar gebed soms vroeg of ze de volgende morgen niet wakker hoefde te worden. Want ze vond het wel goed zo, het leven begon haar lang te duren.
Boerderijtje Zevenhuizen
Ze keek terug op een eenvoudig en tegelijkertijd rijk bestaan. Ze werd geboren als jongste in een gezin van zes kinderen in Zevenhuizen, waar haar vader boer en landarbeider was. Samen met haar man Lammert nam ze het boerderijtje over en ze kregen vier dochters. Haar oude moeder woonde tot haar 97ste bij hun in huis. Tevreden sprak Ebeltje: ,,We hadden koeien en varkens, een grote groentetuin, appel- en perenbomen. We hadden nergens gebrek aan.’’
Ebeltje en haar man Lammert.
Ebeltje was een handige vrouw die even gemakkelijk brood en koekjes bakte als kleding vervaardigde voor haar kinderen. Wilden haar dochters pijpenkrullen, dan wist Ebeltje raad met papillotten.
Vredewold
Lammert stierf toen hij 80 was, Ebeltje ging rustig verder en pas toen ze in de 90 was verkaste ze naar Vredewold, waar ze trouw meedeed aan de gymnastiek, de bingo en het bijbeluurtje. Ze kon goed alleen zijn op haar kamer, waar ze graag zat te zingen, waar ze enkele spullen om zich heen had die haar herinnerden aan vroeger: de foto van haar en Lammert in hun jonge jaren, het zilveren suikerpotje, de pendule, het antieke blauwe wandbord van opoe.
Ze wist gerust dat ze oud was, het laatste jaar van haar leven de oudste van het land. Ze maakte er weinig woorden aan vuil, het leven komt zoals het komt, ze blikte nog eens naar de foto’s van haar dochters, probeerde uit te rekenen hoeveel kleinkinderen ze had, hoeveel achterkleinkinderen en achterachterkleinkinderen.
Het geheim
Een geheim om zo oud te worden had ze niet. Of toch? ,,Dankbaar en tevreden zijn, dan kom je een heel eind’’, merkte ze op. En glimlachte.
Haar dochters bezochten haar wekelijks, jaar in jaar uit. Ze zagen hun gelovige moeder ouder en brozer worden. Nooit klaagde ze, nooit was ze ziek, altijd pochte ze op de verzorging in Vredewold. ,, Moeke was een heel sterke vrouw, haar hart klopte maar door’’, zegt Bouktje.
Zaterdag niet meer, zaterdag werden de gebeden van Ebeltje verhoord. Ze wordt donderdag begraven in het witte kerkje van Zevenhuizen.
