De rol van afscheid nemen in het rouwproces

Opstaan jongens! Het is vandaag een bijzondere dag. We moeten afscheid nemen van papa en dat gaan we doen zoals hij geleefd heeft, met plezier!

De voorbereiding

Op dag één na het overlijden was er al iemand van de uitvaartvereniging langs geweest. De meeste details hadden we besproken. De houten kist, de tijd van de crematie, dat we geen koffie met cake wilden, maar een borrel/bier met nootjes waar mijn man zo gek op was. Op dag twee kwam er een delegatie van de werkgever van mijn man langs. Zijn collega’s van de politie wilden hem ook graag de laatste eer bewijzen en vroegen mijn toestemming om dat te organiseren. Dat wilde ik graag.

Dé dag

We reden door de weilanden naar het crematorium. Het was koud en er hing een mistig zonnetje. Ik voelde me vreemd blij, omdat het na deze dag weer ‘normaal’ kon worden en ook heel verdrietig omdat dit de laatste dag was dat ik het lichaam mijn man nog kon zien. Toen we aankwamen op de parkeerplaats werden we bijzonder verrast, er stonden twee bussen. Allemaal agenten in uniform drentelden eromheen. “Jemig, ze hebben het wel groot aangepakt”, dacht ik. Wij gingen naar binnen in het uitvaartcentrum, waar we warm verwelkomd werden door vrienden en familie die er al waren. Er waren tranen om het verlies en blijheid om het weerzien van iedereen zo bij elkaar. De kist met een zee van bloemen werd in de auto getild en de groep liep erachteraan naar het crematorium door een haag van agenten. Sommigen strak voor zich uitkijkend en velen vechtend tegen de emoties. Sommige mensen kende ik, velen niet, maar wat voelde het warm. Het was indrukwekkend en het maakte me trots om door een haag van agenten in uniform te lopen.  Allemaal gekomen voor mijn man!

In het crematorium

De zaal zat afgeladen vol. Er waren zoveel mensen dat er een groot aantal van hen buiten de zaal, op een scherm, de uitvaart moest volgen. We luisterden naar muziek, die was uitgezocht door de oudste en haar oom, en naar de mooie verhalen over het leven en het werk van mijn man. Eén van onze kinderen las haar eigen verhaal voor. Ze werd verrast door het applaus dat volgde. Andere kinderen speelden voor het podium op het groene tapijt. Het was mooi, warm en oprecht. Na de plechtigheid stonden onze familieleden en ik op een rij, waar we enkele uren handen hebben staan schudden om de stroom mensen te bedanken voor hun komst en de liefdevolle woorden te horen over mijn man. Van mensen die hem zijn hele leven hadden gekend, tot iemand die vertelde dat het zo’n goede collega was. Hij was in opleiding en had één dag met hem gewerkt. Het bracht een lach op mijn gezicht.

Afscheid nemen in deze bijzondere tijd

Vandaag en de komende tijd is dat anders. Wat als je iemand in je nabijheid verliest en je kunt geen afscheid nemen vanwege de maatregelen? In plaats van met iedereen afscheid nemen, mag je het met een handje vol het doen. Dat is sinds vandaag de nieuwe werkelijkheid. Wat betekent dat voor rouwen en voor troosten?

Aan het einde van onze condoleance werd de uitvaartbegeleider onrustig en vroeg ons nu echt de zaal te verlaten. De volgende groep kwam er alweer aan. Wij waren blij dat we nadien met onze familie en vriendengroep konden nazitten in het huis van mijn zusje en haar gezin. Zoveel steun geeft troost en energie om de eerste weken door te komen.

Bovenstaand verhaal is het verhaal van Gerda Hagenauw. Drie maanden na het overlijden van haar man zocht ze hulp bij een coach om zich te laten begeleiden. Zoals ze zelf zegt: “Het verdriet mocht niet gestold in mij blijven zitten”. 

Na de coaching volgt Gerda verschillende workshops, ze leest eindeloos veel over rouw en start een studie psychologie aan de Open Universiteit. Ze vestigt zich als ‘Levenscoach bij verlies’ en helpt lotgenoten hun verlies te verwerken. 

“Ik kan zeggen dat ik ondanks dit verlies een rijker mens ben geworden en gebruik mijn kennis en ervaring om anderen te begeleiden”.