Terug
In memoriam

De doodskist van kunstenares Maya Wildevuur, stond al twintig jaar klaar

Zachte ogen omlijst door helblauwe en knalgele make-up, oranje lippenstift, een diadeem van bonte bloemen op haar hoofd.

Kleurrijk was kunstenares Maya Wildevuur, en niet alleen van buiten. Op 11 april overleed ze op 78-jarige leeftijd, in haar slaap, thuis in de Ennemaborg in Midwolda.

In deze statige woonstee met duizenden kunstwerken van haar hand stond haar doodskist al twintig jaar paraat. Zelf beschilderd. Vissen op de buitenkant, bloemen aan de binnenzijde. In de hoeken stonden haar begrafenisinstructies. ’Als ik dood ben, leg me dan in mijn atelier en laat me niet alleen tot de begrafenis. Na de begrafenis veel drinken, lachen, goed eten en verder gaan met leven en werken. Van werken ga je niet dood, wel van verdriet.’

Hoofdtooi

Nee, die klaarstaande kist vond ze niet macaber, vertelde ze in een Telegraaf-interview in 2015. „Mijn neef lag in zo’n lelijke kist, dát vond ik pas luguber.” Wonderbaarlijk vond Maya Wildevuur het aardse bestaan. „Als ik iets heel graag wil, dan gebeurt het ook. Mijn leven is af en toe een nachtmerrie, maar de sprookjes hebben de overhand.”

En ze oogde ook als een goede fee met haar hoofdtooi die uit nood werd geboren. „Ik ben twee keer ernstig ziek geweest, en door de medicijnen viel mijn haar uit. Om de kale plekken te verdoezelen ben ik bloemen gaan dragen. Niemand gaat alleen maar tralala door het leven, maar met die krans op mijn hoofd kan ik niet boos kijken of verdrietig huilen. Kleur maakt me blij.”

Dat verdriet behelsde naast ziekte ook een hel van een eerste huwelijk.

Hartsvriendin Edith Temmink leefde bijna haar hele leven met haar mee. „Maya en ik kennen elkaar al van de lagere school. Haar eerste man zat bij mij in de klas; aan haar tweede man, Jan de Gans, heb ik haar voorgesteld. Onze levens zijn zo verweven dat we ons eigenlijk zusjes voelden. We scheidden tegelijk, zij met twee, ik met drie jonge kinderen. Aten we kapucijners aan een lange tafel. En we hadden mooie feesten in die flowerpower-tijd.”

„Na haar scheiding belandde ze in de bijstand en dan mocht je periodiek bij de slachterij vlees halen dat tegen de houdbaarheidsdatum aan zat. Gingen anderen met kilo’s gehakt naar huis, Maya koos voor een biefstukje. Ze at liever één keer goed, zo was ze, ze stond voor kwaliteit.”

Lijmlucht

Na haar opleiding aan de AKI, de Academie voor Kunst en Industrie in Enschede, naaide Maya Wildevuur wandkleden van zijde. „Naald en draad eisten hun tol, met pijnlijke fijt aan haar vingertoppen kon ze niet verder. Op een avond belde ze: ’Kom hierheen, ik heb het!’ In de deuropening van haar garageatelier werd ik al high van de lijmlucht.”

Vanaf toen plakte Maya haar zijdecollages, en dat ging sneller. Later pakte ze de schilderskwast. Op haar doeken verschenen klaproosvelden, dansende dames, vissen, naakten, hanen, indianen. Twintig uur per dag zat ze achter de ezel, haar werk was haar grootste geluk. „Samen gingen wij restaurants en hotels af, om daar te exposeren. Maya was een krachtig mens en creatief met een hoofdletter C, maar veel te bescheiden. Schuchter sjokte ze achter mij aan naar binnen, maar eenmaal over de drempel durfde ze wel haar zegje te doen.”

Uit de bijstand

„Op eigen kracht kwam ze uit de bijstand en in de welstand. Dat is nogal wat voor een kunstenaar, maar geld deed haar niets.” Edith Temmink lacht bij de herinnering. „Maya gooide zo een ongeopende blauwe envelop in de prullenmand. Bleek ze al anderhalf jaar te doen met de fiscuspost. Op mijn schrik zei ze: ’Daar doe ik niet aan mee.’ Het kwam goed omdat ze al haar bonnetjes bewaard had.”

Gelukkig werd ze met de galante Jan de Gans, die in 2015 overleed. Van hun dertig jaar samen, leed hij twintig jaar aan alzheimer. Maar ze nam hem liefdevol overal mee naar toe, zelfs op reis. Kleedde de man die tot dan alleen een grijs pak droeg, in gele broek, streepjestrui en bloemetjessjaal en zette hem een appeltjesgroen brilmontuur op.

„Hij kroop haast in haar”, zegt Edith. „Zij was zijn motor, en dat was ze voor velen. Maya omarmde mensen om ze nooit meer los te laten.”

Bron: De Telegraaf. Geplaatst 17-5-2023. Ⓒ FOTO’S JOS SCHUURMAN