Terug
Voorbereiden op later

Borstkanker: ’Krijg ik mijn doodvonnis, of is er nog hoop?

Borstkanker lijkt met glamour omgeven. Het is een doffe ellende, weet Meintje Haringsma. Ze kreeg borstkanker en deelde haar verhaal op internet. Ze begrijpt er helemaal niets van. Hoe kan iemand als  Sylvie Meis toch op levensgrote billboards in niemendalletjes schitteren, terwijl zij vanwege een pijnlijk litteken alleen een sportbeha verdraagt? ,,Ik snap het niet zo goed’’, merkt Meintje Haringsma uit Lemmer eufemistisch op.

En is het mes überhaupt wel in dat perfecte, strakke, gebruinde vel gezet? ,,Daar zie je nooit iets van. Als ik mijn shirt uittrek, zie je een jaap van onder mijn borst tot halverwege mijn rug. Die moet ik insmeren om de huis soepel te houden.’’ Tijd dus voor het ware verhaal over en achter borstkanker, vond de journaliste, bij wie de ziekte zich in april 2013 openbaarde. ,,Want het is gewoon de hel. Dit gun je echt je ‘ergste vijand’ niet.’’

En dan: ,,Mensen moeten weten hoe het echt is. Je lichaam is aangetast en zowel fysiek als geestelijk word je nooit meer de oude.’’ Zoals ze de ontdekking van het knobbeltje onder haar oksel deelde met haar volgers op Twitter en Facebook, meldde ze hun ook meteen toen er een ernstige ziekte bij haar was vastgesteld: ,,Ik heb borstkanker.’’

Sociale media

Haar vrienden op sociale media kregen de ongecensureerde versie van haar. Over het verdriet: ,,Op zaterdag ga ik met een vriendin naar een fair en kopen we plantjes voor het graf van mijn ouders. Ik ben niet meer bij het graf geweest sinds ik weet dat ik ziek ben. Ik wil niet dat zij het weten. Wat belachelijk is, maar zo voelt het.’’

Over de angst: ,,Een lijf dat aanvoelt als elastiek, een geest die een eigen leven lijkt te leven en paniek die constant op de loer ligt. Krijg ik mijn doodvonnis, of is er nog hoop?’’

Over haar radeloosheid: ,,Ik zag opeens niet meer dat ik wel weer beter zou kunnen worden. Ik slaap nog steeds slecht en dan is het malen moeilijk te stoppen. Maar van mezelf mag ik dan een pilletje nemen dat de spanning er af haalt, waardoor ik weer in slaap val.’’

Kotspartijen

Over de ettelijke kotspartijen zegt ze: ,,In tijdschriften en kranten hangt er nooit iemand met een kale kop boven de wc-pot.”  Er is niets glamoureus aan, wil de Lemster maar zeggen. Ze gruwelt dan ook van glossy’s van Pink Ribbon, die suggereren dat de vaak dodelijke ziekte niet meer is dan een te nemen hobbel op iemands levenspad. ,,Net alsof het mooi is om het te hebben.”

Oneerlijk beeld

En dan ziet iedereen er op de foto’s ook nog eens op en top uit. ,,Dat geeft gewoon niet een eerlijk beeld.’’ De Lemster zet de televisie uit als er een galashow op is met als doel geld voor onderzoek los te krijgen. Met dat laatste is natuurlijk niets mis, maar zo’n inzamelingsactie hoeft niet met zoveel pracht en praal gepaard te gaan. Dat is bij iemand die chemokuren en bestralingen ondergaat, ver te zoeken.

,,Ik vertel het zoals het is. En dat kun je alleen maar als je het zelf hebt gehad.” Daar hoort natuurlijk ook galgenhumor bij: ,,We berekenen dat ik de komende maanden niet naar de kapper hoef om mijn haar te laten doen en daarmee dus geld uitspaar voor de reis op het einde van het jaar. Mijn benen hoef ik te scheren omdat dit haar ook automatisch uitvalt. Ik spaar dus weken energie uit aan die ongein.’’

Belevenissen

In haar column in haar plaatselijke krant Zuid-Friesland schreef ze wekelijks over haar belevenissen. De hele gemeente Lemsterland kon dan ook meeleven tijdens haar ziekteproces. ,,En dat gebeurde ook’, zo ervoer ze. ,,Mensen spraken mij erop aan, schreven een kaart. En dat deed mij goed.” Zelfs burgemeester Dick Stellingwerf verraste de journalist, die geregeld verslag deed van gemeentelijke vergaderingen, thuis met een boeketje bloemen. ,,Hij zei: ‘Je werkt niet bij ons maar je hoort er wel een beetje bij.’’

Opgelucht

Laatst heeft ze alle post geordend. Ze had meerdere grote enveloppen nodig om alles op te bergen. Want het proces ligt achter haar, constateert ze opgelucht. Al is ze nog altijd ,,heel snel moe’’. Dat komt door de chemo’s, legt ze uit.

Ze moest zes kuren ondergaan, om de week een. ,,Ik ben zo ziek geweest, niet te geloven. Ik kon de trap amper op en af komen. Ik had bijna geen tijd om van een chemo te herstellen, want dan moest ik alweer.’’

Amsterdam

Haar broer Roel vergezelde Meintje altijd naar het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis in Amsterdam, dat gespecialiseerd is in oncologie. ,,Soms zei ik tegen hem: ‘Zullen we morgen niet gaan?’ En dan zei hij: ‘Jawel Mein, we gaan wel. Het moet gewoon.’’ Het was elke keer een worsteling. ,,Ze maken je daar echt heel ziek. Door de kuren wordt ook al het goede weefsel vernietigd.”

Operatie en bestraling

Na de chemo’s volgde een operatie en daarna nog 28 bestralingen. Eind december zat het erop. Januari was een zware maand. ,,Ik wilde al van alles, maar dat ging nog niet.’’

De Lemster is vanaf februari voorzichtig aan weer begonnen met werken. Al kreeg ze vanwege bezuinigingen van haar werkgever minder uren toebedeeld. Natuurlijk heeft ze zich gedurende de maanden dat ze ziek was afgevraagd waarom juist zij kanker kreeg. Ze heeft geen kinderen (,,dan heb je meer kans op borstkanker’’) en slikte de pil (,,dat schijnt op latere leeftijd niet goed te zijn’’).

Verdriet

Ze kreeg de afgelopen jaren veel verdriet te verwerken. Zeven jaar geleden verloor ze binnen drie weken haar ouders. Beiden leden aan kanker. ,,Het zit ook in de familie.’’ Haar vriendin overleed drie jaar daarna aan de gevolgen van een melanoom. Een paar jaar later stierf de vader van deze vrouw. Omdat zijn dochter er niet meer was, vergezelde Meintje Haringsma hem bij zijn artsenbezoeken.

Gezond leven

Maar ja, de Lemster leefde wel heel gezond, werpt ze tegen. At biologisch, sportte veel, rookte niet. ,,Ik heb altijd goed op mijzelf gepast en dacht dat dit niet zou gebeuren. Want ik was gezond en sterk.” Na rijp beraad constateert Meintje dan ook dat ze gewoon ,,vette pech’’ heeft gehad. En dat het dus echt iedereen kan overkomen.

Een foto van haar geschonden borst staat op haar Facebookpagina. Net als het verse litteken. Omdat iedereen mag zien hoe ‘zoiets’ eruit ziet. Door open te zijn, hoopte ze indianenverhalen te voorkomen. ,,Voordat ik eens in het dorp doodverklaard wordt, want in Lemmer ben ik toch een beetje een publiek figuur.”

En met dit interview is eigenlijk alles wel gezegd. Hoeft ze het niet meer over haar ziekte te hebben. Volgens de artsen in het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis heeft Meintje 90 procent kans dat ze over tien jaar nog in leven is. Dus daar richt ze zich nu op. ,,Ik wil nu ook wel weer eens gewoon praten over onnozele dingen. Over wat iemand beleefd heeft of zo.”

Meintje heeft ook een eigen blog: http://www.ikhebkanker.blogspot.nl

Dit verhaal is eerder gepubliceerd in de Leeuwarder Courant