Boer en militair Jan Potze had energie voor tien. Hij werd 52 jaar

‘Jan stond altijd klaar om een ander te helpen’

Het kwam voor dat hij een van de vrachtwagens van hun loonbedrijf naar de garage in Emmen bracht en de 14 kilometer naar huis hardlopend aflegde. Niets was Jan Potze (1970 – 2023) teveel, maar zijn laatste val kwam hij niet te boven.

Hij vond haar een rare Rotterdamse. Zij zag geen toekomst in een gescheiden boer met drie kinderen. Jan Potze uit Roswinkel en Angela Kockx – Rotterdamse in Nieuw-Weerdinge – dachten dat ze niet voor elkaar gemaakt waren.

,,Ik weet dat jullie bij elkaar passen’’, hield de buurvrouw van Angela vol. Dankzij die buurvrouw gingen Angela en Jan op een maandagavond in 2010 toch samen uit eten, bij Del Baffo in Emmen.

Ze raakten niet uitgepraat, ze herkenden zichzelf in elkaar en ook weer helemaal niet, ze bleven nieuwsgierig naar de ander en zetten hun schroom opzij toen ze samen naar de bioscoop gingen. Vanaf dat moment deelden ze hun leven.

Ook privé ging het crescendo

Angela woonde al gauw bij Jan in Roswinkel, waar hij samen met zijn ouders een loonbedrijf runde. Hij was dat niet van plan geweest, hij was een kind dat alles interessant vond: van buiten spelen en eindeloos kaarten met zijn oudere broer en jongere zus tot vlotten bouwen tot cowboyfilms kijken. Hij doorliep de lagere, de middelbare en de hogere landbouwschool, studeerde uiteindelijk een jaar aan de landbouwuniversiteit in Wageningen en vond een baan als laborant bij de Avebe.

Dat lag hem niet, het was te statisch voor een doener als hij. Hij was al ver in de 20 toen hij het bedrijf van zijn ouders instapte en daar als vanzelfsprekend zijn draai vond. Ook privé ging het crescendo: hij trouwde en kreeg drie kinderen. Dat geluk draaide in 2008 uit op een pijnlijke scheiding, waarna hij tot zijn spijt zijn kinderen minder en minder zag.

Wielrenner, volleyballer en reservist

Jan was een energiek man. Hij had zich ontpopt als racefietser nadat hij op zijn 18de een vriend verloor bij een auto-ongeluk. Wielrennen hielp hem zijn gedachten te verzetten. Daarnaast volleybalde hij.

Hij was na zijn studie vrijwillig in militaire dienst gegaan en sloot zich vervolgens aan bij de Nationale Reserve (Natres) waarvoor hij vaak op pad was. Van beveiligingsklussen in Amsterdam tot dijkbewaking tot een uitzending naar Jordanië: hij was erbij, zonder zijn werk voor het loonbedrijf te veronachtzamen.

Met Angela kreeg hij twee kinderen: Sterre en Storm die inmiddels 9 en 5 zijn. Ze voetballen beiden en Jan vond tijd om als vrijwilliger geregeld de zondagsdiensten van de voetbalkantine te draaien.

Hij vond altijd tijd. Hoe hij het voor elkaar kreeg – niemand die het weet, maar zo schreef hij nieuwjaarsverslagen voor de medewerkers van het loonbedrijf waarin hij alles en iedereen op de hak nam. Ook Angela genoot van zijn schrijfkunsten zodra ze hem kende, want met Sinterklaas en op Moederdag stak hij de loftrompet over haar, in dichtvorm.

Jan zag geen gevaren

Afgelopen voorjaar besloot Jan dat hij zonnepanelen op een van de schuurdaken wilde. De oude dakplaten waren niet geschikt om de zonnepanelen te dragen en samen met een vriend verwijderde Jan ze. Sterre zag net als hij geen gevaar en liep als het even kon ook op het dak.

Op 29 maart in de ochtend zorgde die vriend voor gebak bij de koffie, want hij was jarig. Na de koffie gingen ze het dak weer op en ging het mis. Jan zakte door het dak en viel vijf meter naar beneden.

In allerijl ging hij met de ambulance naar het UMCG. Angela, de kinderen en andere naasten zaten in de weken die volgden rond zijn bed. Ze hoopten, wachtten. Jan redde het niet en stierf een maand na zijn val.

Haar maatje, haar soldaatje

Angela kon zich nauwelijks voorstellen dat ‘haar maatje, haar soldaatje’, zoals ze hem steevast noemde, deze val niet te boven kwam. Jan was zo sterk als een beer, hij was een man die 20 uur achter elkaar werkte en daarna aan een paar uurtjes slaap genoeg had om aan een nieuwe, volle dag te beginnen. Die het bestond om een vrachtwagen naar de garage in Emmen te rijden en de 14 kilometer naar huis hollend af te leggen. Die ’s zomers nauwelijks tijd had om vakantie te vieren, want thuis lag er altijd werk. In de winter ging hij met ze op vakantie, in de zomer ging Angela met de kinderen. Hij kwam dan af en toe een avond langs en stond de volgende ochtend vroeg op om thuis in Roswinkel weer aan de slag te gaan.

En Jan stond volgens Angela altijd klaar om een ander te helpen, of dat nou namens de Natres was of gewoon voor mensen in de buurt.

‘Houden jullie niet van gezelligheid?’

Dat bleek tijdens het afscheid van Jan. Bijna 700 mensen en 100 militaire collega’s zeiden Jan gedag, bij hem thuis waar hij in een van de schuren lag opgebaard. Was hij er in leven bij geweest, dan had hij vast een van zijn hoekige opmerkingen gemaakt, waar nooit iemand over viel. ,,Houden jullie niet van gezelligheid?’’, kon hij zomaar vragen als hij bij mensen thuis kwam en zich verwonderde over het gebrek aan snuisterijen met een herinnering, speelgoed rond de bank, foto’s aan de muren.

Angela koestert de foto’s van hun trouwen, in 2020. Vanwege corona moesten ze het feest tweemaal uitstellen. Jan keek uit naar hun 5-jarige jubileum: dan zouden ze alle feestelijkheden inhalen. Het heeft niet zo mogen zijn.

Bron: DvhN. Geplaatst 12-6-2023 Foto: eigen foto