Back to normal na een overlijden

Mam, mogen we weer naar school? Naar school, huh? Dat hoeft echt niet hoor!

School 

Het is maandagmiddag, ons huis is vol met mensen. De familie is meegekomen vanuit het ziekenhuis, er zijn vrienden die ons willen steunen en de begrafenisondernemer is er ook al om de uitvaart te regelen.

We zijn vanochtend vroeg teruggekomen uit het ziekenhuis waar mijn man en hun vader is overleden aan de gevolgen van een streptokokkenbacterie. Echt, naar school? Ze willen het echt heel graag. Thuis is er toch niets voor hen te doen en er zijn alleen maar huilende mensen. Ik ben druk, moet een kist uitzoeken, moet bedenken wat we op de rouwkaart en in de advertentie zetten en heb een bijzondere energie na een doorwaakte nacht in het ziekenhuis naast het bed van mijn man, die lag te vechten voor zijn leven. Er staan toch 5 dagen voor rouw na een overlijden? Moeten we ons daar niet aan houden? Wat moet ik doen? Ik vraag het aan mijn zusje die me, samen met mijn ouders, helpt met het regelen van alles wat op ons afkomt. “Bel eens met school en overleg het”, adviseert ze. 

Hoe pakken we de eerste keer aan?

Ik bel met school en krijg één van de directeuren aan de lijn. Hij condoleert me en vraagt hoe het gaat. Eigenlijk wel goed op het moment, ik ben helder en kan functioneren, raar … ik kan het vast nog niet bevatten. Dan stel ik mijn vraag: “Mijn kinderen willen weer naar school, kan dat wel?”. Natuurlijk kan dat en zijn ze welkom. Hoe pakken we het aan dan?

Ik geef aan dat ik liever niet op het schoolplein wil staan wachten met al die blikken vol medelijden van ouders en medescholieren op ons gericht. Kunnen we wat later komen? De directeur antwoordt dat het niet handig is. Alle blikken op je gericht als je op het schoolplein staat is niet fijn, maar alle blikken in de klas op de kinderen gericht, maakt het binnenstappen ook niet gemakkelijk. Dan krijgen zij de volle aandacht. Dat is ook niet de bedoeling. Omdat ik het lastig vind, vraag ik mijn zusje of ze met me meegaat. Hun kinderen moeten ook naar school. En zo gaan we dinsdagochtend om kwart over acht richting school, waar we de kinderen afleveren in hun klassen.

Kinderen zijn flexibel/weerbaar? 

Over kinderen en rouw is veel geschreven. Waar volwassenen meteen naar de regels van de maatschappij grijpen, zijn kinderen puur en reageren ze vanuit hun gevoel. Ik had bedacht dat we de dagen tot aan de crematie thuis moesten zijn om te rouwen, dingen te regelen en om gewoon samen te zijn. De kinderen wilden dat het leven normaal bleef met school en vriendjes. Ze konden en wilden waarschijnlijk ook nog niet voelen dat papa nooit meer terug zou komen. Hij was er nu niet, we moesten nu de crematie regelen, ze gingen naar school, één van de kinderen schreef een stukje dat ze op de crematie wilde voorlezen. Er waren in de jaren erna genoeg momenten om te rouwen om het verlies van hun vader en ook vele momenten om samen te zijn.

Nacht 

Die eerste nacht thuis lag ik tussen de kinderen in het grote bed. We werden omringt door knuffels die ze om het bed hadden gezet. De kinderen sliepen en ik had weinig ruimte voor mezelf. Wat was ik verdrietig om het verlies van mijn geliefde, maar wat voelde ik ook een oneindige liefde en kracht van het leven daar in de donkere nacht in dat bed met mijn drie kinderen.

Bovenstaand verhaal is het verhaal van Gerda Hagenauw Drie maanden na het overlijden van haar man zocht ze hulp bij een coach om zich te laten begeleiden. Zoals ze zelf zegt: “Het verdriet mocht niet gestold in mij blijven zitten”. 

Na de coaching volgt Gerda verschillende workshops, ze leest eindeloos veel over rouw en start een studie psychologie aan de Open Universiteit. Ze vestigt zich als ‘Levenscoach bij verlies’ en helpt lotgenoten hun verlies te verwerken. 

“Ik kan zeggen dat ik ondanks dit verlies een rijker mens ben geworden en gebruik mijn kennis en ervaring om anderen te begeleiden”.