Arent Tissingh uit Ansen zag altijd wat er wél kon. Een boerenzoon die ingenieur werd

Een boerenzoon die ingenieur werd. Arent Tissingh (1963-2022) zei niets wat niet gezegd hoefde te worden. Maar hoofdlijnen, details en de mensen erachter, hij zag ze allemaal.

Op de lagere school vonden ze Arent Tissingh uit Ansen nogal een stille. Een dromer, misschien. Maar dat was hij niet, zeggen vrouw Gea en dochters Iris en Julia. Hij was een denker, iemand die de zaken rustig verwerkt en dan zijn conclusies trekt. Hij vond het heerlijk om mensen om zich heen te hebben en te kijken naar wat er gebeurt. Om als het nodig was zijn mening of zijn ervaring te geven in een rake oneliner.

Arent werd geboren als boerenzoon, maar zijn hart lag bij de techniek. Hij mocht zijn eigen weg kiezen – zijn ouders waren niet van de voorgeschreven rollen – en via mavo, mts en hts werd dat voor Arent werktuigbouwkunde aan de technische universiteit in Enschede. Hij ging aan de slag bij een adviesbureau in Rotterdam. Bij lastige projecten bleek al snel wat het talent van Arent was: denken in mogelijkheden. Als hij ergens vastliep, was dat nooit einde verhaal. Hij zag telkens weer dat het ook anders kan en beet zich vast in het vinden van oplossingen.

Niet erg romantisch

’s Weekends was hij in Ansen. Tijdens een van de weekenden vroeg Gea hem nog eens koffie te komen drinken. Gea, met wie hij vijf jaar eerder een vluchtige verkering had gehad, en die nooit helemaal uit zijn blikveld was verdwenen. Na die koffie bleef hij. En ze trouwden, want dan hoefde hij niet in dienst. Niet erg romantisch, maar hij was niet de man voor een aanzoek op z’n knieën.

Arent en Gea waren ook geen stel dat alles samen moest doen. Toen hij die baan kreeg in Rotterdam, was zij niet van plan direct mee te gaan. Ze had haar eigen werk en ze wilde ook eerst een fatsoenlijke woning. Die kwam er en zo werden ze herenigd. Een paar jaar woonde het stel in Rotterdam en op de dag dat ze de sleutel kregen van een nieuw huis in Capelle aan de IJssel kwam er ander nieuws: er was een tweeling in aantocht. In 1993 werden Iris en Julia geboren.

Met de tweeling Iris en Julia toen het gezin in Venezuela woonde. eigen foto

Nog geen jaar later verhuisde het gezin naar Venezuela, waar Arent onderhoudsmanager van een terminal werd in de haven in Puerto Cabello. Na drie jaar vond hij het daar genoeg en keerden ze terug naar Nederland. Maar het werk bleef internationaal van karakter en vroeg veel van hem. Werkweken van 60 uur, in 48 verschillende landen in totaal.

Dan was hij bezig met een haven in Saoedi-Arabië, dan ging het over de aanleg van een nieuwe landingsbaan bij Londen Heathrow, dan moest er een weg komen bij een mijnbouwbedrijf in het oerwoud van Indonesië. Steeds weer maximaal vijf weken van huis. Het gaf Gea vrijheid. ,,En liever eentje die om 9 uur terug is met een lach, dan eentje om 5 uur met een lang gezicht.”

Wiskunde uitleggen

Een keer werd het haar te gortig. Was dat toen Julia ineens had gezegd dat ze niet meer wist hoe papa eruit zag? ’s Zondags was hij teruggekomen uit Oekraïne, maandag kreeg hij de vraag of hij door wilde naar Madagascar. Het thuisfront ging ervoor liggen: alleen als zij een paar weken mee mochten op vakantie. Het bedrijf leek akkoord te gaan. Arent vertrok, maar moest al snel melden dat de vakantie voor vrouw en kinderen toch niet door kan gaan. Gea ontplofte. Arent niet. Die werd nooit ergens boos over. Hij begreep ook wel dat het volgens de regels van het bedrijf niet kon, zo’n vakantie.

Maar als Arent thuis was, dan was hij ook echt thuis. De meiden deden spelletjes met hem. Kaarten. En klieren, dat hoorde erbij. Hij, die zelf heel wat scholen had doorlopen, was niet bang dat ze het niet zouden redden op school. Als ze erom vroegen, hielp hij hen graag. Hij kon wiskunde met eindeloos geduld uitleggen en zocht steeds weer een nieuwe manier, tot ze het begrepen.

Vooral Iris zocht in haar puberteit de confrontatie met Gea. Hij bemoeide zich daar niet mee, maar zette wel kaders uit door duidelijk te maken dat sommige onderwerpen vermeden moesten worden als hij er niet was. En hij was er goed in om voor zijn vrouw te schetsen hoe hun dochter de dingen zag. Als hij dan toch eens zijn stem moest verheffen, dan wist Iris ook: nu ben ik te ver gegaan.

Rommel onder de kerstboom

Een vader met humor. Toen de tweeling uit huis ging, pakte hij al hun achtergebleven spullen in cadeaupapier in en legde het bij hen onder de kerstboom. ,,Zo’n mooie vent, zo’n goeie vent” zegt Gea. Ook al vergat hij haar verjaardag wel eens. En al woonden ze naast een bloemenzaak, hij zou nooit thuiskomen met een boeket. Die kon ze zelf toch ook wel kopen. Hij zei ook nooit ‘ik hou van je’. Iris probeerde hem eens uit zijn tent te lokken, door een hele week tegen hem te zeggen: “Papa, ik hou van jou.” Hij zei het nooit terug; hij liet zich niet sturen.

Arent en zijn vrouw Gea, tijdens een vakantie in Indonesië. eigen foto

Arent was ook niet sociaal in de zin dat hij mensen belde. Maar hij had graag mensen om zich heen en hield van hun verhalen. Zijn vrienden waren heel belangrijk voor hem. Als mensen gepassioneerd vertelden wat hen bezig hield, zat hij te genieten.

In al die tijd waren ze elke maand wel een weekend in Drenthe. Eind 2019 besloten ze definitief terug te gaan. Het maakte voor Arent niet veel uit of hij vanaf Schiphol richting Rotterdam moest of richting het Noorden. Ze konden een mooie plek krijgen aan de rand van het Dwingelderveld en besloten een nieuw huis te bouwen. Thuiswerken in de coronatijd was geen enkel probleem, dat gaf juist ruimte voor het bouwproject. Juni 2021 werd het opgeleverd.

Feest voor de operatie

Vijf weken daarna werd Arent ziek. Hersentumoren, meerdere. Ongeneeslijk. Met een operatie kon hij tijd winnen, maar de schade zou aanzienlijk kunnen zijn. Ze besloten er wel voor te gaan. ,,Maar dan wil ik eerst een feest geven”, zei hij.

Daarmee slechtte hij de drempel voor vrienden en familie in de periode dat hij achteruit ging. Soms kwam er wel drie keer per dag visite en hij vond het prachtig. Dat hij maar zo kort van hun nieuwe huis kon genieten, dat was een gedachte van andere mensen. ,,Gelukkig wonen we hier”, dat was zijn beleving.

Arent Tissingh overleed 2 november 2022. Op de kaart de witte kwikstaart, zijn favoriete vogel. Zijn dochters hebben allebei een tatoeage met het beestje, hij ging met hen mee naar de tattoo-shop. In een leven na de dood geloofde hij niet. Maar mocht dat er toch zijn, zo spraken ze af, dan zal in het voorjaar een witte kwikstaart tegen het raam tikken. ,,Het zal wel niet”, zegt Iris. ,,Ook daar zal hij wel weer gelijk in hebben.”

Bron: DvhN. Geplaatst 20-3-2023. Foto: eigen foto