Attractiepark Slagharen, Tweede Paasdag 2015. Angelique Koster (24) is ‘s avonds rond elf uur klaar met het werk. Haar elfde werkdag op rij. Ze babbelt nog even met een paar collega’s na, maar wil nog niet naar haar kamer in Emmen die ze net betrokken heeft.
Eerst naar Staphorst, waar haar favoriete dj in café Spoorzicht draait. Kort na middernacht -het is inmiddels dinsdag 7 april- stapt ze in haar auto en volgt ze een collega die in Hoogeveen woont.
Waarom Angelique deze omweg kiest, zal nooit duidelijk worden. Ze heeft daar vooraf tegen niemand iets over gezegd. Via Hollandscheveld rijdt ze de Trekgatenweg op, richting Hoogeveen.
Opeens ziet de collega geen koplampen meer in zijn achteruitkijkspiegel. Wat is er gebeurd?
Hij keert om en ziet de zwaar beschadigde auto van Angeligue met de zijkant tegen een boom.
Rond 00.30 uur horen Otto en Janneke Koster vanuit hun woning aan de Spechtlaan in Hoogeveen gillende sirenes van hulpdiensten, gevolgd door het sonore geluid van de traumahelikopter. Vanuit het slaapkamerraam zien ze het toestel over vliegen.
Een half uur later gaat de bel.
Twee politieagenten. Otto: ,,Mijn eerste gedachte was een inbraak in onze snackbar in Hardenberg. De politie had een paar maanden eerder een briefje onderschept met adressen van bedrijven die mogelijk ook doelwit konden worden. Daar stond onze zaak ook bij.’’
De boodschap was echter totaal anders.
Janneke: ,,De agenten vroegen of wij de ouders waren van Angelique. En dat we maar beter konden gaan zitten. Ze vertelden dat onze dochter was verongelukt. De bodem zakte onder mij weg. Ik raakte in een roes, een soort overlevingsmodus. Je beseft gewoon niet wat er is gebeurd.’’
De politie bracht Otto, Janneke en zoon Daniël naar het ziekenhuis in Emmen, waar Angelique in het mortuarium lag. Een loodzwaar bezoek dat nog eens versterkt werd door de kille omgeving.
,,Na binnenkomst liepen we door een soort parkeerkelder’’, vertelt Otto. ,,Lange gangen, buizen aan het plafond, grote kleden. Verschrikkelijk. En ergens achterin, in een hoek, lag Angelique. Ik heb het ziekenhuis daar nog een brief over gestuurd. Die ontvangst leek nergens op. Het ziekenhuis heeft later excuses aangeboden.’’
Angelique Koster, wie was ze? Hoe stond ze in het leven?
Haar ouders typeren haar als een mooie meid, spontaan en vrolijk. ,,Soms wel wat kort aangemeten, net als ik’’, lacht Otto. Een opstandige puber, niet vrij van problemen. ,,Een meisje met karakter’’, stelt haar moeder.
Op haar vijfde werd Angelique opeens ernstig ziek. Janneke: ,,We dachten dat ze griep had, maar later bleek het nekkramp te zijn. Op een gegeven moment kreeg ik haar niet meer wakker.’’
Met de ambulance ging ze in gillende vaart naar het ziekenhuis, waar een geslaagde reanimatie haar redde van een zekere dood.
Angelique hield van tekenen en schilderen. ,,Maar koken was echt haar ding’’, weet Janneke. ,,Vooral de koude keuken, toetjes en zo.’’ Angelique had de koksopleiding gevolgd en werkte in de horeca van Attractiepark Slagharen.
Ze stond in de Music Hall, waar bezoekers konden snacken om ondertussen vermaakt te worden met verschillende shows. Volgens haar ouders was Angelique kind aan huis bij het bekende attractiepark. ,,Ze vond het werk daar geweldig.’’
Op haar 19e verliet Angelique het ouderlijke nest en woonde een tijdje anti-kraak in het voormalige Belastingkantoor. Ze was vaak in het noordelijke uitgaansleven te vinden.
,,Angelique hield wel van een feestje’’, weet haar vader. ,,Als ze donderdagavond klaar was met werken, ging ze regelmatig naar Leeuwarden om daar uit te gaan. En dan kwam ze de volgende ochtend met de eerste trein weer naar Hoogeveen.’’
Zes jaar geleden was het paasweekeind in Drenthe zwart omrand. In totaal vielen er vier verkeersdoden. Op 6 april 2015 (tweede paasdag) vierden Otto en Janneke de datum dat ze verkering kregen met een overnachting in het theaterhotel in Almelo.
Het laatste contact met hun dochter was twee dagen eerder, op zaterdagavond, toen Angelique meehielp in de snackbar.
,,Toen ze wegging hebben we nog even geknuffeld’’, vertelt Janneke. Angelique kreeg extra geld toegestopt voor wat lekkers tijdens de Pasen. ,,Dat geld zit nog steeds in haar tas, die bij ons thuis op haar kamer staat. Die tas heeft een bijna heilige status.’’
De toedracht van Angelique’s fatale ongeluk op de Trekgatenweg is nooit vastgesteld. Voor haar vader was dat onverteerbaar. ,,Hoe kon ze daar nou van de weg raken, zo kort na de flauwe bocht?’’
Ze bezochten een paragnost: Peter van der Hurk. Otto: ,,Die wist, op basis van Angelique haar ring, precies het verhaal te vertellen. Ze zou onwel geworden zijn.’’ Om te kijken hoeveel waarde aan dat verhaal moest worden toegedicht, consulteerden ze een andere paragnost, Lammert Begeman uit Hoogeveen.
,,Toeval of niet, hij bleek die nacht fysiek bij het ongeluk te zijn geweest’’, vertelt Otto. ,,Hij heeft Angelique zien liggen.’’ In een video over het ongeluk -op de 112-site van Kilroy- was Begeman ook te zien. ,,Hij was er eveneens van overtuigd dat ze onwel was geworden.’’
De pijn over de abrupte dood van hun dochter werd vergroot door lieden die op sociale media allerlei verdachtmakingen over Angelique naar buiten slingerden. Dat ze tijdens het rijden met haar mobieltje in de weer was, dat ze aan de drugs was, dat de pillen door de auto vlogen.
,,De gekste dingen,’’ zegt Otto. ,,Allemaal leugens. Maar het hakte er bij ons wel in hoor.’’ ,,Waarom’’, vervolgt Janneke, ,,hebben mensen, die er totaal niets van weten, gelijk een oordeel klaar? Weten ze wel wat hun woorden aanrichten bij nabestaanden?’’
Daniël, inmiddels 29 jaar, heeft nooit over de dood van zijn zus kunnen of willen praten.
Otto zelf hield jarenlang last van buikpijn. Steevast op zaterdag. Dan hielp Angelique vaak mee in de snackbar. ,,Rond 16.00 uur, wanneer ze normaal gesproken begon, kreeg ik last van krampen. Heel apart. Er is heel wat paracetamol doorheen gegaan.’’
De begrafenis van hun dochter was drukbezocht. Zo’n 400 mensen betuigden de laatste eer. Na afloop geen koffie en cake, maar een borrel en vette hap.
,,Die wens hoorden we van haar vrienden’’, vertelt Janneke. ,,Twee maanden voor haar dood hadden ze het daar kennelijk over gehad: wat zou je willen als je kwam te overlijden? Welke muziek, bijvoorbeeld. We hoorden dat Angelique graag een lijkkist wilde waarop je kon schrijven. Voor ons waardevolle informatie. We hebben haar wensen vervuld.’’
Twee dagen na de begrafenis gingen Otto en Janneke al weer aan het werk in de snackbar. ,,Ja, wat moet je?’’, zegt Otto. ,,Thuis zitten was geen optie. Die zaak moest doordraaien. Natuurlijk was het ook een manier om maar niet steeds met het verlies van onze dochter bezig te zijn. We hebben zeker een jaar op de automatische piloot gedraaid.’’
Zeven dagen in de week werkt het echtpaar samen en hebben ze steun aan elkaar. Janneke: ,,Als de een het even moeilijk had of moest huilen, dan nam de ander het over.’’
Na haar dood heeft Otto drie jaar professionele hulp gehad. ,,Ik was mezelf niet meer. Snel kwaad, kort lontje…’’ Hij zoekt even naar woorden.
,,Weet je, ze werd zomaar weggerukt uit ons leven. Ik kampte ook met een schuldgevoel. Had ik haar ervoor kunnen behoeden? Nee dus, dat weet ik ook wel. Maar toch.’’
Janneke worstelt minder met haar gevoelens. ,,Het verdriet is er wel, maar ik ga er anders mee om. Na haar dood heb ik me op het haken van knuffels gestort. Daar was ik al mee bezig, maar niet zo fanatiek. Ik heb wel honderd knuffels gehaakt. Misschien was dat ook een soort bezigheidstherapie. Dan heb je geen tijd om na te denken, want je moet je concentreren.
Voor Otto is de maand voorafgaand aan het fatale ongeluk elk jaar de zwaarste periode uit zijn leven. ,,Het is net of ik het elke keer opnieuw beleef. Pasen en de dag waarop ze is overleden blijven zwartgallige dagen.’’
Elke week bezoekt Otto het graf van zijn dochter op begraafplaats Zevenberg in Fluitenberg. ,,Ik maak de steen schoon en hark de grond rond het graf aan. Ik wil gewoon dat het netjes blijft.’’ En altijd brandt er een kaarsje.
Janneke bezoekt de laatste rustplaats van haar dochter op speciale dagen: de verjaardag van Angelique, met Kerst en op haar sterfdag: 7 april. Ze laten elkaar daar vrij in.
Otto: ,,We zijn twee verschillende mensen die samen veel te verstouwen hebben gehad. Ieder gaat daar op zijn eigen manier mee om. Dat moet je accepteren. Maar onze band is hechter dan ooit.’’
Op 15 januari van dit jaar werden ze opa en oma van kleinzoon Finn. ,,Heel mooi, maar ook wel dubbel’’, zegt Otto. ,,Ik vind dat kleine kereltje prachtig. Maar onwillekeurig denk je dan ook weer aan Angelique. Die had dat ook graag willen meemaken. Ze was gek met kleine kinderen.’’
Het laatste jaar van haar leven heeft ze er een feestje van gemaakt, zeggen haar ouders. Bij collega’s van het attractiepark stond Angelique bekend als ‘het meisje van de Music Hall’.
Haar ouders en broer voelen het gemis nog altijd. Vooral op verjaardagen, feest- en hoogtijdagen. Dan breekt het verdriet door het dunne laagje vernis.
Zoals een paar maanden geleden, tijdens een gezamenlijk etentje met de schoonfamilie van Daniël. ,,Zij als compleet gezin, wij niet’’, schetst Janneke. ,,Dan kan ik haar opeens zó missen…’’
Ze schiet vol.
Otto aait zijn vrouw even over de knie. ,,Sorry hoor’’, reageert Janneke, ,,dát was nou niet de bedoeling.’’ Ze veegt de tranen weg en tovert een glimlach op haar gezicht. ,,Haar dood kwam veel te vroeg, maar Angelique heeft wel gelééfd.’’
Bron: DvhN. Geplaatst 3-2-2022
Voor eeuwig en altijd hun verhaal.
Op de Dag van de Aarde, 22 april 2024, heeft Mensenlinq een exclusief interview met Evert de Niet, medeoprichter en voorzitter van Stichting GreenLeave. Dit ...
Selena Visser (54) moest ineens van alles regelen toen de 52-jarige vader van haar dochters (nu 20 en 17) plotseling overleed. Hij bleek niets te ...