Coaching

Aan het werk na het overlijden van een dierbare

Het was stil in de familiekamer op de Intensive Care. Mijn gedachten vlogen alle kanten op. We waren nog maar even geleden met loeiende sirenes naar het ziekenhuis gereden. De situatie was ernstig, hoe zou het verder gaan?

Werken

Ook de gedachte aan werken schoot door mijn hoofd. Het werd me nu wel duidelijk dat ik morgenochtend niet op mijn werk zou verschijnen. “Eerst maar even mijn werkgever bellen, er is nu toch even niets te doen.” De reactie van mijn werkgever deed me goed. Ik kon de situatie even van me afpraten, hij bood zijn hulp aan en was erg meelevend. “Doe wat je moet doen en maak je niet druk over het werk” was zijn advies. “Wij redden het wel”. Ik werkte destijds in een klein bedrijf; we waren met vijf medewerkers. Mijn afwezigheid moest door een klein team worden opgevangen. 

Aandacht van collega’s

Het ergste wat ik kon bedenken gebeurde: mijn man overleed later in de nacht. In de dagen erna hield ik contact met mijn werkgevers. Ze kwamen op bezoek in het mortuarium waar mijn man opgebaard lag in een zee van bloemen. Ze waren aanwezig op de crematie met de andere collega’s. Aandacht volop en steeds de boodschap dat ik vooral voor mezelf en mijn gezin moest zorgen. Hoe geweldig was dat!

Je eigen verantwoordelijkheid terugpakken

Mijn taken werden overgenomen door collega’s. Vooral mijn zusje (ook collega destijds) pakte veel op. Er waren een aantal taken die ik met gemak deed en waar zij zich lang over moesten buigen. Daarom bood ik aan het zelf te doen. En zo stond ik een paar weken na het overlijden op kantoor om de btw aangifte (internationaal) te doen. Mijn collega’s waren blij en mijn werkgever wilde vooral niet dat ik druk zou ervaren, maar er kwam weer ruimte tussen mijn dagelijkse werkzaamheden thuis. Als ik de kinderen naar school had gebracht, hoefde ik niet meer zo te huilen als in de eerste weken en de financiële afwikkeling was inmiddels ook voor een groot deel geregeld. Er was weer een ritme ontstaan in de dagen. Zo heb ik van april tot na de zomervakantie steeds kleine klusjes gedaan. Het gaf me ruimte om te rouwen en te herstellen. Daarna kon ik mijn normale werkritme oppakken.

Protocol voor rouw in organisaties

Het bedrijf waar ik destijds werkte, had geen protocol over hoe om te gaan met werknemers die een verlies hebben geleden. Voor mij gelukkig, werd het goed opgepakt en maakte ik een zachte landing op het werk. Vaak is dat anders: Mensen worden niet opgevangen tijdens de eerste werkdag, managers houden geen contact na een verlies. Collega’s vinden het een lastig onderwerp en vermijden het. De belangen van een organisatie maken dat er protocollen zijn. Deze strikte regels knellen als er geen aandacht is voor het geleden verlies.

Hoe bereik je een effectieve balans tussen begrenzen en erkennen bij verlies? En hoe ontvang je voldoende erkenning en is er ruimte om betekenis te geven aan het verlies? Wanneer pak je de verantwoordelijkheid voor je baan terug?

Niet alleen een vraag voor na een overlijden, maar ook nu relevant: hoe gaan we na de Coronacrisis weer aan de slag?

Bovenstaand verhaal is een verhaal van Gerda Hagenauw. Na het overlijden van haar man zocht ze hulp bij een coach om zich te laten begeleiden. Zoals ze zelf zegt: “Het verdriet mocht niet gestold in mij blijven zitten”. 

Na de coaching volgt Gerda verschillende workshops, ze leest eindeloos veel over rouw en start een studie psychologie aan de Open Universiteit. Ze vestigt zich als ‘Levenscoach bij verlies’ en helpt lotgenoten hun leven weer op te pakken na een groot verlies. 

“Ik kan zeggen dat ik ondanks dit verlies een rijker mens ben geworden en gebruik mijn kennis en ervaring om anderen te begeleiden”.

Geplaatst op 02-04-2020