Verdergaan na het overlijden van mijn moeder

Hoe moest ik verder met mijn leven, na het verlies van mijn moeder.

Les 1 in rouwverwerking die ik leerde na het overlijden van mijn moeder: ,,Praat erover.” Dat was wat de pastoor mijn vader, broer en mij op het hart drukte, de avond voor de uitvaart

Les 2 in rouwverwerking die ik leerde na het overlijden van mijn moeder: ,,Het is beter om zo snel mogelijk weer door te gaan.” Dat was wat mijn vader tegen me zei. Hij bracht me de dag na de uitvaart naar school.

Het is niet dat ik de les van de pastoor ooit ben vergeten. Maar het bleek dat les 2 eigenlijk best wel makkelijk in de praktijk te brengen was. Het leven rolde gewoon door, ik kon simpelweg aanhaken en meeliften.

Ik ging gewoon van groep 8 naar de brugklas. Haalde goede cijfers. Maakte nieuwe vrienden toen mijn vader me op scouting zette. Ging met de scoutinggroep weg, op zomerkamp, op hikes, en had veel plezier.

Ook mijn broer en vader gingen zoals ik het me herinner gewoon met het normale leven door. We gingen dagjes uit en op vakantie. We hadden het vast wel eens over mijn moeder, maar nooit over ons verdriet. Zo verstreek de tijd.

Het onverwachte kwam op een zaterdagavond, een paar jaar na mijn moeders overlijden. Ik had een avondje kampvuur met de scoutingclub en ging niet al te laat naar huis. Mijn vader vond ik in tranen op de bank. Ik ging naast hem zitten. Hij zei dat hij niet over zijn verdriet kon praten. Niet met mij, niet met mijn broer. We waren te jong.

Toen hij een paar maanden later mijn broer en mij vertelde dat hij eigenlijk wel op zoek wilde gaan naar een nieuwe vrouw, en vroeg wat wij daarvan vonden, hoefde ik niet lang te denken. Ik gunde het hem.

De nieuwe vrouw kwam en daarmee opnieuw een verandering. Er zat ineens iemand anders op de stoel van mijn moeder. Ik dacht steeds vaker aan de pastoor. Praat erover. Maar het kon natuurlijk ook anders. Zoals Slauerhoff woonde in zijn gedichten, nam ik intrek in mijn dagboek. Wat ik daarin schreef – over de dingen die waren gaan wringen, een groeiend verdriet – hoefde ik niet meer te zeggen.

Het werkte. Het leven bleef doorrollen, ik bleef aangehaakt en kon voor de buitenwereld gewoon vrolijk zijn.

Door: Martine van der Linden. Geplaatst 20-10-2020