Theo Smits

Een tweetal gedichtjes over mijn gedachten enkele jaren nadat de diagnose 'ziekte van Parkinson' bij mij vastgesteld is. Diagnose Parkinson is mijn leven Bewegen in slow motion Speeksel de vrije loop Praten in een lagere versnelling Handicaps Maar ik leef en beleef Acceptatie De ziekte P is gesteld Wat moet ik hiermee? Ik wil dit niet, schreeuwt mijn innerlijk Gedachten over later vliegen voorbij Landen ze ooit nog een keer? Of blijven ze in de heen en weer Tussen een plaatsje ergens of nergens Ik moet er iets mee, het moet landen, ergens Dan weet ik dat ik verder kan gaan Met mijn leven, zachtjes aan Veilig opgeborgen koester ik die gedachten Over hoeveel jaren ik het mooie leven nog kan pachten Ik kan verder nu ik weet dat het een plaatsje heeft Maar of iedereen in mijn omgeving dat ook zo beleeft?

Het bericht dat Theo overleden was bracht mij weer terug aan ons gesprek op het terras van restaurant Van Hout in Overasselt, liggend aan de rand van de Overasseltse vennen. Theo had met mij contact opgenomen om eens bij te praten over het leven met de ziekte van Parkinson. Hij wist dat ik ook daaraan leed. In alle rust hebben we daar enkele uren met elkaar gesproken en gedachten uitgewisseld. Daarna zijn we elk een eigen weg ingeslagen. De weg van Theo is nu gesloten.