Jos Jansen op de Haar

Met warme gevoelens denk ik terug aan Jos. In de jaren 80 was hij onze gemoedelijke en inspirerende trainer van Lycurgus A1. Het was een waar genoegen om bij zijn team als elftalbegeleider betrokken te zijn. Regelmatig boomden wij bij mij thuis aan de Lodewijkstraat nog even door over voetbal maar ook en vooral over alledaagse zaken en beslommeringen. Jos was authentiek, in voor een geintje, behulpzaam en uitgesproken. Zo nu en dan kwam ik hem nog tegen in de stad en dan streken we neer op een terrasje om even bij te praten. R.I.P.

Jos was mijn dierbare vriend in Apeldoorn. Dichters en voetbal. Later samen naar de PA te Deventer. We gaven een literair blaadje uit. De omgang met Jos was zo vanzelfsprekend, we waren als broers, we hielden van elkaar. Hij ging naar het Noorden en ik naar het Westen. We zijn elkaar uit het oog verloren maar hij was altijd in mijn hart. Nu is hij op mijn verjaardag overleden, vernam ik uit de krant. Wat een leegte, wat een gemis. Vaarwel ouwe makker.