Fred Jonker

Voor een medeleving betuigen kan het volgens mij nooit te laat zijn. Maar ik zal beginnen om mijn verhaal te doen . Ik was een jonge vent van 17 jr en voelde ik me behoorlijk ziek, mijn ouders waren met vakantie. Nadat ik het bewustzijn had verloren werd ik door mijn broer gevonden. Die belde de dokter. En dat was ook een jonge vent idd dr Jonker. Volgens mij toen arts i o bij dr Wartena. Nadat ik onderzocht was bleek zijn conclusie te zijn, ziekte van Pfeifer. Niets ernstigs en met bedrust zou het allemaal goed komen. Dr Jonker bleef 2 x per week komen en de dames vd bloedonderzoek ook. Ik heb toen 4 mnd bedrust moeten houden. Dankzij dr Jonker en zijn volhardendheid ben ik volledig hersteld en heb totaal geen nadelige gevolgen overgehouden aan de 'kusziekte'. Zo wordt het in de volksmond genoemd. Hoe kom ik hier nu pas op ? In onze kennissenkring is iemand die na 5 jaar nog steeds de gevolgen vd ziekte van Pfeiffer ondervind. Die had geen Fred Jonker als beschermer ,

Zelfs na 11 jaren zit u nog diep in m'n hart! U was zo'n fijne arts! Zal u nooit vergeten: voor altijd in mijn hart.

Dokter Jonker, Het nieuws van uw overlijden kwam bij mij erg hard aan. Ik weet nog dat uw vrouw en u mijn familie en mij heel erg hebben geholpen. U was ons huisarts toen wij er in het asielzoekerscentrum woonden. Zelfs buiten de spreekuren om kwam u altijd naar het centrum toe en bracht u altijd geschenkjes mee. Ik wil u hier heel erg voor bedanken. Ik zal u nooit meer vergeten. Rust zacht.